BELEDİYELERİN ÇEVRESEL YÖNETİŞİM ALGISI: ÇANAKKALE BELEDİYESİ ÖRNEĞİ

Çevre, günümüzde sadece devletler tarafından değil aynı zamanda özel sektör ve sivil toplumun da katılımıyla bütüncül bir biçimde ve ortak akıl çerçevesinde ele alınması gereken bir konu haline gelmiştir. Yönetişim, yönetim süreçlerine devletlerin yanında sivil toplum ve özel sektör gibi hükümet dışı aktörlerin de katılımını gerektiren yapı veya düzen olarak adlandırılmaktadır. Çevresel yönetişim ise çevresel konulara ilişkin alınacak karar ve oluşturulacak politika süreçlerinde tüm aktörlerin etkin bir biçimde katılımını gerektiren bir unsur olarak ön plana çıkmaktadır. Türk Kamu Yönetimi’nde 2000’li yıllarda “Kamu Yönetimi Temel Kanun Tasarısı” ile gündeme gelen reform çalışmaları başta yerel yönetimler olmak üzere birçok alanda değişiklik meydana getirmiştir. Bu kapsamda yerel düzeyde yönetişimin güçlendirilmesi amacıyla katılımcılığı, şeffaflığı ve etkinliği sağlamak adına değişikler yapılmıştır. 1997 yılında başlatılan Yerel Gündem 21 Programı ve 2005 yılında 5393 Sayılı Belediye Kanunu’nda yer alan Kent Konseyleri yerel düzeyde yönetişim çalışmaları olarak karşımıza çıkmaktadır. Dolayısıyla bu araştırmanın problemini; “Yönetişim süreciyle beraber katılımcı yönetim anlayışına uyum sağlamaya çalışan belediyeler bu anlayışı çevre yönetimi süreçlerine yansıtabilmiş midir?” sorusu oluşturmuştur. Çalışma nitel araştırma yöntemine göre tasarlanmış ve yarı-yapılandırılmış görüşme tekniği kullanılarak elde edilen veriler MAXQDA Analytics Pro 2020 programı kullanılarak içerik analizine tabi tutulmuştur. Bu kapsamda yapılan analiz sonucunda “Katılımcıların yönetişim kavramına dair bilgi düzeyinin düşük olduğu tespit edilmiş, ancak Çanakkale Belediyesi çevre yönetimi süreçlerine katılımcı yönetim anlayışını yansıtabilmiştir.” sonucuna ulaşılmıştır.

ENVIRONMENTAL GOVERNANCE PERCEPTION OF MUNICIPALITIES: THE CASE OF CANAKKALE MUNICIPALITY

The environment has become an issue that needs to be addressed in a holistic manner and within the framework of common reason, with the participation of states the private sector and civil society. Governance is called a structure or order that requires the participation of non-governmental actors, such as civil society and the private sector, as well as states in management processes., on the other hand, environmental comes to the fore as an element that requires the effective participation of all actors in the decision-making and policy processes that will be created on environmental issues. In the 2000s, the reform efforts raised in the Turkish Public Administration with the ‘Basic Law on Public Administration’ have brought about changes in many areas, especially in local governments. In this context, changes have been made to ensure participation, transparency and effectiveness in order to strengthen governance at the local level. The Local Agenda 21 program, launched in 1997, and the city councils contained in the Municipal Law No. 5393 in 2005 are characterized as governance studies at the local level. The problem of the research is when: “have municipalities that are trying to adapt to the participatory management approach together with the governance process been able to reflect this understanding in environmental management processes?” question arises. As a result of the analysis conducted within this scope, this question was found to be “the participants’ level of knowledge about the concept of governance is low, but Çanakkale Municipality was able to reflect the participatory management approach to environmental management processes.” has found the answer in the form.

