TÜRK YEREL YÖNETİM SİSTEMİNİN YERELLİK İLKESİ AÇISINDAN DEĞERLENDİRİLMESİ

Yerellik ilkesi 1970 yılı sonrası kamu yönetimi literatüründe tartışılmaya başlanan yeni kamu yönetimi ve yönetişim anlayışının bir unsuru olarak ortaya çıkmıştır. Literatürde subsidiarite ilkesi olarak isimlendirilen yerellik ilkesi dilimize farklı şekillerde de çevrilmiştir. Farklı şekillerde isimlendirilmesine rağmenyerellik ilkesi genel olarak halka en yakın birimin hizmet sunması olarak tanımlanabilir. Hizmette halka yakın olma hem AB üye ülkeleri için hem de aday ülkeler için temel ilke olarak belirlenmiştir. Türkiye'de ise yerelleşme çabaları dünya ile özdeş olarak 1980 sonrası ortaya atılan liberal politikalar neticesinde olmuştur. Bu konuda yoğun tartışmalar olmasına rağmen kamu yönetimi merkeziyetçi anlayıştan kurtulamamıştır. Ancak son dönemde hem demokratikleşme çabaları hem de AB uyum sürecinde etkisi ile yerele doğru bir güç kayması ve yetki devri olduğu göze çarpmaktadır. Bu araştırma ile merkezden yerele doğru görev ve yetki paylaşımı veya devri olarak ifade edilen yerellik ilkesinin Türkiye'de ne durumda olduğu ortaya konulmuştur. Araştırmanın amacı Türkiye'de yerellik ilkesi ve buna ilişkin uygulamaları yerel yönetimler açısından değerlendirmek ve bu konudaki sorunlara çözüm önerileri üretmektir. Araştırma yerli ve yabancı kaynaklardan yapılan literatür taraması, Türkiye Cumhuriyeti yasal mevzuatının ve AB uyum sürecine ilişkin temel belgelerin incelenmesi neticesinde hazırlanmıştır

EVALUATION OF THE TURKISH LOCAL GOVERNMENT SYSTEM IN TERMS OF THE PRINCIPLE OF SUBSIDIARITY

The principle of subsidiarity emerged as an element of the new concept of public administration and governance which began to be debated in the public administration literature after 1970. The principle, which is called the subsidiarity principle in the literature, has been translated into different terms. Despite being named in different terms, the principle of subsidiarity can be defined as the public service should be given from the nearest public authority. Proximity of service to public has been defined as a fundamental principle for both EU Member States and candidate countries. Identical with the World, in Turkey, localization efforts are in line with liberal policies emerged after 1980. Despite intensive debate on this issue, the public administration has not recovered from the centralist understanding. However, in the recent period, both democratization efforts and the impact on the EU harmonization process have been accompanied by a shift in power and authority. With this research, it has been revealed what is the situation of locality in Turkey, which is expressed as a sharing of power and authority or handover power and authority. The aim of the research is to evaluate the principles of subsidiarity and related practices in Turkey in terms of local administrations and to produce a solution proposal for the problems in this issue. The research was conducted on the basis of a review of the literature on domestic and foreign sources, the examination of the legislation of the Republic of Turkey and the basic documents related to the EU harmonization process

