TÜRKÇEDE KAPALI BİÇİM BİRİMLERİN ÖĞRETİMİ ÜZERİNE

Türkçede birden fazla biçim birimden oluşan unsurların hepsi yapıca aynı açıklıkta değildir. Biçim birimleri arasındaki ilişki açık olan sözlük birimlerin/sözlük biçimlerin yanı sıra türlü nedenlerle bu ilişkinin belirsizleştiği çok sayıda unsur da söz varlığında yer almaktadır. Biçim birimleri arasındaki ilişkinin belirsizlik nedenleri ve dereceleri farklılık arz etmekle birlikte, bu tür yapıları genel olarak kapalı biçim birim olarak adlandırmak mümkündür. Kapalı biçim birimlerin işlenişinde öğretim kademeleri arasında önemli yaklaşım farklılıkları gözlenmektedir. İstisnaları olmakla birlikte, yükseköğretimdeki dil bilgisi öğretiminde bu tür yapılar yaygın olarak art zamanlı bakışla ele alınıp çözümlenirken ilk ve ortaöğretimde eş zamanlı bakışla değerlendirilmektedir. Bu yaklaşım farklarının sonucunda bir Türkçe/Türk Dili ve Edebiyatı öğretmeni, alan eğitimi sürecinde türemiş/gövde veya birleşik olarak öğrendiği bir yapıyı öğretmenliği sırasında kök/basit olarak öğretmek zorunda kalmaktadır. Söz konusu durumun öğreten için iç çelişkilere ve hazımsızlığa neden olacağı, içselleştirilmemiş bilgi aktarımının öğrenene de aynı şekilde yansıyacağı açıktır. Dil bilgisinin çeşitli alanları ile ilgili terim, tasnif ve öğretim sorunlarını işleyen birçok çalışma mevcuttur. Ancak yapılan literatür taramalarında doğrudan Türkçedeki kapalı biçim birimleri konu alan ve kapalı biçim birimlerin öğretim sorununu tartışan kapsamlı bir çalışmaya rastlanmamıştır. Bu çalışmada kapalı biçim birimlerin genel çerçevesinin çizilmesi ve kapalı biçim birimlerin öğretiminde esas alınması gereken hususların belirlenmesi amaçlanmıştır. Çalışma; 1. Türkçede Yapıca Kapalılık Gösteren Biçim Birimler, 2. Öğretim Kademelerinde Kapalı Biçim Birimlerin Öğretimi, 3. Tartışma ve Sonuç bölümlerinden oluşmaktadır. 1. bölümde Türkçede yapıca kapalılık gösteren biçim birimlerin durumu ana hatları ile ele alınmış, 2. bölümde öğretim kademelerindeki biçim bilgisi öğretiminin içeriğine dikkat çekilmiş, 3. bölümde kapalı biçim birimlerin öğretiminde esas alınması gereken hususlar tartışılıp sonuca bağlanmıştır

STUDY ON TEACHING CLOSED MORPHEME IN TURKISH LANGUAGE

All elements consisting of more than one morphemes in Turkish language are not in the same openness structure. In addition to lexemes/word forms which are open between morphemes, there are many elements, where this relationship is unclear due to various reasons in vocabulary. The reasons and stages of the unclear relationship between morphemes have difference, while it is possible to define these types of structures in general as closed morpheme. Important approach differences are observed between teaching stages of closed morpheme units. While exceptions being present, these type of structures in grammar teaching in higher education can be analyzed through diachronic approach in a spread way and evaluated with a simultaneous outlook in elementary and secondary education. A Turkish/Turkish Language and Literature teacher has to teach a structure, which he/she learned as derivative/body or compound during fiel training stage, as root/simple during his/her teaching profession. It is clear that relevant condition shall cause internal conflicts and intolerance for teacher, while being reflected on learning party as well due to information transfer that is not internalized. There are many studies dealing with term, classification and teaching problems related with different areas of grammar. However, there are is no extensive study discussing the teaching problem of closed morphemes and dealing with closed morpheme in Turkish languages. The aim of this study is to draw general framework of closed morphemes and determine the subjects that needed to be based upon in teaching closed morphemes. The study consists of; 1. Morphemes Showing Closed Structure in Turkish Language, 2. Teaching of Closed Morphemes in Teaching Stages, 3. Discussion and Result parts. At the 1stpart, the condition of morphemes showing closed structure in Turkish language are dealt with general terms, while 2nd part draws attention to the content of closed morpheme teaching in education stages and at the 3rd part, the points that should be based upon in teaching closed morphemes are discussed are finalized

