ÇOCUKLARIN DİN VE AHLAK EĞİTİMİNDE SERBEST ZAMAN AKTİVİTELERİNİN ROLÜ

Din hayatın bütününü kapsayan bir yaşam tarzı, hayat biçimidir. İnsanı yaratılış anından itibaren ele alan, çocukluğunu ve gençliğinden hayatının sonuna kadar, hatta ölümünden sonraki sonsuz hayatı da içerecek boyutta onunla bir ve beraber olan ayrılmaz bir parçadır. Türkiye’de din ve ahlak eğitimi genellikle anne-baba tarafından ya da ilgili kurumsal yapılar (camiler, kuran kursları, dini cemaatler vb.) tarafından verilmektedir. Bu tür geleneksel değer yargılarına göre şekillenen din eğitimini pekiştirmek için peyderpey ilgili kurumlardan faydalanılması söz konusudur. Bu çalışma farklı bir bakış açısıyla çeşitli dinsel, ahlaksal eğitimlerin yanında serbest zaman aktiviteleri (spor, yüzme, trekking, drama, sanatsal faaliyetler vb.) ile bilimsel faaliyetleri kapsayan bütünleşik bir yaz kursunun çocuklar üzerinde din ve ahlak eğitimine etkisini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Elde edilen sonuçlar değerlendirildiğinde serbest zaman aktivitelerinin geleneksel yöntemlerden ziyade güzel ahlak, Kur’an ve din eğitimi üzerinde kalıcı etkiler bıraktığı söylenebilir.

Role Of Leisure Time In Children’s Religious And Moral Education

Religion is a life style that includes the whole of the lifetime. It is an inseparable part of human being that approaches to man since the genesis, involves the period of time from childhood and youth to end of the life. In Turkey, religious and moral education are generally given by parents or related institutional structures (e.g. mosques, Quran courses, religious communities and so on). To consolidate religious education that is shaped accordingly evaluation appraisals, related institutions are used step by step. This study aimed to present influence of an integrated summer course – that included various religious, moral education, leisure time activities (e.g. sports, swimming, trekking, drama, art etc.) and scientific activities – on children’s religious and moral education. Considering the findings, it can be argued that leisure time activities, rather than traditional methods, leave lasting impressions on good morality, Quran and religious education.

PDF

___

Arslantürk, Z. ve Amman, M. T. (2014). Sosyoloji: Kavramlar Kurumlar Süreçler Teoriler, 10.baskı, İstanbul: Çamlıca Yayınları.
Aydın, M. (2013). Dinin Toplum ve Diğer Toplumlarla İlişkisi, Din Ve Toplum (Edt. Yasin Aktay) Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayınları.
Aytaç, Ö. (2006). Boş Zamanın Değişen Yüzü: Yaşam Deneyimleri ve Kimlik İnşası, Sosyoloji Dergisi, 15: 57-91.
Başkurt, İ. (2002). Din ve Ahlak Eğitiminde Yeni Arayışlar ve Bakış Açıları, İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 6: 69-100.
Braun, V. ve Clarke, V. (2006). Using Thematic Analysis in Psychology. Qualitative Research in Psychology, 3(2): 77-101.
Giddens, A. (2013). Sosyoloji, (Çev. Cemal Güzel), İstanbul: Kırmızı Yayınları.
Gökalp, Z. (1982). Makaleler 7, Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
Gümüş, A. (2013). Yetişkinlerin Din Eğitimine Bakışları ve Din Eğitimi İhtiyaçları. İstanbul: İlke Yayınları.
Güngör, E. (1998). Ahlak Psikolojisi ve Sosyal Ahlak, 3. Basım, İstanbul: Ötüken Yayınevi.
Heintzman, P. (1987). The Relevance of Christianity's Biblical and Historical Heritage for a Philosophy of Leistire in Contemporary Society. In C. Z. Howe & K. A. Henderson (Eds.), Abstracts of proceedings of the 10th anniversary leisure research symposium (p. 9). NRPA Congress for Recreation and Parks, September 17-21, 1987, New Orleans, LA.
Hoffman, S. J. (1992). Sport and Religion. Champaign, IL: Human Kinetics Publishers.
İçmeli, C. (2013). Çocukta Dini Duygu ve Düşüncenin Gelişmesi, Konuralp Tıp Dergisi, 5(3): 66-75.
Kılıç, M. ve Şener, G. (2013). Üniversite Öğrencilerinin Rekreasyon Etkinliklerine Katılımlarındaki Sosyolojik Etkenler ve Yapısal Kısıtlamalar. Journal of Higher Education & Science / Yüksekögretim ve Bilim Dergisi, 3(3): 220-227.
Kılıç, M. (2015). Aile ve Serbest Zaman İlişkisi Düzce Örneği, Düzce Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 5(1): 27-49.
Kılıç, M. (2017). Gençlik Şiddet ve Serbest Zaman, Genişletilmiş 2. Baskı, Düzce: Düzce Üniversitesi Yayınları.
Okumuş, E. (2014). Din ve Sosyalleşme, Turkish Studies, 9(11): 429-454.
Okumuş, K. N. (2015). Din Eğitim-Öğretimi Özgür Bireylerin Yetiştirilmesinde Etkin Bir Rol Üstlenebilir mi?, Kelam Araştırmaları Dergisi, 13(1): 213-288.
Oruç, C. (2008). Din Kişisel Ve Sosyal Bir İhtiyaçtır, Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 13(2): 129-141.
Stodolska, M. ve Livengood, L. J. (2006). The Influence of Religion on the Leisure Behavior of Immigrant Muslims in the United States, Joumal of Leisure Research, 38(3): 293-320.
Şimşek, E. (2004). Çocukluk Dönemi Dini Gelişimin Özellikleri ve Din Eğitimi, Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 4(1): 207-220.
Tekin, A. (2009). Rekreasyon, Ankara: Ata Ofset Matbaacılık.
Tümer, G. (1986). Çeşitli Yönleriyle Din, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 28(1): 213-267.
Türkiye Aile Yapısı Araştırması (TAYA), (2014). http://ailetoplum.aile.gov.tr/data/54292ce0369dc32358ee2a46/taya2011.pdf, A.T. 31.01.2018
Uysal, E. (2004). Eğitim Felsefesi Antropoloji Çerçevesinde Kavramsal Bir Yaklaşım, Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 8(2): 81.99.
Yapıcı, A. (2009). Modernleşme-Sekülerleşme Sürecinde Türk Gençliğinin Anlam Dünyasında Dinin Yeri: Çukurova Üniversitesi Örneği, Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 9(2): 1-37
Yiğittir, S. ve Öcal, A. (2010). İlköğretim 6. Sınıf Öğrencilerinin Değer Yönelimleri, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 24: 407-416.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2008). Nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayınevi.
Wilson, J. (1980). Sociology of Leisure, Annual Reviev Sociology. 6(1):21-40.