___

  • 1982 Anayasası.
  • 5216 Sayılı Büyükşehir Belediyesi Kanunu.
  • 5227 sayılı Kamu Yönetiminin Temel İlkeleri ve Yeniden Yapılandırılması Hakkında Kanun.
  • 5302 Sayılı İl Özel İdaresi Kanunu.
  • 5393 Sayılı Belediye Kanunu.
  • 6360 Sayılı On Üç İlde Büyükşehir Belediyesi ve Yirmi Altı İlçe Kurulması İle Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun.
  • AB İlerleme Raporları (1998-2015 Yılları Arası).
  • AB Lizbon Antlaşması.
  • AB Maastrict Antlaşması.
  • Avrupa Birliği Türkiye Delegasyonu. http://avrupa.info.tr/tr/avrupa-birligi/ab-yasal-cerceve.html, (E.T.: 02.01.2017).
  • Avrupa İçin Bir Anayasa Oluşturan Antlaşma.
  • Aydın, A. H. (2011). Türk Kamu Yönetimi. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
  • Aydın, A. H. (2012). Kamu Yönetimine Giriş. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
  • Batal, S. (2010). Yeni Kamu Yönetiminde Yönetişim Kavramı Ve Türkiye’de Yerel Yönetimler Alanındaki Uygulama Örnekleri, Mevzuat Dergisi, (145), www.mevzuatdergisi.com, (25.12.2016).
  • Blockmans, S. Hoevenaars, J. Schout, A. ve Wiersma, J. M. (2014), From Subsidiarity to Better EU Governance: A Practical Reform Agenda for the EU, Hollanda: Netherlands Institute of International Relations Clingendael.
  • Bozkurt, E. ve Özcan, M. (2001). Subsidiarite İlkesi(İkincilik İlkesi) ve Avrupa Birliği Bütünleşme Sürecinde Etkisi Üzerine Bir Değerlendirme. Süleyman Demirel Üniversitesi İİBF Dergisi, 6(1), 1-21.
  • Çevik, H. H. (2007). Türkiye’de Kamu Yönetimi Sorunları. Ankara: Seçkin Yayınları.
  • Deniz, T. (2013). Kentleşme, Yerel Gündem 21 Ve Kent Konseyleri. Turkish Studies -International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 8/12 Fall 2013, p. 391-402, ANKARA-TURKEY.
  • Eryılmaz, B. (2012). Kamu Yönetimi. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
  • Follesdal A. (1998). Survey Article: Subsidiarity. The Journal of Political Philosophy, 6 (2), 190- 218.
  • Gül, H. (2008). Yerinden Yönetim Kavramının Gelişimi, Tanımı, Türleri ve Özellikleri. Bozlağan, R. ve Demirkaya, Y. (Ed.). Türkiye’de Yerel Yönetimler içinde (ss. 85-118). Ankara: Nobel Yayınevi.
  • Güner, A. (2007). Nasıl Bir Hizmet Bölüşümü? Temel İlkeler ve Türkiye Uygulaması. Mengi, A. (Ed.). Yerellik ve Politika Küreselleşme Sürecinde Yerel Demokrasi içinde (ss. 47-66). Ankara: İmge Kitabevi.
  • Hrbek, R. (2003). The Role Of The Regions In The EU And The Principle Of Subsidiarity. The International Spectator, (2), 59-73.
  • Kamu Yönetimi Temel Kanunu Tasarısı.
  • Keleş, R. (1998). Kentbilim Terimleri Sözlüğü. Ankara: İmge Kitabevi.
  • Keleş, R. (2010). Avrupa’ya Uyum Sağlama Sürecinde Türkiye’de Yerel Yönetimler. Falay, N., Kesik, A., Çak, M., Karakaş, M., (Ed.). Türkiye’de Yerel Yönetimlerin Sorunları ve Geleceği içinde (ss. 11-26). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
  • Keleş, R., (2014). Yerinden Yönetim ve Siyaset. İstanbul: Cem Yayınevi.
  • Kerman, U. (2009). Avrupa Birliği: Yerel ve Bölgesel Yönetimler. Süleyman Demirel Üniversitesi İİBF Dergisi, 14(1), 273-286.
  • Kızılboğa, Özaslan, R. ve Alıcı, V. O. (2014). Kalkınma Planlarında Yerel Yönetimler Ve Yapılan Reformlar Çerçevesinde Mukayesesi. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11 (26), 315-342.
  • Kızılboğa, Özaslan, R. ve Alıcı, V. O. (2015). Türkiye’de Yerel Yönetim Bakanlığı Deneyimi Ve Günümüzdeki Gerekliliğinin Sorgulanması. Volume 10/1 Winter 2015, p. 351-366 DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.7627 ISSN: 1308-2140, ANKARATURKEY.
  • Köse, Ö. S. (2004). Yerel Yönetim Olgusu ve Küreselleşme Sürecindeki Yükselişi. Sayıştay Dergisi, (52), 3-42.
  • Marşap, G. (2008). Yeni Kamu Yönetimi Anlayışı Çerçevesinde Yerellik İlkesi Açısından Türkiye’de Bölge Kalkınma Ajansları. Gazi Üniversitesi SBE Kamu Yönetimi Ana Bilim Dalı Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara.
  • Metin, Y. ve Altan, Y. (2011). Lizbon Antlaşması Sonrasında Subsidiarite İlkesi. Süleyman Demirel Üniversitesi İİBF Dergisi, 16(3), 131-147.
  • Nalcı Arıbaş, N. (2015). İngiltere ve Fransa’da Merkez – Yerel İlişkilerini Yerellik (Subsidiarity) İlkesi Üzerinden Karşılaştırmak. Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 6(1), 1-17.
  • Özel, M. (200). Kamu Yönetiminde Yeni Bir Örgütlenme İlkesi: Yerellik (Subsidiaritaet). Çağdaş Yerel Yönetimler, 9(3), 25-43.
  • T.C. Cumhurbaşkanlığı. https://www.tccb.gov.tr/basin-aciklamalari-ahmet-necdetsezer/1720/6352/5227-sayili-kamu-yonetiminin-temel-ilkeleri-ve-yenidenyapilandirilmasi-hakkinda-kanun.html. (E.T. 02.01.2017).
  • Tan, M. ve Belli, A. (2013). Yerel Kalkınma, Yerel Demokrasi ve Katılım: Kahramanmaraş Ölçeği. Ökmen, M., Çağatay, U. ve Görmez, B.A. (Ed.). Küreselleşme-Yerelleşme Dikotomisinde Yerel ve Bölgesel Kalkınma-Kamu Yönetimi Perspektifi- içinde (ss.251-283). Ankara: Orion Kitabevi.
  • Taşyürek R., İl Özel İdarelerine ve Belediyelere Genel Bütçe Vergi Gelirlerinden Pay Verilmesi Konusunda Yapılan Yeni Yasal Düzenlemeler. http://www.ziyaguney.com/dosyalar/dokumanlar/ilozelidarelerive.pdf, (E.T. 03.01.2017).
  • Toksöz, F. Özgür, Ali, E. ve Koç, L. (2010), Küreselleşme ve Yerelleşme Bağlamı’nda Yerel Yönetimler: Türkiye Örneği. Falay, N. Kesik, A. Çak, M. ve Karakaş, M. (Ed.). Türkiye’de Yerel Yönetimlerin Sorunları ve Geleceği içinde (ss. 63-91). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
  • Toprak, Z. (2006). Yerel Yönetimler, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
  • Tortop, N., Aykaç, B., Yayman, H. ve Özer, A. (2008), Mahalli İdareler, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
  • Zengin, O. (2014). Büyükşehir Belediyesi Sisteminin Dönüşümü: Son On Yılın Değerlendirmesi. Ankara Barosu Dergisi, 2, 93-116.
  • Zeyrekli, S. Ekizceleroğlu R. (2007). Avrupa Birliği Bağlamında Hizmette Yerellik (Subsidiarite) İlkesi ve İlkenin Türkiye Açısından Ele Alınışı. Çağdaş Yerel Yönetimler, 16 (3), 29-48.
Turkish Studies (Elektronik)-Cover
  • ISSN: 1308-2140
  • Yayın Aralığı: Yılda 4 Sayı
  • Başlangıç: 2006
  • Yayıncı: Mehmet Dursun Erdem
Sayıdaki Diğer Makaleler

