Tanzimat edebiyatının en önemli isimlerinden Recaizade Mahmut Ekrem'in oğlu ve döneminin ünlü gazeteci-yazarlarından olan Ercüment Ekrem Talu'nun, henüz Osmanlıcadan bugünkü alfabeye aktarılmamış nitelikli eserlerinden biri Teravihten Sahura (1923) adlı hikâye kitabıdır. Kitap, cumhuriyetin kuruluş aşamasında devrin sosyal ve politik havasının ince ayrıntılarla, hiciv ve mübalağa ile gözler önüne serildiği önemli eserlerdendir. Teravihten Sahura'yı oluşturan hikâyeler birkaç farklı tema çevresinde ilerler. Bunlardan ilki, Batı'dan gelen, bir anlamda medeniyetin sembolü olan icat ya da yaşam tarzının, belki de ahlâk anlayışının insanları düşürdüğü zor/komik durumlardır. Çapkınlık merkezli hikâyelerde yapılan şey de benzer şekilde Batı ahlâkının ve alafrangalığın eleştirisidir. Yazar eserin yanlışlıklar üzerine kurarak eleştirmek istediği noktayı üst perdeden konuşmadan tespit eder yalnızca. Bu da ona mesaj vermeye çalışmadan istediği konuyu işlemesine olanak tanır. Bir kısım hikâyeler her ne kadar inandırıcılıktan uzak da olsalar mizah unsurunu oluşturmak için yazarın abartıya kaçmayı tercih ettiği görülmektedir. Bunun yanı sıra mizahi yönü yüksek ve kurgusu kuvvetli bir anlatım oluşturduğunun altı çizilmelidir. Özellikle tiyatro türünde yetkin bir anlatıma sahip olduğu açıktır. Hayranlık duyduğu Ahmet Rasim ve Hüseyin Rahmi Gürpınar'ın tarzlarıyla aynı düzlemde ve onların kalitesinde eserler verdiği de belirtilmelidir. Tüm bunlara, ülkenin siyasi ortamıyla ilgili ayrıntıların ardına sakladığı, ders vermek yerine yorumu okuyucuya bıraktığı eleştirel yaklaşımı da yazarın bir başarısı olarak eklemek gerekir.

One of the most important names of the Tanzimat literature is the son of Recaizade Mahmut Ekrem and one of the renowned journalistwriters of his era, Ercüment Ekrem Talu, one of the qualified works that have not yet been converted to the present alphabet from the Ottoman Empire. The book is an important piece of the republic's democratic social and political atmosphere that has been revealed with subtle details, satire and exaggeration. The stories that make up the from Tarawih to Sahur progress around several different themes. These are the difficult or funny situations that originate from the West, the symbol of civilization in a sense, or the way in which the lifestyle, perhaps the moral sense of humans, is lowered by humans. What is done in the stories licentiousness centered is similarly a critique of Western morality and alafrangism. The writer only identifies the points he wants to criticize by erroneously establishing them without speaking from the top. This allows him to process the desired point without trying to send him a message. Although some stories are far from convincing, it seems that the author prefers to escape to exaggeration to create humor. In addition to this, it should be underlined that it creates a humorous expression and a strong expression. It is obvious that he has a competent narrative, especially in the kind of theater. It should also be noted that Ahmet Rasim and Hüseyin Rahmi Gürpınar, which he admires, give works in the same plane and in their quality. It is also necessary to add a critical approach to the author as a success of the writer, who has kept all this behind the details of the political environment of the country, leaving the reader to comment instead of lecturing.