Osmanlı tarihçiliği, nereden bakılsa son otuz yıldır, gitgide artan bir hızla geçmişiyle hesaplaşmakta ve bir zamanların hâkim paradigmaları yerini son ana değin sürdürdüğü inatçı bir tutuculuğun ardından gönülsüzce yeni fikirlere bırakmaktadır. Sultanın Kalyonları, kökleri görülmeyecek denli derinlere inen fikr-i sabitlere ve gelenekselleşmiş kalıplara, belki de mümkün olabilecek en fazla rakam, belge ve tarihî bulguyla meydan okuyan yeni nesil çalışmalar arasındaki gözü pek yerini almıştır.