___

  • Adalı, Oya (1979). Türkiye Türkçesinde Biçimbirimler. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Adamovıc, Milan (2014).Türkçe “Gil”in Kökeni ve İşlevi Üzerine (Çeviren: Aziz MERHAN). Türk Dili, 745: 71-73.
  • Aksan, Doğan (1976). Tartışmalı Sözcükler ve Özleştirme Sorunu. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Akyalçın, Necmi (2007). Türkçe İkilemeler Sözlüğü. Ankara: Anı Yayıncılık.
  • Alkaya, Ercan (2012). Türkiye Türkçesinde ve Türk Lehçelerinde İyelik Ekinden Sonra Kullanılan +lAr Çokluk Eki Üzerine. VI. Uluslararası Türk Dili Kurultayı Bildirileri, 20-25 Ekim 2008, Ankara. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, s. 353-361.
  • Altunkaya, Hatice (2010). Eski ve Yeni II. Kademe Türkçe Dersi Öğretim Programları ve Ders Kitaplarında Dil Bilgisi Öğretiminin Karşılaştırılması. Selçuk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
  • Alyılmaz, Cengiz (2010). Türkçe Öğretiminin Sorunları. Turkish Studies -International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 5/3 Summer 2010, p. 728-749, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.1629, ANKARA-TURKEY.
  • Argunşah, Mustafa (2011). Türkçede Zarf-Fiil Eklerinin Durum Ekleriyle Kalıplaşması. Turkish Studies -International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 6/1 Winter 2011, p. 56-68, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.1931, ANKARA-TURKEY.
  • Argunşah, Mustafa vd. (2010). Karahanlıca, Harezmce, Kıpçakça Dersleri. İstanbul: Kesit Yayınları.
  • Arslan, Akif (2012). Yükseköğretimde Türk Dili Dersine Karsı Tutum Ölçeği Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 1/3: 187-202,
  • Atmaca, Emine (2012). Eski Oğuz Türkçesinden Günümüz Türkiye Türkçesine Kadar Özelleştirme Yoluyla, Anlam Daralmasına Uğrayan Kelimeler. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 7/2 Spring 2012, p.129-143, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.2952, ANKARA-TURKEY.
  • Aynacı, Mihrican (2007). Türkçesinde Ses Etkileşimleri. Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
  • Balyemez, Sedat (2016). Dil Bilgisi Üzerine Açıklamalar. Ankara: Pegem Akademi.
  • Banguoğlu, Tahsin (2000). Türkçenin Grameri. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Baskakov, Nikolay A. (2014). Türk Lehçelerinde -sa/-se Şart Şeklinin Kökeni Sorununa Dair (Çeviren: Mehman MUSAOĞLU; Cemile KINACI). Dil Araştırmaları, 14: 201-232.
  • Başdaş, Cahit (2006). Türkçede Üçüncü Grup (Ara) Ekler. I. Uluslararası Büyük Türk Dili Kurultayı Bildirileri. Ankara: Bilkent Üniversitesi Yayınları, s. 400-406.
  • Bayar, Nevnihal (2006). Açıklamalı yeni Kelimeler Sözlüğü. Ankara: Akçağ Yayınları.
  • Bilgegil, M. Kaya (2009). Türkçe Dilbilgisi. Erzurum: Salkımsöğüt Yayınları.
  • Boz, Erdoğan (2012). Türkiye Türkçesi Biçimsel ve Anlamsal İşlevli Biçimbilgisi (Tasnif Denemesi). Ankara: Gazi Kitabevi.
  • Buran, Ahmet (1999). Türkçede Kelimelerin Ekleşmesi ve Eklerin Kökeni. III. Uluslararası Türk Dil Kurultayı 1996. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, s. 207-214.
  • Cemiloğlu, Mustafa (2004). Üniversitelerde Okutulan Türk Dili Dersi İle İlgili Tespitler, Değerlendirmeler ve Öneriler. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 17/2: 173-182.