PDF

___

Arslan, N. T. (2010). Klasik- Neo Klasik Dönüşüm Süreci: Yeni Kamu Yönetimi. Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 11(2), 21-38.
Bal, H.; N. Algan; P. Özdemir, (2015). Yeni Kurumsalcı Perspektifte Çevresel Yönetişim ve Kurumsal Çerçevenin Önemi. Doğuş Üniversitesi Dergisi, 16(2), 179- 191.
Carter, N. (2002). Environmental Challanges. (Ed.: Paul Heywood; Eric Jones and Martin Rhodes). Development in Western European Politics, Palgrave: Houndwills.
Carter, N.(2007). The Politics of the Environment. New York:Cambridge University Press.
Densenko, L. (1998). Habitat ve Yönetişim, Sivil Toplum İçin Kent Yerel Siyaset Demokrasi Seminerleri, İstanbul: WALD.
Emrealp, S. (2005). Yerel Gündem 21 Uygulamalarına Yönelik Kolaylaştırıcı Bilgiler Elkitabı. İstanbul: IULA- EMME
Erdoğan, M. (2010). Anayasal Demokrasi. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Ertürk, H. (2012). Çevre Bilimleri. Bursa: Ekin Basım Yayın Dağıtım.
Göymen, K. (2010). Türkiye’de Yerel Yönetişim ve Yerel Kalkınma. İstanbul: Boyut Yayıncılık.
Güler, Ahmet; Halıcıoğlu M. Bülent; Taşğın, Serkan (2015). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Güler, B. A. (2003). Yönetişim: Tüm İktidar Sermayeye. Praksis: 9, 93-116.
Gündoğan, E. (2004). Yönetim Reformlarının Gerekliliği Bağlamında İyi Yönetişim ve Türkiye’de Uygulanabilirliği. Sivil Toplum Düşünce ve Araştırma Dergisi, 2(6-7), 9-26.
Gündoğan, E.(2013). Yönetişim: Kavram, Kuram Ve Boyutlar. (Ed.: M. Akif Çukurçayır ve ve H. Tuğba Eroğlu.). Yönetişim: Kuram, Boyutlar, Uygulama, Konya: Çizgi Kitabevi.
Güneş, M., Beyazıt, E. (2012). Yerel Gündem 21’den Kent Konseylerine- Ulusal Kentlerden Küresel Köylere. Detay Yayıncılık: Ankara.
Habitat II (1996). Türkiye Ulusal Rapor ve Eylem Planı. , Erişim Tarihi: 20 Aralık 2020,.https://webdosya.csb.gov.tr/db/habitat/editordosya/file/dokumanlar/ Ulusal%20Rapor%20ve%20Eylem%20Plan%C3%84%C2%B1.pdf.
Kaplan, A. (1999). Küresel Çevre Sorunları ve Politikaları. Ankara: Mülkiyeliler Birliği Vakfı Yayınları Tezler Dizisi:3.
Kastellioğlu, G. (2015). Örneklerle Kent Konseylerinin 3 Temeli ve 3 Sorunu: Katılım, Demokrasi Ve Yönetişim, II. Uluslararası Kent Konsey Sempozyumu, Bursa-Türkiye. 10-11 Nisan, 221-239.
Kaypak, Ş. (2011). Katılımcı Yönetim Mekanizması Olarak Kent Konseyleri, I. Kent Konseyleri Sempozyumu, Bursa-Türkiye, 6-7 Mayıs 2011, 133-157.
Keleş, R.; Hamamcı, C.; Çoban, A. (2009). Çevre Politikası. Ankara: İmge Kitabevi.
Kooiman, J. (1993). Social-Political Governance: Introduction Modern Governance. (Ed.: Jan Kooiman). New Government-Society Interactions. London: Sage Publications.
Parlak, B.; Sobacı, Z. (2012). Ulusal ve Küresel Perspektifte Kamu Yönetimi: Teori ve Pratik. Bursa: MKM Yayıncılık.
Resmi Gazete, 13.07.2005. Sayısı: 25874. Karar No: 5393. Belediye Kanunu.
Sobacı, M. Z. (2007). Yönetişim Kavramı ve Türkiye’de Uygulanabilirliği Üzerine Değerlendirmeler. Yönetim Bilimleri Dergisi, 5(1), 219-235.
Soygüzel, H. (2015). Kent Konseylerinin Arasında İletişim ve İşbirliği: Türkiye Kent Konseyleri Birliği Örneği. PARADOKS Ekonomi, Sosyoloji ve Politika Dergisi, 11(2), 1-24.
TBMM (2005). Belediye Kanunu Tasarısı, Erişim Tarihi: 7 Kasım 2020, https:// www2.tbmm.gov.tr/d22/1/1-1038.pdf
Tekeli, İ. (1998). Yerel Siyaset ve Demokrasi, Çoğulculuk, Sivil Toplum. Sivil Toplum İçin Kent, Yerel Siyaset ve Demokrasi Seminerleri, İstanbul: WALD.
TOKİ; IULA-EMME (1993). Çevre ve Yerel Yönetim. Yerel Yönetimin Geliştirilmesi Programı El Kitapları Dizisi. İstanbul: Kent Basımevi.
Uysal, B. (1984). Siyasal Katılma ve Katılma Davranışına Ailenin Etkisi: İki Çimento Fabrikası Örneğinde Bir Deneme. Ankara: Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü Yayınları.
WB (1989). Sub-Saharan African: From Crisis to Sustainable Growth. Washington D.C.: The World Bank.
Yalçın, A. Z. (2009). Küresel Çevre Politikalarının Küresel Kamusal Mallar Perspektifinden Değerlendirilmesi. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12(21), 288-309.
Yıldırım, A.; Şimşek, H. (2016). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Yıldırım, F. M. (2011). Mahalli İdarelerde Yönetişim ve Belediye Stratejik Planlarının İyi Yönetişim İlkeleri Çerçevesinde Değerlendirilmesi. Ankara: Ekonomik Modeller ve Stratejik Araştırmalar Genel Müdürlüğü.
Yıldırım, K.; Ayna E. Y. (2018). The Role Of Non-Governmental Organizations in Environmental Governance in Turkey. Adam Akademi Sosyal Bilimler Dergisi, 8(2), 409-431.