DÜNYADA VE TÜRKİYE’DE SOSYO-EKONOMİK BİR PROBLEM OLARAK TEK EBEVEYNLİ AİLE OLGUSUNUN ÇOK BOYUTLU DEĞERLENDİRİLMESİ

Tek ebeveynli aile, çeşitli nedenlerle ortaya çıkan bir olgudur. Son 50 yıllık süre içerisinde aile yapısında yaşanan değişmelere bağlı olarak, tek ebeveynli aile oranları da ciddi oranda artış göstermiştir. Bu değişiklik, sosyal politika kurumları içerisinde ailenin konumunu farklılaştırmıştır. Batı’da aile yapısında yaşanan değişim boşanma oranlarının yanı sıra “cohabitation” (evli bir çift gibi birlikte yaşama) oranlarının artmasıyla da başka tartışmaları ve problemleri beraberinde getirmektedir. Güçlü bir sosyal politika “aktör”ü olan aile, artık “alıcı” konumunda da anılmaktadır. Sosyo-ekonomik açıdan birçok problemi beraberinde getiren tek ebeveynli aile, aile kurumunun daha kırılgan bir yapıya bürünmesine neden olmuştur. Bu çalışma bağlamında sosyal politika aktörü olarak ailenin önemine ve değişen yapısına vurgu yapılmaya çalışılacaktır. Daha sonra, dünyada ailenin değişen yapısı analiz edilecektir. Son olarak ise, Türkiye’de boşanma bağlamında tek ebeveynli aile problemi veriler ışığında değerlendirilecektir.

Anahtar Kelimeler:

Aile, Tek Ebeveynli Aile, Evli Bir Çift Gibi Birlikte Yaşama, Boşanma, Sosyal Politika Aktörü, Evli Bir Çift Gibi Birlikte Yaşama

MULTIDIMENSIONAL EVALUATION OF SINGLE PARENT FAMILY AS A SOCIO-ECONOMIC PROBLEM IN TURKEY AND WORLD

Single-parent family is a phenomenon that occurs for a variety of reasons. Due to changes in the family structure over the past 50 years, single parent family ratios have also increased significantly. This change, differentiated the position of the family within the social policy institutions. . In the West, change is seen not only by the increase in divorce rates but also by the effect of the "cohabitation" (living together like a married couple) phenomenon. This has brought about other problems as well. The family, with a strong social policy "actor", is now also referred to as the "recipient". The single-parent family that brings many problems from a socio-economic perspective has caused the family institution to become more fragile. In the context of this study, we will try to emphasize the importance and changing nature of the family as a social policy actor. Then, the changing structure of the family will be analyzed in the world. Finally, the data will be evaluated in accordance with single-parent family problem in Turkey.

Keywords:

Family, Social Policy Actor, Single-Parent Family, Divorce, Cohabitation, Cohabitation,