  • Çelik, Tuğba (2011). Dil ve Edebiyat Öğretimi. Ankara: Anı Yayıncılık.
  • Çolak Bostancı, Gülcan (2009). Mecaz Anlamı Temel Anlama Dönüşen Kelimeler. Turkish Studies -International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 4/4 Summer 2009, p. 148- 171, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.805, ANKARA-TURKEY.
  • Delice, H. İbrahim (2000). Türk Dilinde İşlevsel Ek Tasnifi Denemesi. Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 24: 221-235.
  • Delice, H. İbrahim (2009). Türkçenin Öncül Ekliliği ve Türkçede Öncül Ek Taşıyan Yapılar. Turkish Studies - International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 4/3 Spring 2009, p. 703-716, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.702, ANKARA-TURKEY.
  • Delice, H. İbrahim (2013). Türkçenin Ekleri Yapı Açısından Nasıl Sınıflandırılmalıdır?. VIII. Milletlerarası Türkoloji Kongresi, 30 Eylül - 04 Ekim 2013, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, İstanbul.
  • Delice, H. İbrahim (2014). Türkçede Kurallı Sözcük Uydurma Yöntemi Olarak Sözdizimbirim. Prof. Dr. Mehmet Özmen Adına Sözdizimi Çalıştayı Bildirileri, 23 Ekim 2014, Çukurova Üniversitesi, Adana. s. 101-113.
  • Demir, Nurettin vd. (2009). Türk Dili Yazılı ve Sözlü Anlatım. Ankara: Nobel Yayınları.
  • Demircan, Ömer (2009). Türkçenin Ses Dizimi. İstanbul: Der Yayınları.
  • Dilâçar, Agop (1971). Gramer: Tanımı, Adı, Kapsamı, Türleri, Yöntemi, Eğitimdeki Yeri ve Tarihçesi. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1971, s. 83-145.
  • Doğan, Enfel (2014). Türkiye Türkçesinde Addan Zarf Türeten Birleşik Ekler Üzerine. İÜEF Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, 50: 11-28.
  • Ediskun, Haydar (1999). Türk Dilbilgisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
  • Efendioğlu, Süleyman (2006). Cümle Menşeli Edatlar. A. Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 31: 193-207.
  • Erbay, Fatih (2002). Türkçe Sözlük'ün İlk ve Son Baskısındaki Batı Kökenli Kelimelere Dair. SÜ Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 11: 129-136.
  • Ercilasun, Ahmet B. (2004). Başlangıçtan Yirminci Yüzyıla Türk Dili Tarihi. Ankara: Akçağ Yayınları.
  • Ercilasun, Ahmet B. (2009). Türk Dili Araştırmalarının Bugünkü Durumu ve Sorunlar. Gazi Türkiyat, 5: 143-155.
  • Eren, Hasan (1993). Ağabey ve Abla. Türk Dili, 498: 405-410.
  • Eren, Hasan (1999). Türk Dilinin Etimolojik Sözlüğü, Ankara: Bizim Büro Basımevi.
  • Eren, Hasan (2000). Yeni Bir Ek: -sal / -sel. Türk Dili, 580: 291-305.
  • Ergin, Muharrem (1985). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Boğaziçi Yayınları.
  • Ergüzel, Mehdi vd. (2011). Üniversiteler İçin Türk Dili (Yazılı ve Sözlü Anlatım). Ankara: Savaş Kitap ve Yayınevi.
  • Eyuboğlu, İ. Zeki (1989). Türkçede Kökler Sözlüğü. İstanbul: Remzi Kitabevi.
  • Gencan, Tahir Nejat (1979). Dilbilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Göçer, Ali (2008). Türkçe Dil Bilgisi Öğretiminde Çözümleme Yönteminin Kullanımı. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 5/10: 101-119.
  • Göğüş, Beşir (1971). Anadili Olarak Türkçenin Öğretimine Tarihsel Bir Bakış. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1970, s. 123-154.
