TÜRKİYE’DE HUKUK UYUŞMAZLIKLARINDA ARABULUCULUK UYGULAMALARININ GELİŞTİRİLMESİ KAPSAMINDA ARABULUCULUK İLETİŞİMİ

Hukuk uyuşmazlıklarında önemli bir sorun çözücü olan arabuluculuk, uyuşmazlık ve çatışmaların barışçıl önlemi, yönetimi ve çözümü konusunda önemli bir araç olarak tanımlanmaktadır. Arabuluculuğun devletler yoluyla geliştirilip ulusal platformların tüm aktörleri tarafından da uygulanmasının teşviki amacıyla, çeşitli insiyatifler geliştirilmiş ve bu kaynakların sadece devletler ve arabuluculuk çabalarını destekleyen diğer aktörler için değil, aynı zamanda çatışma yaşayan taraflar, sivil toplum ve diğer paydaşlar tarafından da kullanılmasına teşvik edilmesi önerilmiştir. Kamuoyu nezdinde halen istenilen farkındalık seviyesini elde edemese de özellikle hukuk alanında ve hukuk mesleği pratikleri arasında hızla gelişmekte olan arabuluculuk eğitiminde; iletişim disiplininin ne kadar önemli olduğu aşikârdır. Bu çalışma, giderek artan profesyonel arabulucuların ihtiyacına yönelik olarak, arabuluculuk iletişimini tanıtmaya yönelik hazırlanmış olup bu vesile ile arabuluculuğun daha iyi anlaşılması, çatışmaların önlenirken arabuluculuk yönetimi ve iletişim çözümleri hususuna ve etkili iletişimin arabuluculuk sürecindeki önemine vurgu yapan bir çalışmadır

MEDIATION COMMUNICATION WITHIN THE SCOPE OF DEVELOPMENTS OF MEDIATION PRACTICE IN DISPUTE RESOLUTIONS IN TURKEY

Mediation is one of the most effective tools of preventing, managing and resolving conflicts and controversy with a peaceful manner. With the aims of promoting mediation and being applied by the major actors of the nations, there are several initiatives were developed. Additionally, to be an effective part of a peaceful negotiation, it is suggested to be supported not only by the governments and the other actors but also for the third parts, non profits and stakeholders. Although mediation still does not gain the highest awareness level, there are many education programs about mediation keep rising between law discipline and law practices. It is obvious that communication discipline and effective communication skills are very important in the mediation process. This study aims to help parties to strengthen their understanding of the relation between effective mediation and communication, and it is designed to assist mediators in maximizing the chances to be successfull in the mediation process. With an exponential rise of a need for professional mediatiors, this study aims to emphasize the importancy of effective communication during mediation. It’s obvious that mediation practices need high level of effective communication skills as well as an outstanding law skills. This publication is designed to support professional and credible mediation efforts to all those engaged in mediation or interested in this area and therefore it focuses on the peaceful resolution of disputes and conflicts