PDF

___

Abd El-Ati, H. (2000). Nasıl Bir Aile? İslami Bakışın İmkanları. (M. Karaşahan, Çev.) İstanbul: Pınar Yayınları.
Acar, H. (2001). Tek Ebeveynli Ailelere Yönelik Feminist Sosyal Hizmet Müdahalesi. Toplum ve Sosyal Hizmet, 12(3), 13-25.
Amato, Paul R., Maynard, Rebecca A. (2007). Nonmarital Births and Strengthening Marriage to Reduce Poverty. The Future of Children, 17(2), 117-141.
Artamonova, A., Mitrofanova, E. (2014). Is cohabitation an Alternative to Marriage in Russia, ErişimTarihi:08.08.2018, https://www.hse.ru/data/2014/10/28/1099488049/Artamonova_Is%20cohabitation....pdf.
Aydıner Boylu, A., Öztop, H. (2013). Tek Ebeveynli Aileler: Sorunlar ve Çözüm Önerileri. Sosyo Ekonomi Dergisi, 19(19), 207-220.
Berman, William H., C. Turk, D. (1981). Adaptation to Divorce: Problems and Coping Strategies. Journal of Marriage and Family, 43(1), 179-189.
Beyazıt, E., Güneş, M. (2016). Yeni Yerel Yönetim Yasalarının Sosyal Politikaya Katkıları. International Journal of Academic Value Studies, 2(3), 78-89.
Biblarz, T., J., Gottainer, G. (2000). Family Structure and Children’s Success: A Comparison of Widowed and Divorced Single-Mother Families. Journal of Marriage and the Family, 62, 533-548.
Bozkır Serdar, A. (2014). Sosyal Politika Kavramı, Tarihsel Gelişimi ve Türkiye’de Sosyal Politika. Alper, Y., Tokol, A. (Ed.), Sosyal Politika, (5. Baskı). Bursa: Dora Yayınevi.
Bozkurt, V. (2011). Değişen Dünyada Sosyoloji, (7. Baskı). Bursa: Ekin Yayınevi.
Bumpass, Larry L., Sweet, James A. (1989). National Estimates of Cohabitation, Demography, 26(4), 615-625.
Burgess, Jane K. (1970). Single-Parent Family: A Social and Sociological Problem. The Family Coordinator, 19(2), 137-144.
Can, İ. (2014). Moderniteden Postmoderniteye Ailenin Ontolojisi Ya da Modern Çekirdek Aile Çerezleşiyor mu?. Aydın, M. (Ed.) Aile Sosyolojisi Yazıları, İstanbul: Açılım Kitabevi.
Can, İ. (2016). Tarih, Toplum ve Kültür Bağlamında Aile ve Kadın. Aydın, M. (Ed.) Sistematik Aile Sosyolojisi, (3. Baskı) Konya: Çizgi Kitabevi.
Canatan, K. (2016). Türk Ailesinin Tarihsel Gelişimi. Aile Sosyolojisi, (Genişletilmiş 5. Baskı). İstanbul: Açılım Kitabevi.
Çavlin, A. (2014). Türkiye’de Boşanma. Türkiye Aile Yapısı Araştırması Tespitler, Öneriler, Ankara: T.C Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı Aile ve Toplum Hizmetleri Genel Müdürlüğü.
Delican, M. (1998). Aile, Ekonomi ve Sosyal Politika. Ekonomik Hesaplamalarda Bir Birim Olarak Aile, Ankara: Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu.
Dikeçligil, F., B. (2014). Aileye Dair Kabullerin Ezber Bozumu. Aydın, M. (Ed.). Aile Sosyolojisi Yazıları. İstanbul: Açılım Kitabevi.
Dunn, J., Deater-Deckard, K., Pickering, K., G. O'Connor, T., Golding, J. (1998). Children’s Adjustment and Prosocial Behaviour in Step-, Single-parent, and Non-stepfamily Settings: Findings from a Community Study. Cambridge University Press, 39(8), 1083-1095.
Ersöz, H. Y. (2003). Doğuşundan Günümüze Sosyal Politika Anlayışı ve Sosyal Politika Kurumlarının Değişen Rolü. İktisat Fakültesi Mecmuası, 53(2), 119-144.
Ersöz, H. Y. (2011). Sosyal Politikada Yerelleşme. İstanbul: İTO Yayınları.
Esteve, A., García-Román J., Lesthaeghe, R. (2012). Context of Cohabitation and Single Motherhood in Latin America. Population and Development Review, 38(4), 707-727.
Garis, D. (1998). Poverty, Single-Parent Households, and Youth At-Risk Behavior: An Empirical Study. Journal of Economic Issues, 32(4), 1079-1105.
Giddens, A. (2000). Sosyoloji. (H. Özel, Çev.) Ankara: Ayraç Yayınevi, 2000.
Global Issues (2016). 320 Million Children in Single-Parent Families, Erişim Tarihi: 08.08.2018, http://www.globalissues.org/news/2016/10/15/22568.
Güran, N. (1983). Evlilik Dışı Birleşmeler ve Çocuklar Sorununa Genel Bir Bakış ve Sosyal Hizmet Yaklaşımı. Sosyal Hizmetler Yüksek Okulu Dergisi, 1(2), 156-199.
Kenney, C. T., McLanahan, Sara S. (2001). Are Cohabiting Relationships More Violent Than Marriage?. Center for Research on Child Wellbeing Working Paper, 1-22.