  • Göknel, Yüksel (2013). Türk Dilinde Mantıksal, Anlamsal ve Sözel Diziler, İstanbul: Vivatinell Bilim-Kültür Yayınları.
  • Gözütok, Avni (2008). Türkiye Türkçesinde Karma Kelimeler. A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 36: 17-22.
  • Gülensoy, Tuncer (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü I-II, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Gülsevin, Gürer (2004). Türkçede Sıra Dışı Ekler ve Eklerin Tasnif Tanımlama Sorunu Üzerine. V. Uluslararası Türk Dili Kurultayı Bildirileri I, 20-26 Eylül 2004, Ankara. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, s. 1267-1283.
  • Gümüşatam, Gürkan (2013). Eksiltim (Ellipsis) ve Türkçede Eksiltim Türleri. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 8/1 Winter 2013, p.1539-1552, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.4246, ANKARA-TURKEY.
  • Güner, Galip (2006). Türkiye'de Kelime Etimolojisi Üzerine Yayımlanan Makalelere Dair Bir Bibliyografya Denemesi. Türklük Bilgisi Araştırmaları, 30/2: 77-93.
  • Güneş, Sezai (2002). Türk Dil Bilgisi. İzmir: Altındağ Matbaası.
  • Güneş, Firdevs (2011). Dil Öğretim Yaklaşımları ve Türkçe Öğretimindeki Uygulamalar. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8/15: 123 -148.
  • Güneş, Firdevs (2013). Dil Bilgisi Öğretiminde Yeni Yaklaşımlar. Dil ve Edebiyat Eğitimi Dergisi, 2/7: 71-92.
  • Güven, Ahmet Z. (2013). Dil Bilgisi Konularının Öğretim Sorunları. Dil ve Edebiyat Eğitimi Dergisi, 2/6: 1-10.
  • Hacıeminoğlu, Necmettin (1991). Türk Dilinde Yapı Bakımından Fiiller. Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
  • Hatiboğlu, Vecihe (1974). Türkçedeki Eklerin Kökeni. Türk Dili, 268: 331-340.
  • Hatiboğlu, Vecihe (1981). Türkçenin Ekleri. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Hatiboğlu, Vecihe (1969). Dilbilgisi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Hazar, Mehmet (2012). Türkiye Türkçesinde İşlek Olmayan Sözcük Kökleri. Uluslararası Yaşayan Türkçe Bilgi Şöleni- Prof.Dr. Faruk Kadri Timurtaş Hatırasına, 30 Mayıs-1 Haziran 2012. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi.
  • İlhan, Nadir (2009). Türkçede Ek+Kök / Kök+Ek Kaynaşmasıyla Ortaya Çıkan Ekler. Turkish Studies -International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 4/8 Fall 2009, p. 1535-1557, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.1008, ANKARATURKEY.
  • İlhan, Nadir (2011). Öksüz, Öğüt, Üvey Kardeş mi? Bir Etimoloji Denemesi. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 6/1 Winter 2011, p. 473-481, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.1821, ANKARA-TURKEY.
  • İmer, Kâmile vd. (2011). Dilbilim Sözlüğü. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.
  • İşihara, Aya (2005). Yazı Dilindeki Alıntı Kelimelerin Türkçeleşme Süreçleri. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
  • Karaağaç, Günay (2008). Türkçe Verintiler Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Karaağaç, Günay (2012). Türkçenin Dil Bilgisi. Ankara: Akçağ Yayınları.
  • Karademir, Fevzi (2009). -mA Olumsuzluk Biçimbiriminin Kip’le İlgisi ve Olumsuz Fiil Çekimlerinin Adlandırılması Sorunu. Turkish Studies. 4/3: 1343-1374.
