Sürdürülebilirlikte Eğitimin Rolü: Türkiye’deki Halkla İlişkiler Lisans Programları Üzerine Bir Araştırma

Sürdürülebilirlik hem uygulama hem de akademik alanda önemli kavramlardan bir haline gelmiştir. Bu nedenle bu uygulamaları gerçekleştirecek bilgi ve beceriye sahip nitelikli elemana ihtiyaç bulunmaktadır. Halkla ilişkiler ve iletişim alanı, sürdürülebilirliğin yayılmasında önemli görevler üstlenen alanlardan biridir. Bu çalışmanın amacı, Türkiye'deki halkla ilişkiler eğitimi veren lisans programlarında sürdürülebilirlik olgusunun genel yapısını ortaya çıkarmaktır. Bu amaçla, Türkiye'de halkla ilişkiler eğitimi veren 70 üniversitenin ders müfredatları incelenmiştir. Çalışmada betimleyici araştırma tasarımı yöntemi kullanılmıştır. İncelenen üniversitelerin eğitim içerikleri, içerik analizi yöntemi ile belirlenen başlıklar altında değerlendirilmiştir. Elde edilen sonuçlara göre, Türkiye’deki halkla ilişkiler müfredatlarında sürdürülebilirlik konusunun istenen düzeyde olmadığı belirlenmiştir. Türkiye'deki halkla ilişkiler programlarının sadece 12 tanesinin ders müfredatlarında sürdürülebilirlik odaklı derslerin var olduğu belirlenmiştir. Bu programlardan 1 tanesi devlet üniversitesinde, 11 tanesi ise özel üniversitede bulunmaktadır. 12 programda da sürdürülebilirliğe yönelik dersler 2. ve 4. sınıfta seçmeli ders olarak sunulmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Sürdürülebilirlik, Üniversite, Eğitim, Halkla İlişkiler, İçerik Analizi.

The role of education in sustainability: A Research on Public Relations Undergraduate Programs in Turkey

Sustainability has become one of the important concepts both in practice and academic fields. For this reason, there is a need for qualified personnel with the knowledge and skills to carry out these applications. The field of public relations and communication is one of the fields that play an important role in the spread of sustainability. The aim of this study is to reveal the general structure of the sustainability phenomenon in undergraduate programs providing public relations education in Turkey. For this purpose, the curricula of 70 universities providing public relations education in Turkey were examined. Descriptive research design method was used in the study. The educational contents of the examined universities were evaluated under the headings determined by the content analysis method. It has been determined that only 12 of the public relations programs in Turkey have sustainability-oriented courses in their curriculum. One of these programs is in a state university and 11 of them are in foundation universities. Sustainability courses are offered as electives in the 2nd and 4th grades in all 12 programs.

Keywords:

Sustainability, University, Education, Public Relations, Content Analysis.,

PDF

___

Adams, R., Martin, S. & Boom, K. (2018). University culture and sustainability: Designing and implementing an enabling framework. Journal of Cleaner Production, 171, 434-445.
Adams, C. A. (2013). Sustainability reporting and performance management in universities: Challenges and benefits. Sustainability Accounting, Management and Policy Journal. 4(3), 383-392.
Akbulut, Y. (2012). Veri çözümleme teknikleri. Ali Şimşek (Ed.). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri kitabı içinde (ss. 162-195). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Australian Centre for Corporate Social Responsibility. (2007). The CSR manager in Australia. https://s3-ap- southeast-2.amazonaws.com/www.yooyahcloud.com/MOSSCOMMUNICATIONS/x291h/Report_ CSR_Managers.pdf Erişim Tarihi:10.10.2121.
Bilgin, N. (2014). Sosyal bilimlerde içerik analizi teknikler ve örnek çalışmalar. Ankara: Siyasal Kitabevi. Caldwell, Lynton K. (1998). The concept of sustainability: A critical approach. John Lemons, Laura Westra, Robert Goodland (Eds.). Ecological sustainability and integrity: Concepts and approaches içinde (ss. 1-15). USA: Springer-Science+Business Media.
Caradonna, J. L. (2014). Sustaianability: A history. New York:.Oxford University Press.
Clark, C. E. (2000). Differences between public relations and corporate social responsibility: An analysis. Public Relations Review, 26 (3), 363–380.
Diesendorf, M.(2000). Sustainability and sustainable development. Dunphy, D, Benveniste, J, Griffiths, A and Sutton, P. (Ed.) Sustainability: The corporate challenge of the 21st century içinde. (ss. 19-37). Sydney:Allen & Unwin
Dinçer, M.K. (2019). İlişki yönetimi yaklaşımı. M. Umut Tuncer (Ed.). Halkla ilişkilerde teori ve yaklaşımlar kitabı içinde (ss.113-145). Konya: Literatürk.
Dobson, A. (1996). Environment sustainabilities: An analysis and a typology. Environmental Politics, 5(3), 401- 428.
Erdoğan, İ.(2007). Pozitivist metodoloji. Bilimsel araştırma tasarımı, istatistiksel yöntemler analiz ve yorum. (2. Baskı). Ankara: Erk yayınları.
Fitch, K. (2018). Public relations and responsible citizenship: Communicating CSR and sustainability. M. Brueckner, Rochelle Spencer ve Megan Paull (Eds.), Disciplining the undisciplined?, CSR, sustainability, ethics & governance kitabı içinde (s.109-119). Switzerland: Springer.
Genç, R. (2017). The importance of communication in sustainability & sustainable strategies. Procedia Manufacturing, 8, 511-516.
Günel, T. (2017). Kurumsal kuram perspektifinden kurumsal sürdürülebilirlik: İşletmelerin kurumsal sürdürülebilirlik raporlamaları üzerine bir uygulama. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Başkent Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Gürbüz, S. ve Şahin, F. (2018). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri: Felsefe, yöntem, analiz. (5.Baskı). Seçkin: Ankara.
Jellinek, N. (2018). Sustainability and the teaching context: The role of university educators. Katarzyna Iwińska, Michael Jones, Magdalena Kraszewska (Eds.), Widening interdisciplinary sustainability education kitabı içinde (ss 31-43). Collegium Civitas.
Kalender, A. (2013). Kavram olarak halkla ilişkiler, Dünyada ve Türkiye’de halkla ilişkilerin tarihsel gelişimi. Aydın Ziya Özgür (Ed.). Halkla ilişkiler kitabı içinde (ss. 2-30). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Karmasin, M. & Voci, D. (2021). The role of sustainability in media and communication studies’ curricula throughout Europe. International Journal of Sustainability in Higher Education., 22(8), 42-68.
Kinzer, K. (2021). Integrating professional sustainability literacy into the master of public administration curriculum. International Journal of Sustainability in Higher Education. 22(5), 982-1001.
Kuhlman, T. & Farrington, J.(2010). What is sustainability? Sustainability, 2, 3436-3448.
Landrum, N. E. (2021). The global goals: Bringing education for sustainable development into US business schools. International Journal of Sustainability in Higher Education. 22(6), 1336-1350.
Lozano, R. & Young, W. (2013). Assessing sustainability in university curricula: Exploring the influence of student numbers and course credits. Journal of Cleaner Production, 49, 134-141.
