Latîfî, tezkiresindeki incelikli eleştirileri ile dikkat çeken, önemli bir edebiyat eleştirmenidir. Ele aldığı pek çok şairi edebî seviyeleri ve şiirinin niteliği açısından değerlendirmeyi ihmal etmemiş olan müellifin, kendisinden önce verilmiş bazı hükümleri de tartıştığı ve onlar hakkında değerlendirmede bulunduğu yer yer görülür. Bunlardan en belirgini, Tâcîzâde Cafer Çelebi’nin Heves-nâme’sinde kendinden önceki devrin iki ünlü şairi Şeyhî ve Ahmed Paşa’ya yönelik eleştirileri üzerine değerlendirmesidir. Cafer Çelebi; Şeyhî’yi sözlerinde fesahat olmayıp garip lafızlar kullanmakla, Ahmed Paşa’yı tercüme yoluyla şiir söylemekle kınayarak eleştirir. Buna karşı Latîfî bu iki şairi, onları kendi devrinin edebî seviyesi ve şartları içinde değerlendirmek gerektiğini belirterek savunur. Latîfî, bunu yaparken Şeyhî ve Ahmed Paşa’nın eksik görülen yanlarını da belirtir. Üstelik Cafer Çelebi’nin ve benzer eleştiriyi yapanların da söz erbabı kimseler olduğunu söyler. Böylece bir tarafı yüceltme veya yerme gayesi gütmeksizin herkese hakkını teslim eden bir yaklaşım ortaya koyar. Bu da onun dikkatli, objektif, adil bir eleştirmen olduğunu gösterir. Latîfî’nin Cafer Çelebi’nin eleştirilerini eleştirmesi onun kendinden önceki eleştiri literatürüne hakimiyetini ve bu sahadaki edebî bilgi ve birikimini gösterir. Latîfî’nin Cafer Çelebi’nin eleştirilerine yönelik değerlendirmeleriyle, tezkiresinde eleştirinin yanında “eleştirinin eleştirisi”ni de yaptığı görülür.

Latîfî is a significant literary critic who draws attention with sophisticated criticism in his “tezkire” (collection of biographies). It is seen that the author who doesn’t ignore to evaluate lots of poets in his tezkire in terms of literary degree and poetry quality, also discusses previous assessments and makes some evaluations about them. The most apparent one is the criticism of Tâcîzâde Cafer Çelebi’s criticism about Şeyhî and Ahmed Paşa, two famous poets of the previous period, in Heves-nâme. Cafer Çelebi condemns Şeyhî because he has not clear and fluent expression and uses strange statements. He also condemns Ahmed Paşa due to the fact that he tells poetry through translation. Nonetheless, Latîfî defends these two poets by stating that they must be criticized within the concept of the period’s literary degree and conditions. While doing this, Latîfî states criticised inadequacies of Şeyhî and Ahmed Paşa, too. Furthermore, he says that Cafer Çelebi and the ones who makes same evaluations are the poetry masters. Hence, he embraces an approach that gives everyone’s right regardless of having an aim of signification and denigration. It shows that he is a careful, objective and fair critic. Latîfî’s criticism of Cafer Çelebi’s criticisms denotes his knowledge in previous criticism literature and also his literary knowledge and experience in this area. It is seen that Latîfî makes “the criticism of criticism” in addition to criticism in his tezkire with his evaluations about Cafer Çelebi’s criticisms.