  • Karademir, Fevzi (2011). Türkiye Türkçesi Ağızlarında Birden(bire)lik/Ansızlık Bildiren Sözler. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8/16: 407-433.
  • Karadoğan, Ahmet (2004). Türkiye Türkçesinde Birleşik Eklerle Oluşturulmuş Sözlük Ögeleri. Türk Dili, 634: 541-549.
  • Karadoğan, Ahmet (2007). Karanlık Kelimesinin Yapısına Dair. Karadeniz Araştırmaları, 15: 117- 123.
  • Kavruk, Hasan vd. (2006). Türk Dili Yazılı ve Sözlü Anlatım. Malatya: Uğurel Matbaası.
  • Kerimoğlu, Caner (2011). Dil Bilgisi Öğretiminde Üniversitenin Yeri Üzerine. III. Uluslararası Dünya Dili Türkçe Sempozyumu (16-18 Aralık 2010, İzmir). İzmir: Kanyılmaz Matbaası, s. 602-608.
  • Kerimoğlu, Caner (2014). Türkiye Türkçesi Gramerindeki Düzensizlikler ve Eş Zamanlı Gramer Yazımı. Dil Araştırmaları, 14: 75-96.
  • KOMİSYON (2015a). İlköğretim Türkçe 6 Öğrenci Çalışma Kitabı (Editör: Kemalettin DENİZ). Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
  • KOMİSYON (2015b). Ortaöğretim Dil ve Anlatım 9. Sınıf Ders Kitabı (Editör: Sakin ONER). Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
  • Korkmaz, Feryal (2007). Batı Türkçesinde Tür Değiştirme. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Doktora Tezi.
  • Korkmaz, Zeynep (2003a). Türkiye Türkçesi Grameri (Şekil Bilgisi). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Korkmaz, Zeynep (2003b). Gramer Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Korkmaz, Zeynep (2011). Türkçede Eklerin Kullanılış Şekilleri ve Ek Kalıplaşması Olayları. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
  • Korkmaz, Zeynep vd. (2001). Yüksek Öğretim Öğrencileri İçin Türk Dili ve Kompozisyon Bilgileri. Ankara: Yargı Yayınevi.
  • Köksal, Hasan (2007). Halk Etimolojisinde Yer Alan Bazı Kelimelerle İlgili Yakıştırmalar. GAU Journal of Social and Applied Sciences, 3/5: 25-35.
  • Kurudayıoğlu, Mehmet; Karadağ, Özay. (2005). Kelime Hazinesi Çalışmaları Açısından Kelime Kavramı Üzerine Bir Değerlendirme. GÜ, Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2: 293-307.
  • Kuznetsov, Petro İ. (1997). Türkiye Türkçesinin Morfoetimolojisine Dair. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1995. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, s. 192-262.
  • Levend, Agâh S. (1960). Türk Dilinde Gelişme ve Sadeleşme Evreleri. Ankara :Türk Tarih Kurumu Basımevi.
  • MEB (2006). T.C. Millî Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı İlköğretim Türkçe Dersi (6, 7, 8. Sınıflar) Öğretim Programı. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
  • MEB (2009). T.C. Millî Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu (1- 5. Sınıflar). Ankara: Devlet Kitapları Müdürlüğü Basım Evi.
  • MEB (2011). Dil ve Anlatım Dersi 9, 10, 11 ve 12. Sınıflar Öğretim Programı. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
  • MEB (2015a). T.C. Millî Eğitim Bakanlığı Talim ve terbiye Kurulu Başkanlığı Türkçe Dersi (1-8. Sınıflar) Öğretim Programı, Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
  • MEB (2015b) T.C. Millî Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı Ortaöğretim Türk Dili ve Edebiyatı Dersi (9, 10, 11 Ve 12. Sınıflar) Öğretim Programı. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