Luna-Krauletz, M. D., Juárez-Hernández, L. G., Clark-Tapia, R., Súcar-Súccar, S. T. & Alfonso-Corrado, C. (2021). Environmental education for sustainability in higher education institutions: Design of aninstrument for its evaluation. Sustainability, 13(13).
McKenzie, S.(2004). Social sustainability: Towards some definitions. Hawke Research Institute Working Paper Series, (27), South Australia.
McGrady, P. & Cottrell, S. (2018). Factors affecting corporate sustainability among Colorado ski resorts: A mixed methods approach. Journal of Tourism and Hospitality Management, 6(4), 167-186.
Newig, J., Schulz, D., Fischer, D., Hetze, K., Laws, N., Lüdecke, G.,& Rieckmann, M. (2013). Communication regarding sustainability: Conceptual perspectives and exploration of societal subsystems. Sustainability, 5(7), 2976-2990.
Okay, A. & Okay, A. (2002). Halkla ilişkiler kavram, strateji ve uygulamaları. İstanbul: Der.
Ordaz, K., Tan, K., Skett, S. & Herremans, I. M. (2021). Developing leadership qualities in environmental sustainability through university co-curricular activities. International Journal of Sustainability in Higher Education. 22(7), 1609-1629.
Özkaya, B. (2010). İşletmelerin sosyal sorumluluk anlayışının uzantısı olarak yeşil pazarlama bağlamında yeşil reklamlar. Öneri Dergisi. 9 (34), 247 – 258.
Penning, T. (2007). What’s the buzz? Embrace sustainability; enhance public relations. https://apps.prsa.org/ Intelligence/Tactics/Articles/view/796/101/What_s_the_buzz_Embrace_sustainability_enhance_pub#. YYqBCmBByM8 adresinden alınmıştır.
Radwan, A. F. & Khalil, E. M. A. S. (2021). Knowledge, attitude and practice toward sustainability among university students in UAE. International Journal of Sustainability in Higher Education. 22(5), 2021, 964- 981.
Rensburg, R., de Beer, E. & Coetzee, E. (2008). Linking stakeholder relationships and corporate reputation: A public relations framework for corporate sustainability. A. Zerfass, B. van Rule, K. Sriramesh (Eds.). Public relations research kitabı içinde (ss. 385-396). Netherlands: VS Verlag für Sozialwissenschaften Rieh, S. Y., Lee, B. Y., Oh, J. G., Schuetze, T., Porras Álvarez, S., Lee, K., & Park, J. (2017). Integration of sustainability into architectural education at accredited Korean universities. Sustainability, 9(7), 1121.
Rivero, O. & Theodore, J. (2014). The importance of public relations in corporate sustainability. Global Journal of Management and Business Research. 14(4), 21-23.
Sady, M., Żak, A. & Rzepka, K. (2019). The role of universities in sustainability-oriented competencies development: Insights from an empirical study on Polish universities. Administrative Sciences, 9(3), 62.
Sagar, P. & Singla, A. (2004). Trust and corporate social responsibility: Lessons from India. Journal of Communication Management, 8(3), 282–290. Savelyeva, T., & McKenna, J. R. (2011). Campus sustainability: emerging curricula models in higher education. International Journal of Sustainability in Higher Education. 12(1), 55-66.
Spangenberg, J. H. (2002). Environmental space and the prism of sustainability: Frameworks for indicators measuring sustainable development. Ecological Indicators, 2(3), 295-309.
Sutton, P. (2004). A perspective on environmental sustainability?. Working Paper For The Victorian Commissioner For Environmental Sustainability. Melbourne.
WCED (1987). World commission on environment and development. New York: Oxford University Press. Yıldırım, B.(2015). İçerik çözümlemesi yönteminin tarihsel gelişimi uygulama alanları ve aşamaları. Besim Yıldırım (Ed.). İletişim araştırmalarında yöntemler uygulama ve örneklerle kitabı içinde. Konya: Literatürk Academia.
Yök Atlas (2021) Halkla ilişkiler ve reklamcılık (Fakülte) programı bulunan tüm üniversitelerin listesi https:// yokatlas.yok.gov.tr/lisans-bolum.php?b=10086
Yök Atlas (2021) Halkla ilişkiler ve tanıtım (Fakülte) programı bulunan tüm üniversitelerin listesi https:// yokatlas.yok.gov.tr/lisans-bolum.php?b=10087.
Žalėnienė, I. & Pereira, P. (2021). Higher education for sustainability: a global perspective. Geography and Sustainability, 2(2), 99-106.
Zhang, J. & Swanson, D. (2006). Analysis of news media’s representation of corporate social responsibility. Public Relations Quarterly, 51(2), 13–17.