Türk Sosyal Güvenlik Sistemi İçerisinde Yaşlılara Yönelik Sosyal Yardım ve Sosyal Hizmetler

Özellikle gelişmiş ülkelerde, tıp ve teknoloji alanındaki ilerlemelerin de etkisiyle, yaşlı nüfusun toplam nüfus içindeki oranı artmıştır. Sadece sanayileşmiş ülkelerde değil, gelişmekte olan ülkelerde de benzer bir durum yaşanmaya başlanmıştır. Yaşlı ve yaşlılık kavramları tartışmalı bir konudur. Yaşlılık algısı, topluma, zamana, eğitim düzeyine, ekonomik duruma göre değişiklik gösterebileceği gibi, cinsiyete, fizyolojik ve psikolojik duruma göre de değişiklik gösterebilir. Zira bazı toplumlarda yaşlılık olağan bir süreç olarak değerlendirilirken, bazılarında ise bir sorun olarak görülmektedir. Öğretide yaşlanma olgusunun kronolojik, biyolojik, psikolojik ve sosyal yönleri olduğu ve bu bağlamda çok boyutlu bir şekilde meydana geldiği ifade edilmektedir Kesin bir yaşlılık sınırı belirlemek mümkün değildir. Bireyin biyolojik yaşı, kronolojik yaşından farklılık gösterebildiği gibi, sağlık durumu, cinsiyet, çevre ve çalışma koşulları da biyolojik yaşı olumlu veya olumsuz etkileyebilmektedir. Bu nedenle yaşlılık için kesin bir başlangıç belirlemek oldukça zordur. Yaşlılık, bireyin bu dönemde çalışma gücünü kısmen veya tamamen kaybedebilmesi nedeniyle, biyolojik bir risk olmanın yanında aynı zamanda bir sosyal risk olarak da kabul edilmektedir.

Social Assistance and Torks for Elderly People in the Turkish Social Security System

Especially in the developed countries, the influence of the advances in medicine and technology has increased the proportion of the elderly population in the total population. A similar situation has begun to occur not only in industrialized countries, but also in developing countries. Older and older concepts are controversial. The senescence perception may vary according to collecting, time, educational level, economic situation, as well as sex, physiological and psychological status. Because in some societies old age is regarded as an ordinary process and in others it is seen as a problem. It is expressed that chronological, biological, psychological and social aspects of aging in the doctrine are found in this context and they have come into being in a multidimensional manner. It is not possible to determine a precise age limit. Individual’s biological age, chronological age can vary, as well as health status, sex, environment and working conditions can affect biological age positively or negatively. For this reason, it is difficult to establish a precise beginning for old age. Old age is considered to be a social risk as well as a biological risk because the individual can lose his / her working power partially or completely in this period.