  • Öner, Mustafa (1994). Barış-/ Barış Sözü Hakkında. Ege Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Araştırmaları Dergisi 8: 59.
  • Önler, Zafer (2013). Tarihten Günümüze Abdal Sözcüğü. AİBÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi (Semih TEZCAN’a Armağan), 13: 293-298.
  • Özavşar, Resul (2012). Art Zamanlı Anlam Değişmeleri: Marzubânnâme Tercümesi Örneği. Batman Üniversitesi Yaşam Bilimleri Dergisi, 1: 117-129.
  • Özçelik, Sadettin (2002a). Türkçedeki Farsça Kelimelerde Görülen Ses Olayları. Türk Dili, 612: 1033-1041.
  • Özçelik, Sadettin (2002b). Örnekseme İle İlgili Terim, Tanım ve Tasnif Sorunu. Türk Dünyası Araştırmaları, 139, Ağustos, İstanbul, s.211-220.
  • Özçelik, Sadettin (2004). Türkçede Kullanılan Arapça Kelimelerde Görülen Ses Olayları Üzerine Bazı Tespitler. Türk Dili, 634: 550-562.
  • Özçelik, Sadettin; Erten, Münir (2011). Diyarbakır: Türkiye Türkçesi Dilbilgisi.
  • Özkan, Bülent (2011). Türkiye Türkçesinde İkili Tekrarlar. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 6/1 Winter 2011, p. 1625-1648, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.1631, ANKARA-TURKEY.
  • Özkan, Nevzat (2011). Türkçedeki Yabancı Unsurları Tasnif Denemesi. 38. ICANAS Bildiriler (Dil Bilimi, Dil Bilgisi ve Dil Eğitimi), III. Cilt, Ankara: Atatürk Kültür Dil ve Tarih Yüksek Kurumu, s.1343-1359.
  • Öztürk, Jale (2003). Ses Değişikliği Geçiren Kelimelerin Yazı Dilindeki Eski Şekilleri. Güneyde Kültür, 14/141: 1-5.
  • Özyetgin, Melek (2006). Tarihten Bugüne Türk Dili Alanı. (Conference) Chinese Academy of Social Science, Sino-Foreign Relationship Department of Institute of History, Beijing (CHINA) (23 January 2006). www.eurasianhistory.com.
  • Sağır, Mukim (2002). İlköğretim Okullarında Dil Bilgisi Öğretimi, Türk Dili, 601: 56-59.
  • Sarı, İsa (2013). Dil Etkileşimi Bağlamında Ses-Anlam Eşlemesi ve Türkçedeki Örnekleri. Türkoloji Dergisi, 1: 227-242.
  • Sarı, İsa (2015). Dilbilimsel Uzatım ve Türkçedeki Yaygın Örnekleri. Turkish Studies -International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 10/16 Fall 2015, p. 1011-1032, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.8684, ANKARA-TURKEY.
  • Sarı, Mustafa (2000). Türkiye Türkçesinde Sözcük Türlerinin Değişikliğe Uğraması. Türkoloji, 1: 227-242.
  • Sarı, Mustafa (2007). Türkçede Art Zamanlı Değişmeler (Yüz Hadis Yüz Hikâye Örneği). Ankara: Pegem A Yayınları.
  • Sertkaya, Osman F. (2012). Etimoloji Nedir - Ne Değildir ve İsimden İsim Yapan +Ay /+Ey Eki Üzerine. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Türkoloji Dergisi, 19/1: 43- 72.
  • Sır, Ayşe Nur (2013). Türkçede Batı Kaynaklı Kelimeler ve Unsurlar Sorunu. The Journal of Academic Social Science Studies, 6/8: 969-982.
  • Şahin, Hatice (2006). Türkçe’de Ön Ek. U.Ü. Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10: 65-77.
  • Şengül, Bilge (2006). 1981-2001 Yılları Arasında ÖSS ve ÖYS’de Çıkmış Türkçe Sorularının Dil Bilgisi Açısından İncelenmesi. Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Yüksek Lisan Tezi.
  • Tan, Ali ( 2015). Türkçede Ortak Köklü Kelimelerde Anlam Farklılaşması: Tavan ve Taban Örneği. Turkish Studies -International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 10/4 Winter 2015, p. 865-876, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI Number: 10.7827/TurkishStudies.7675, ANKARATURKEY.
