Filistinli Mülteciler ve ev sahibi toplum arasındaki “ötekilik” duygusu, her ne kadar Filistin sürgünü için ayrıcalıklı bir durum olsa da iki grup arasındaki uzaklaşma mesafesinin yoğunluğu ülkeden ülkeye değişmektedir. Bu makale, Suriye'den iç savaşın etkisiyle uzaklaştırılan Filistinli mültecilerin komşu ülke Lübnan’da sığınma yeri taleplerini ve sosyo-politik olayların sonuçlarını incelemektedir. Çalışmanın özü esasen yerinden olma deneyiminin sosyo-kültürel kaynaklarını inceleyip Ortadoğu’daki mevcut Filistin varlığını sorgulamaktadır. Bu sorgulardan hareketle, "çift mülteci" kimliğinin günümüzde nasıl değiştiğini belirlemek adına "Filistin" kavramının bireylere karşı nasıl katalizör görevi gördüğüne ışık tutulacaktır. Bu çalışma ise Avrupa'ya doğru göçlerin, Filistinli mültecilerin ulusal bellek ve kolektif alanlarla ilişkileri hakkındaki varsayımını yeniden tanımlamada bir model oluşturduğunu iddia etmektedir. Mülteci anlatılarını ulusal kimlik ve kimlik belgeleri etrafında birleştirerek mevcut uluslararası hukuk sisteminin vatansız kalmış mültecilerin sorunlarını çözme noktasında etkili olmadığı ve yapısal düzenlemeye gitmesi gerektiği savunulacaktır.

Despite the sense of “otherness” between refugees and the host society has been a prerogative of the Palestinian exile, the intensity of this distancing process varies according to the country of exile.  This paper will study the consequences of the socio-political events and dispositions over Palestinian refugees from Syria fleeing the current civil war in order to find a sanctuary in the neighbouring Lebanon. The core of the work inquires how a previous experience of displacement serves as a social and cultural resource and questions the current Palestinian presence in the Middle East. Moving from these interrogatives, I tried to shed a light over the way the concept of “Palestine” seems to act as a catalyst for the individuals in determining how their own identity of “double refugees” is shifting nowadays. I argue that the current emigrations towards Europe constitute a pattern in redefining assumption concerning Palestinian refugees’ relations with national memory and collective spaces. Trying to connect refugees’ narratives around national identity and identity documents, I will show how the current international refugee legal system is structurally inappropriate to effectively deal with stateless persons who currently find themselves once more on the way.