PDF

___

Abay, A. R. (2004). Bir Sosyal Politika Olarak Yoksullukla Mücadelede Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakıflarının Yeri. Sivil Toplum. 2. 6-7.
Arpacı, F. (2005). Farklı Boyutlarıyla Yaşlılık. Ankara: Türkiye İşçi Emeklileri Derneği. Ateş, İ. (1982). Hayri ve Sosyal Hizmetler Açısından Vakıflar. Vakıflar Dergisi. S.15.
Aysan, M. F. (2006). Küreselleşme Sürecinde Türkiye’deki Sosyal Politikalar. Sosyal Politikalar Dergisi. S.1.
Bilir, N. (2005). Yaşlanan Toplum. Sağlıklı Yaşlanma Dergisi. Türk Geriatri Derneği. Ankara.
Caniklioğlu, N. (2007). Yaşlılık Sigortasının Yeniden Yapılandırılmasının Esasları. Sosyal Güvenliğin Yeniden Yapılandırılması Semineri; 7-8 Aralık 2006. Ankara: TİSK Yayınları.
Caniklioğlu, N., Ünal, C. (2011). Karşılaştırmalı Hukuk Işığında Türk Hukukunda Bakım Sigortasının Kurulmasının Gerekliliği. Prof. Dr. Sarper Süzek’e Armağan. İstanbul.
Çağatay, N. (1981). Bir Türk Kurumu Olarak Ahilik. Konya: Selçuk Üniversitesi Yayınları. Çelik, C. (2010). Değişim Sürecinde Türk Aile Yapısı ve Din, Paradigmatik Anlam ve İşlev Farklılaşması. Karadeniz Sosyal Bilimler Dergisi. s. 8.
Çengelci, E. (1985). Türkiye’de Sosyal Yardımlar: Bir Model Geliştirme Denemesi. Ankara: Doktora Tezi.
Çengelci, E. (1998). Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu’nun Türk Sosyal Güvenlik ve Sosyal Hizmetler Yönetim Sistemi İçindeki Yeri. Ankara: Aydınlar Matbaacılık.
Dilik, S. (1971). Türkiye’de Sosyal Sigortalar: İktisadi Açıdan Bir Tahlil Denemesi. Ankara: A.Ü. S.B.F. Yayını.
Doğan, A. S. (2014). Türkiye’de Yaşlılara Yönelik Kamusal Sosyal Yardım ve Hizmetler. İstanbul: Yüksek Lisans Tezi.
Duman, M. Z. (2012). Aile Kurumu Üzerine Bir Okuma Girişimi ve Muhafazakar İdeolojini Aileye Bakışı. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi. 1(4).
Ekinci, Y. (1989). Ahilik ve Meslek Eğitimi. İstanbul: MEB Yayınları.
Ergin, O. N. (1995). Mecelle-i Umur-ı Belediye. C. II. İBB Kültür A.Ş. Yayınları.
Ersöz, H. Y. (2006). Sosyal Devletten Gönüllü Sivil Topluma. Sosyal Politikalar Dergisi. S.1. Gözübenli, B. (1995). Sosyal Güvenlik Meselesi Olarak Vakıflar. XII Vakıf Haftası Kitabı. Ankara: Vakıflar Genel Müdürlüğü Yayınları.
İnalcık, H. (2000). Osmanlı İmparatorluğu’nun Ekonomik ve Sosyal Tarihi-I (1300-1600). İstanbul: Eren Yayıncılık.
Kala, E. S. (1994). Osmanlılarda Sosyal Güvenlik- Sosyal Sigortalar (1865-1923). İstanbul: Yüksek Lisans Tezi.
Kalınkara, V. (2011). Temel Gerontoloji: Yaşlılık Bilimi. Ankara: Nobel Yayınları.
Karabulut, A. (2011). Türkiye’de Sosyal Yardım ve Sosyal Yardımların Tek Merkezden Yürütülebilirliği. Ankara: Yüksek Lisans Tezi.
Kaufmann, Otto. (1999). Fransa’da Sosyal Güvenlik: Genel Sistem. (Çev. Tankut Centel). Çimento İşveren Dergisi. 13(1).
Kazıcı, Z. (1985). İslam ve Sosyal Açıdan Vakıflar. İstanbul: Marifet Yayınları.
Kazıcı, Z. (1995). Osmanlı Döneminde Yerel Yönetimler. Yerel Yönetimler ve Eğitim Sempozyumu. İstanbul: İ.B.B. Eğitim ve Daire Başkanlığı Yayınları.
Kesgin, B. (2006). Marshall’ın Analizinde Geçmişten Günümüze Sosyal Hakların Gelişimi Dönüşümü ve Sosyal Yurttaşlık. Sosyal Politikalar Dergisi. S.1.
Koray, M. (2008). Sosyal Politika. Ankara: İmge Kitabevi.
Kozak, İ. E. (1985). Bir Sosyal Siyaset Müessesesi Olarak Vakıf. İstanbul: Akabe Yayınları.
Köprülü, M. F. (2005). İslam ve Türk Hukuk Tarihi Araştırmaları ve Vakıf Müessesi. Ankara: Akçağ Yayınları.
Murat, S. (2003). Avrupa Birliği Ülkeleri ve Türkiye’nin Karşılaştırmalı Sosyal Yapısı. Tüm Yönleriyle Türkiye-AB İlişkileri. İstanbul: Elif Kitabevi.
Seyyar, A. (2006). Türkiye’de Sosyal Devlet Olgusu. Sosyal Politikalar Dergisi. S.1. Seyyar, A. (2008). Sosyal Siyaset Terimleri Ansiklopedik Sözlük. Sakarya: Sakarya Yayıncılık.
Solak, F. (1997). Ahilik. İktisat ve Din. İstanbul: İz Yayıncılık.
Onur, B. (2011). Gelişim Psikolojisi. Ankara: İmge Kitabevi.
Özbek, N. (2002). Osmanlı’dan Günümüze Türkiye’de Sosyal Devlet. Toplum ve Bilim. S.92.
Özdemir, D. (2006). Sosyal Hizmet ve Sosyal Devlet. Sosyal Politikalar Dergisi. S.1.
Özdemir, M. (1989). Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfı: Ankara İli Keçiören Örneği. Ankara: Uzmanlık Tezi.
Özdemir, S. (2007). Küreselleşme Sürecinde Refah Devleti. İstanbul: İTO Yayınları.
Öztürk, N. (1983). Menşei ve Tarihi Gelişimi Açısından Vakıflar. Ankara: Vakıflar Genel Müdürlüğü.
Tabakoğlu, A. İktisat Sistemi. Osmanlı Dünyayı Nasıl Yönetti. İstanbul: İz Yayıncılık.
Talas, C. (1992). Türkiye’nin Açıklamalı Sosyal Politika Tarihi. İstanbul: Bilgi Yayınevi.
Taşçı, F. (2010). Sosyal Politikalarda Can Simidi. Ankara: Nobel Yayın.
Tokol, A. (2000). Sosyal Politika. Bursa: Vipaş Yayın.
Tuna, O. & Yalçıntaş, N. (1999). Sosyal Siyaset. İstanbul: Filiz Kitabevi.
Üçışık, H. F. (2013). Sosyal Güvenlikte Sorunlar ve Çözüm Önerileri. İstanbul: Ötüken Neşriyat.
Uyanık, Y. (2017). Yaşlılık, Yaşlanan Nüfus ve Sosyal Politika. İş ve Hayat Dergisi. Yıl 3. Sayı 5. Ankara.