  • Tekin, Talât (1958). Ayınlı ve Hemzeli Kelimeler. Türk Dili, 86: 110-113.
  • Tekin, Talat (1989). Türk Dil ve Diyalektlerinin Yeni Bir Tasnifi. Erdem, 13, 141-168.
  • Tıetze, Andreas (2002). Tarihî ve Etimolojik Türkiye Türkçesi Lugati. İstanbul: Simurg Yayınları.
  • Timurtaş, Faruk K. (1979). Uydurma Olan ve Olmayan Yeni Kelimeler Sözlüğü, İstanbul: Umur Kitapçılık.
  • Timurtaş, Faruk K. (1992). Eski Anadolu Türkçesi. Türk Dünyası El Kitabı 2. Cilt. Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları, s. 120-145.
  • Topaloğlu, Ahmet (1989). Dil Bilgisi Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Ötüken Yayınları.
  • Toparlı, Recep vd. (1996). Türk Dili. Sivas: Uzman A.Ş. Yayınları.
  • Turan, Fikret (1998). Modern Türkçede Fiil Tabanlarıyla Sesteş İsim Soylular ve Bir Terim Teklifi: Fiil-İsimler. İlmi Araştırmalar, 6: 245-261.
  • Turan, Zikri (2007). Türkçenin Yapım ve Çekim Düzeninde Yer Alan Eklerin Sınıflandırması Nasıl Olmalıdır?. IV. Uluslararası Türk Dili Kurultayı ,24-29 Eylül 2000, Çeşme. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, 1845-1852.
  • Türk, Vahit vd. (2011). Eski Anadolu Türkçesi Dersleri. İstanbul: Kesit Yayınları.
  • Uzun, Nadir E. (2006). Biçimbilim, Temel Kavramlar. İstanbul: Papatya Yayıncılık.
  • Üstüner, Ahat (2013). Türkçede Pekiştirme. Elazığ: Fırat Üniversitesi Yayınları.
  • Vardar, Berke vd. (1998). Açıklamalı Dilbilim Terimleri Sözlüğü. İstanbul: ABC Kitabevi.
  • Vural, Hanifi (2007). Üniversitelerde Okutulan Türk Dili Dersi Üzerine. Türk Dili, 669, 496-503.
  • Vural, Hanifi; Böler, Tuncay (2008). Türkçe Sözlük (TDK)’ten Hareketle 1944’ten 2005’e Dilimizdeki Batı Kökenli Sözcükler. A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 36: 49- 63.
  • Yılmaz, Engin (2014). Temel Dil Bilgisi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
  • Yücesu, Atilla (2005). 1994-2004 Yılları Arasında Liselere Giriş Sınavı’nda (LGS) Çıkmış Türkçe Sorularının Dilbilgisel Açıdan İncelenmesi. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
  • Zülfikar, Hamza (2007). Dünden Bugüne Türkçe (Üniversitelerde Okutulan Zorunlu Türk Dili Dersi). Türk Dili, 664, 320-328.
  • http://dokuman.osym.gov.tr/pdfdokuman/2015/LYS/Sorular/2015_LYS3_EDEBIYAT.pdf
  • http://ebys.ege.edu.tr/ogrenci/ebp/course
  • http://edebiyat.istanbul.edu.tr/dilbilimi/wp-content/uploads/
  • http://edebiyat.istanbul.edu.tr/turkdili/
  • http://eshmyo.sdu.edu.tr/tr/dokumanlar
  • http://odsgm.meb.gov.tr/kurslar/
  • http://testcoz.dersizlesene.com/Ilkogretim/3-Sinif/Turkce-Testleri/Ad-Bilgisi-2-256.html
  • http://www. acikogretimadalet.com/bicim-bilgisiyle-ilgili-temel-kavramlar-konusu.html
  • http://www.aku.edu.tr/web/Sayfa.aspx
  • http://www.eba.gov.tr/
  • http://www.kubbealtilugati.com/
  • http://www.morpakampus.com
  • http://www.tdk.gov.tr/index.
  • http://www.yok.gov.tr/documents/10279/49665/turkce_ogretmenligi.pdf
Turkish Studies (Elektronik)-Cover
  • ISSN: 1308-2140
  • Yayın Aralığı: Yılda 4 Sayı
  • Başlangıç: 2006
  • Yayıncı: Mehmet Dursun Erdem
Sayıdaki Diğer Makaleler