Kenney, C. T., McLanahan, Sara S. (2006). Why Are Cohabiting Relationships More Violent than Marriages, Demography, 43(1), 127-140.
Kiernan, K. (2001). The Rise of Cohabitation and Childbearing Outside Marriage in Western Europe. International Journal of Law, 15, 1-21.
Koç, İ. (2014). Türkiye’de Aile Yapısının Değişimi: 1968-2011. Türkiye Aile Yapısı Araştırması Tespitler, Öneriler, Ankara: T.C Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı Aile ve Toplum Hizmetleri Genel Müdürlüğü.
Koray, M. (2012). Sosyal Politika, (4. Baskı). Ankara: İmge Kitabevi.
Köse, S. (2014). Genetiğiyle Oynanmış Kavramlar ve Aile Medeniyetinin Sonu. (2. Baskı). Konya: Mehir Vakfı Yayınları.
Kurt, Ş. (2012). Sosyal Politikada Özel Sektörün Rolü (Yayınlanmamış Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Le Bourdais, C., Lapierre-Adamcy, É. (2004). Changes in Conjugal Life in Canada: Is Cohabitation Progressively Replacing Marriage, Journal of Marriage and Family, 66(4), 929-942.
Lundberg, S., Pollak, Robert A., Stearns, J. (2016). Diverging Patterns in Marriage, Cohabitation, and Childbearing. The Journal of Academic Perspectives, 30(2), 79.101.
OECD Family Database (2018). Marriage and Divorce Rates. Erişim Tarihi: 08.08.2018, http://www.oecd.org/social/family/SF_3_1_Marriage_and_divorce_rates.pdf.
Örünğ, S., Feyzioğlu, S. (2011). Tek Ebeveynli Aileler. (1. Baskı). Ankara: T.C Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü Yayınları.
Özdemir, S. (2007). Küreselleşme Sürecinde Refah Devleti. (Genişletilmiş 2. Baskı). İstanbul: İTO Yayınları.
Pong, S., Dronkers, J., Hampden-Thompson, G. (2003). Family Policies and Children’s School Achievement in Single- Versus Two-Parent Families. Journal of Marriage and Family, 65, 681-699.
Richards, Leslie N., Schmiege, Cynthia, J. (1993). Problems and Strenghts of Single-Parent Families: Implications for Practice and Policy. Family Relations, 42(3), 277-285.
Rindfuss, Ronald R., VandenHeuvel, A. (1990). A Precursor to Marriage or an Alternative to Being Single. Population and Development Review, 16(4), 703-726.
Sayım F., Odabaş T. (2015). 5510 Sayılı Yasa ile Değiştirilen Emekli Aylığı Bağlama Oranlarının Olası Finansal Etkisinin Sosyal Politika Açısından Değerlendirmesi. HAK-İŞ Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, 4(9), 93-119.
Tekin, M. (2014). Sekülerleşme Bağlamında Aile ve Kadın. Aydın, M. (Ed.) Aile Sosyolojisi Yazıları, İstanbul: Açılım Kitabevi.
Topçuoğlu, A. (2010). Türkiye’de Aile Değerleri Araştırması 2010, Ankara: T.C Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü.
TÜİK (2018). Evlenme ve Boşanma İstatistikleri, 2017. Erişim Tarihi:08.08.2018, http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=27593.
TÜİK(2015). İstatistiklerle Kadın. Erişim Tarihi: 08.08.2018, http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=21519.
TÜİK. (2017). İstatistiklerle Aile, 2016. Erişim Tarihi: 08.8. 2018, http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=24646.
TÜİK. (2018). “İstatistiklerle Aile, 2017”, Erişim Tarihi: 08.08.2018, www.tuik.gov.tr/PdfGetir.do?id=27597.
TÜİK. (2018). Erişim Tarihi:08.08.2018, www.tuik.gov.tr.
Türkdoğan, O. (1991). Aile Sosyolojisi Modeli. Türk Aile Ansiklopedisi 1, Ankara: T.C Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yayınları.
Uşaklı, H. (2013). Eşinden Ayrılmış Annelerin Görüşü Açısından Çocukların Sorunları. Karabük Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 3(2), 195-208.
World Family Map. (2013). Mapping Family Change and Child Well-Being Outcomes, Social Trends Institute.
World Family Map. (2015). Mapping Family Change and Child Well-Being Outcomes, Social Trends Institute.
World Family Map. (2017). Mapping Family Change and Child Well-Being Outcomes, Social Trends Institute.
Yaşar Ekici, F. (2014). Türk Aile Yapısının Değişim ve Dönüşümü ve Bu Değişim ve Dönüşüme Etki Eden Unsurların Değerlendirilmesi. International Journal of Social Science, 30, 209-224.
Yılmaz Bingöl, T. (2015). Evlilik Öz-Yeterliği. Akın, A., Çelik, E. (Ed.), Psikolojide Güncel Kavramlar III, Ankara: Nobel Yayıncılık.