Türk edebiyatının en dikkate değer şahsiyetlerinden biridir Sâmiha Ayverdi. Türk edebiyatına hikâyeden romana, mensur şiirden hatırata, monografiden bilimsel araştırmalara kadar pek çok türde kırktan fazla eser kazandırmıştır. Seksen sekiz yıllık hayatında bu değerli müellif, her eserinde tasavvufun ekseninde bir kültürü anlatma gayretinde olmuştur. Bu amaç doğrultusunda kimi zaman nesirden kimi zaman şiirden yararlanmıştır kimi zaman da her iki türü harmanlayarak davasına hizmet etmiştir. Bu bağlamda Sâmiha Ayverdi’de dikkat çeken husus, romanlarının içerisinde şiire veya beyit/mısralara yer vermesidir. Kurgu içerisinde şiir, beyit veya mısralara yer vermesi, eserlerine hem estetik bir görüntü kazandırmış hem de karakterlerin iç dünyalarını yansıtmıştır. Bu yazıda Sâmiha Ayverdi’nin romanlarında şiir, beyit veya mısraların kurgu içerisinde kendisine nasıl yer bulduğu, kahramanlarına katkısının ne şekilde olduğu ele alınacaktır.

Samiha Ayverdi is one of the most notable figures of Turkish literature. She has brought Turkish literature more than forty works in many genres, such as fictions, novels, prose poetry, memoirs, monographs, scientific researches. In her eight years of life, this valuable author has tried to explain a culture on the axis of Sufism in each of her works. From this purpose, sometimes she benefited from poetry sometimes prose, and sometimes she also served her cause by blending both genres. In this context, Samiha Ayverdi's most striking point is to give place to poems or couplets/verses in novels. Including of poems, couplets or verses in the fiction by her, gave an aesthetic appearance to her works as well as reflected the inner world of the characters. In this study, in Samiha Ayverdi's novels, how poetry, couplets or verses find itself in fiction, and how its contribution is to heroes will be discussed.