SOSYAL BİLGİLER ÖĞRETİMİNDE TEKNOLOJİ KULLANIMI ÖZ - YETERLİK ÖLÇEĞİNİN GÜVENİRLİK VE GEÇERLİK ÇALIŞMASI

Emin KILINÇ, Enis H. BAŞER, Seray KILINÇ, Mehmet M. KAYA, HAFİZE ER TÜRKÜRESİN, Alper KESTEN

OKUMAYA ADANMIŞLIK MODELİ İLE SEKİZİNCİ SINIF ÖĞRENCİLERİNİN OKUDUĞUNU ANLAMA DÜZEYLERİ VE OKUMA MOTİVASYONLARININ GELİŞTİRİLMESİ

GÜLŞAH METE, NESRİN SİS

MATEMATİK ÖĞRETİMİNİN ÖĞRETİM YÖNTEMLERİ VE ÖLÇME-DEĞERLENDİRME BOYUTUNDA DEĞERLENDİRİLMESİ

EBRU BOZPOLAT, Hacer KOÇ DENİZ

YAPILANDIRILMAMIŞ KUBAŞIK ÖĞRENME ETKİNLİKLERİNİN DİNLEME BECERİSİ ÜZERİNDEKİ ETKİSİ

Pınar BAL, AYŞEGÜL KARABAY

İNGİLİZCE KONUŞMA BECERİSİNİN ÖĞRETİMİNE İLİŞKİN İHTİYAÇLARIN DEĞERLENDİRİLMESİ

Ceyda ÇAVUŞOĞLU DEVECİ, ARZU ARSLAN BUYRUK, Polat ERDOĞAN, BANU YÜCEL TOY

EĞİTSEL BİLGİSAYAR OYUNLAR İLE DESTEKLENEN FEN BİLİMLERİ ÖĞRETİMİNİN ÖĞRENCİLERİN MOTİVASYON VE YANSITICI DÜŞÜNME BECERİLERİ ÜZERİNE ETKİSİ

MUSTAFA KAHYAOĞLU, MİTHAT ELÇİÇEK

İLKOKULDA ÖĞRENME AMAÇLI YAZMA ETKİNLİKLERİNİN AKADEMİK BAŞARIYA ETKİSİNİN TARTIŞILMASI

ALİ YILDIZ

ERGENLERİN RUHSAL BELİRTİLERİ İLE DUYGUSAL ÖZYETERLİK DÜZEYLERİNİN İNCELENMESİ

FATMA EBRU İKİZ, ÖZGE SAKARYA ÇINKI

ARAŞTIRMACI GAZETECİ YÖNTEMİNİN ÖĞRENCİLERİN OKUMA SÜREÇLERİNE ETKİSİ

ALİ TÜRKEL, Meltem Çetinkaya

TÜRKÇE ÖĞRETMEN ADAYLARININ OKUMAYA YÖNELİK TUTUMLARININ BAŞARI HEDEF YÖNELİMLERİ İLE İLİŞKİSİNİN İNCELENMESİ

Berna ÜRÜN KARAHAN