Bugünün görsel sanatlar pratiği, hakikat (hermenötik model) ve illüzyonun (görsel yaratıcı model) kili modelleri içinde çerçevelenmiş monolitik bir düşüncenin terkedilmesi gerektiğine işaret eder ve bu yaklaşımları hükümsüz ilan eder. Dahası, son ürüne odaklanan sanat pratikleri yerini deneysel, laboratuvarvari ortamlara ve yeni bilgi ve deneyim araştırmalarına bıraktığından bu yana, sanat pratikleri “sanat” ve “metot”un yapıcı şekillerde ilişkilendirilebileceğini gösterir.