Amasya İli Soğan Ekiliş Alanlarında Bulunan Fungal Kök Çürüklüğü Hastalık Etmenlerinin Belirlenmesi

Bu çalışmada, Amasya ili yemeklik soğan Allium cepae L. ekiliş alanlarında görülen fungal kök çürüklüğü hastalık etmenleri, yayılışları ve yoğunlukları belirlenmiştir. Bu amaçla, 2000 ve 2001 yıllarında toplam 110 yemeklik soğan tarlasında inceleme yapılmıştır. Çalışma sonucunda, inceleme yapılan yemeklik soğan alanlarında kök çürüklüğü hastalığının yoğun bir şekilde bulunduğu belirlenmiştir. Çalışmanın ilk yılında Amasya ili yemeklik soğan ekiliş alanlarının %95,7’sinin, 2001 yılında ise %100’ünün kök çürüklüğü hastalık etmenleriyle bulaşık olduğu ve hastalığın bitkilerde 2000 yılında %49,1, 2001 yılında ise %70,7 oranında yaygın olduğu saptanmıştır. Hastalık şiddetinin ise 2000 yılında %34,3 ve 2001 yılında da %42,4 olduğu tespit edilmiştir. Kök çürüklüğü hastalığına yakalanmış bitkilerden yapılan izolasyonlardan, %91,6 oranında Fusarium spp., %4,2 oranında Rhizoctonia spp., %1,9 oranında Sclerotium cepivorum, %1,5 oranında Pythium oligandrum ve % 0,8 oranında Trichoderma harzianum elde edilmiştir. Patojenisite denemeleri sonucunda F. oxysporum ve R. solani AG-4’ün virülenslerinin yüksek, P. oligandrum’un virülensinin ise çok düşük olduğu belirlenmiştir. S. cepivorum orta derecede virülent bulunmuştur

Anahtar Kelimeler:

Yemeklik soğan, solgunluk, kök çürüklüğü

Determination of Fungal Root Rot Disease Agents Associated with Onion Fields in Amasya Province

In this study, fungal root-rot agents associated with onion Allium cepae L. fields in Amasya province and their incidence and severity were investigated. For this purpose, totally 110 onion fields were examined in 2000 and 2001. Finally, Fungal root-rot was determined to be common and severe disease. In the first year of the study, 95,7% and in 2001 100% of the onion fields in Amasya province were found to be infested with root-rot disease and it was determined that the incidence of the disease was 49,1 % and 70,7 % in 2000 and 2001, respectively. Disease severity was 34,3 % in 2000, while it was 42,4 % in 2001. Isolations made from the plants infested with root-rot disease yielded 91,6% Fusarium spp., 4,2% Rhizoctonia spp., 1,9% Sclerotium cepivorum, 1,5% Pythium oligandrum and 0,8% Trichoderma harzianum. As a result of the pathogenicity test, it was found that the virulence of F. oxysporum and R. solani AG-4 were high, while that of P. oligandrum was very low. S. cepivorum was found to be moderately virulent

Keywords:

Onion, wilt, root rot,

PDF

___

Anonymous. 1996. International Course on the Identification of Fungi of Agricultural and Environmental Significance. 11 August-20 September, 1996, IMI, Egham,UK.
Anonymous. 1999. Tarımsal Yapı (Üretim. Fiyat, Değer). T.C. Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü, Ankara, 591 s.
Anonymous. 2004. http://faostat.fao.org
Asan, A. 1994. Bazı Fusarium Türlerinin Steril Toprak Ortamında Saklanması. Kükem Dergisi, Cilt: 17(1):33- 38.
Bandoni, R. J. 1979. Safranin-O as a rapid nuclear stain for fungi. Mycologia, 63: 873-874.
Barnett, H. L. 1960. Illustrated Genera of Imperfect Fungi. Department of Plant Pathology, Bacteriology and Entomology West Virginia Üniversity Morgantown, West Virginia.
Behroozin, M. and P. Assadi. 1994. Biological control of Fusarium root and basal rot of onion in east Azarbaidjan. 9th Congress of the Mediterranean Phytopatological Union. Kuşadası- Aydın, Türkiye.
Booth, C. 1971. The Genus Fusarium Commonwealth Agricultural Bureaux, Kew, Surrey, England.
Bora, T. ve İ. Karaca. 1970. Kültür Bitkilerinde Hastalığın ve Zararın Ölçülmesi. Ege Üniv. Matbaası, Bornova, İzmir.
Çolakoğlu, G. 1991. Erzurum yöresinde soğan hastalığı etmeni fungusların tespiti ve 1985-1986 yılları arasındaki dağılışları. Doğa Turkish Journal of Biology 15: 110-114.
Dick, M. W. 1990. Keys to Pythium. College of Estate Management, Whiteknights, Reading RG6 2AW, UK.
Ellis, M. B. 1993a. Dematiaceous Hyphomycetes. Former Prencipal Mycologist Commonwealth Mycological İnstitute, Kew. 7-594.
Ellis, M. B. 1993b. More Dematiaceous Hyphomycetes. Former Prencipal Mycologist Commonwealth Mycological İnstitute, Kew. 7-489.
Hartman, G. L. and L. E. Datnoff. 1997. Vegetable Crops. In: Soilborne Diseases of Tropical Crops. P: 151-170 Ed.: CAB Intertional, Wallingford, Oxon.
Hasenekoğlu, İ. 1991. Toprak Mikrofungusları Cilt III. Atatürk Üniv. Yayınları No:689, Erzurum.
Hatat, G. 1995. Samsun İlinde Önemli Bazı Kültür Bitkilerinde Bulunan Pythium Türlerinin Tespiti ve Patojeniteleri Üzerinde Araştırmalar. Doktora Tezi. Ankara Üniv. Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara, 95 s.
Kapoor, I. J. 1987. Pathological variability in tomato wilt fusaria and Rhizoctonia Indian Phytopathology, 40(4): 485-490. Karaca
İ. 1974. Sistematik Bitki Hastalıkları (Deuteromycetes) Fungi Imperfecti. Ege Üniv. Ziraat Fak. Yay. No:217. İzmir.
Köycü, N. D. and N. Özer. 1997. Determination of seed borne fungi in onion and their transmission to onion sets. Phytoparasitica 25 (1):25-31.
Moustafa, S. E. S. and Y. S. Khafagi. 1992. Reaction of certain tomato cultivars to Fusarium wilt and root-rot disease caused by Fusarium oxysporum f.sp. lycopersici and Rhizoctonia solani respectively. Assiut Journal of Agricultural Science 23 (2): 199-207.
Ogoshi, 1975. Grouping of Rhizoctonia solani Kuehn and their perfect stages. Rev. Plant Prot. Res. Japan 8:98- 103.
Özer, N., N. D. Çoşkun ve A. Yücel. 1995. Soğanda Botrytis allii Munn.’a karşı biyolojik savaş olanakları üzerinde araştırmalar. VII. Türkiye Fitopatoloji Kongresi Bildirileri, Türkiye Fitopatoloji Derneği Yayınları, No: 178-181.
Özer, N. ve M. Ömeroğlu. 1995. Chemical control and determination of fungal causal agents of wilt disease of onion in Tekirdag Province. J. Turk. Phytopath. 24(2): 47-55.
Schwartz, H. F. and S. K. Mohan. 1995. Compendium of onion and garlic disease. APS Pres. Minnesota.
Sirois, K. L., D. P. LoParco and J. W. Lorbeer. 1998. Development of a bioassay to determine the presence of specified fungal pathogens of onion. Proceeding of the National Onion (and other Allium) research Conference Proceedings: 353-360.
Sneh, B., L. Burpee and A. Ogoshi. 1991. İdentification of Rhizoctonia Species. APS Pres.
Sneh, B., S. Jabaji-Hare, S. Neate and G. Dijst. 1996. Rhizoctonia Species: Taxonomy, Molecular Biology, Ecology, Pathology and Disease Control. Kluwer Academic Publishers.
Soran, H. 1981. Adana ve İçel İllerinde Fasulye Kök Çürüklüğü Hastalığı Fungal Etmenlerinin Tesbiti, Dağılışları, Patojenisiteleri ve Bunlardan Fusarium Türlerinin Tanımı Üzerinde Araştırmalar. Çukurova Üniversitesi Temel Bilimler Fakültesi Yayınları No:1. Bilimsel Araştırma ve İnceleme Tezleri No:1, Adana.
Tümbay, E. 1974. Mantar kültür koleksiyonlarının önemi ve mantar kültür koleksiyonu hazırlama yöntemleri. Kükem Dergisi 2 (1): 27-31.
Zuckerman, B. M., W. F. Mai and R. A. Rohde. 1971. Plant Parasitic Nematodes. Academic Pres, Volume 2: 347.