YEREL SEÇİMLERDE SEÇMEN DAVRANIŞINA ETKİ EDEN FAKTÖRLER: KOCAELİ ÖRNEĞİ

- Hayati TÜFEKÇİOĞLU, VEYSEL BOZKURT, Zeynep KARAHAN USLU

“1923 TÜRK-YUNAN NÜFUS MÜBADELESİ”NDE TÜRKİYE’DEN YUNANİSTAN’A GÖÇ EDEN ORTODOKS RUM KADINLARA AİT GELENEKLİ GİYSİLER

KENAN SAATÇIOĞLU, FATMA KOÇ

BEDEN EĞİTİMİ VE SPOR YÜKSEKOKULU ÖĞRENCİLERİ İLE SAĞLIK YÜKSEKOKULU ÖĞRENCİLERİNİN SAĞLIKLI YAŞAM BİÇİMİ DAVRANIŞLARININ KARŞILAŞTIRILMASI (ADIYAMAN ÜNİVERSİTESİ ÖRNEĞİ)

FATİH MURATHAN, FATİH MEHMET UĞURLU, TALHA MURATHAN, MUSTAFA KOÇ

RİZE ŞEHİR MERKEZİ’NDE BULUNAN OSMANLI DÖNEMİ BEZEMELİ KADIN MEZAR TAŞLARI

AHMET ALİ BAYHAN, CANAN HANOĞLU

TÜRK YEREL YÖNETİM SİSTEMİNİN YERELLİK İLKESİ AÇISINDAN DEĞERLENDİRİLMESİ

AZİZ BELLİ

RUSÇUK ESNAF TEŞKİLATI (1750-1850)

Füsun Gülsüm GENÇ, SERDAR GENÇ

5.SINIFLARA DERSE GİREN ÖĞRETMENLERİN GÖRÜŞLERİNE GÖRE YENİ DÜZENLEMELER BAĞLAMINDA YAŞANAN SORUNLAR VE ÇÖZÜM ÖNERİLERİ

Nursel YARDİBİ

SANAYİLEŞMENİN TOPLUMSAL YANSIMALARI: SAFRANBOLU’DA TOPLUMSAL DEĞİŞME ÜZERİNE NİTEL BİR ARAŞTIRMA

ADEM SAĞIR, Mert CANAYAZ

ULAŞIMDA QR KOD KULLANIMI: YOLCULAR ÜZERİNDE NİTELİKSEL BİR ARAŞTIRMA

Yahya ENGİN, Duygu FURUNCU

AHMET HAMDİ TANPINAR’IN HUZUR ADLI ROMANININ ARAPÇAYA ÇEVİRİSİNDEKİ DEYİŞ, DEYİM, ATASÖZLERİ VE MANİLERİN ÇOĞUL DİZGE KURAMI IŞIĞINDA İNCELENMESİ

MURAT ÖZCAN, ARİFE ERAY