PDF

___

Arabuluculuk Daire Başkanlığı (2013). Hukuk Uyuşmazlıklarında Arabuluculuk Kanunu Yönetmeliği. http://www.adb.adalet.gov.tr/Sayfalar/Teskilat/mevzuat/ kanun.html (Erişim T: Nisan 2016).
Barker, L. L. (1979). Groups in Process: Introduction to Small Group Communication.
Bayat, S. ve Çelenk, S. (2015). İlköğretim birinci sınıf öğrencilerinin okuma yazma becerileri başarı düzeylerinin belirlenmesi. İlköğretim Online. 14(1). 13-28.
Black, S. ve Gillman, F.C. (1976). Practical Public Relations. London: Pitman Publishing.
Cüceloğlu, D. (2003). Keşke’siz Bir Yaşam İçin İletişim Donanımları. 13. Basım, İstanbul: Remzi Kitabevi.
Devito, J. A. (1978). Communicology: An Introduction to the Study of Communication. New York: Harper & Row Publishers.
Devito, J. A. (2004). The Interpersonal Communication Book. Tenth Edition, USA: Ally and Bacon Inc.
Dökmen, Ü. (2003). İletişim Çatışmaları ve Empati. 23. Baskı, İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Duncan, S. Jr. (1969). Nonverbal Communication. Psychological Bulletin. 118-137.
Durgun, Ş. (1997). Medya iletişiminin neresinde. Türkiye Günlüğü. C.4, S.6, Yaz.
Erdoğan, İ. (2002). İletişimi Anlamak. Ankara: Erk.
Ergun, T. ve Polatoğlu, A. (1992). Kamu Yönetimine Giriş. Ankara: TODAİE Yayınları.
Ertürk, Y. D. (2010). Halkla ilişkiler alanında empatik yaklaşımlar. Halkla İlişkiler
Alanının İletişim Öznesi: Empati. (Ed. Ertürk, Y.D.), ss. (3-37), İstanbul: Der Yayınları.
Fast, J. (1986). Körpersprache. Hamburg: Rowohlt Verlag.
Goldhaber, G. M. (1983). Organizational Communication, 3rd ed. Iowa, USA: C. Brown Co. Pub.
Gökova, Z. (2003). Yalıtılmışlık ve iletişim çelişkisi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Güngör, N. (2011). İletişim: Kuramlar ve Yaklaşımlar. Ankara: Siyasal Kitapevi.
Gürüz, D. ve Eğinli, Ayşen T. (2011). Kişilerarası İletişim: Bilgiler, Etkiler, Engeller. 2. Basım. Ankara: Nobel.
Gürüz, D. ve Gürel, E. (2006). Yönetim ve Organizasyon: Bireyden Örgüte, Fikirden Eyleme. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Halis, M. (2000). Örgütsel iletişim ve iletişim tatminine ilişkin bir araştırma. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 14(1). 217-230.
Hall, E. T. (1966). The Hidden Dimension. New York: Double Day.
Harari, Y. N. (2015). Hayvanlardan Tanrılara Sapiens. 10. Baskı. İstanbul: Kolekif Kitap.
Himstreet, W. C. ve Baty, W. M. (1969). Business Communication: Principles and
Methods. 3. B, California: Wadsworth Pub.Co.
Kanter, R. M., Barry, A. S. ve Todd, D. J. (1992). The Challenge of Organizational Change. NY: The Free Press.
Keloğlu İşler, E. (2007). Halkla İlişkiler, Mitler ve Gerçekler. Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Kırkıncı Yıl Kitaplığı No: 4. Ankara: Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Basımevi.
Miller, G. A. (1979). Communication, Language and Meaning, NY,USA: Basic Books Inc.
Munter, M. (1987). Business Communication: Strategy and Skill. Prentice Hall.
Özbent, S. (2007). Sınıfta Beden Dili. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi. 27(2). 259-289.
Özer, M. A. (2014). Siyasal iletişimin etkinliğinde algılama yönetiminin rolü. Hak İş Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi. 3(7).
Peltekoğlu, F. B. (2005). Halkla İlişkiler Nedir? İstanbul: Beta Yayınları.
Repicky, T. (2011). How to talk and listen effectively in mediation. Mediate.com. http://www.mediate.com/articles/RepickyT1.cfm (Erişim T. Mart 2016).
Rosengren, K. E. (2000). Communication an Introduction. UK: Sage Publication.
Sabuncuoğlu, Z. (1991). İşletmelerde Halkla İlişkiler. Bursa: Ezgi Kitabevi.
Sabuncuoğlu, Z. (2008). İşletmelerde Halkla İlişkiler, 9. Baskı. Bursa: Alfa-Aktüel.
Stepp, J. (2003). How does the mediation step flow? Mediate.com. http://www. mediate.com/articles/steppJ.cfm (Erişim T: Mayıs 2016).
Şahin, S. ve Aral, N. (2012). Aile içi iletişim. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi. 1(3), 56-66.
Tutar, H. ve Yılmaz, K. M. (2012). İletişim: Genel ve Örgütsel Boyutuyla. 9. Baskı. Ankara: Seçkin.
Türk Dil Kurumu (2016). İletişim nedir? Güncel Türkçe Sözlük. http:// www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_bts&arama=kelime&guid=TDK. GTS.581c553eda1488.33405981 (Erişim T: Kasım, 2016).
Tubbs, S.L. ve Moss, S. (1991). Human Communication. Sixth Edition, USA: McGraw-Hill Inc. United Nations (2012). United Nations Guidance for Effective Mediation. United Nations: New York. 1-23.
Uztuğ, F. (2003). Halkla İlişkiler ve İletişim. Anadolu Üniversitesi Yayın No: 1482,
Eskişehir: Açıköğretim Fakültesi Yayınları. Zıllıoğlu, M. (1993). İletişim Nedir? Cem Yayınevi: İstanbul.