Taşra teması, modern edebiyatta kendine dönük bir çerçeve içinde daha çok savunma mekanizması gibi algılanmıştır. İç göç sebebiyle taşra, şehre taşınırken geride kalan ve değişmeyen bir yer olarak düşünülmüştür. Ancak taşra da değişime uğramaya başlamış ve yeni bir algı içine oturmuştur. Türk öykücülüğünde taşra temasının yeni yazarlarda nasıl bir perspektif taşıdığını tespit ve çözümleme amacındaki bu yazıda, Mahir Ünsal Eriş’in Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde, İsmail Özen’in Günler Ne Kadar Kısaldı, Mustafa Çiftçi’nin Bozkırda Altmışaltı adlı kitapları değerlendirilmiştir. Yeni öykücülerin taşrayı çocukluk ve ergenlik yıllarının saflığı içinde anlatması ile bugünün perspektifinde onda eski yaşantılarını bulamaması bu öykülerin esasını oluşturmaktadır. Taşranın yeni kalemlerde mekân ve ses imajları etrafında erken nostaljiye dönüştüğü görülmektedir.

This paper aims to explore and analyze in what perspectives new authors reflect "the country" in Turkish Story. In this sense, Mahir Unsal Eris' Bangir Bangir Ferdi Caliyor Evde, Ismail Ozen's Gunler Ne Kadar Kisaldi, and Mustafa Ciftci's Bozkirda Altmisalti were analyzed. Moreover, the transformation of the connection of the country and globalization in to early nostalgia in new generations was examined in terms of place and sound images. The theme “country” was mainly perceived as a defense mechanism in an introvert frame in modern literature. Country was considered as a place that is left behind and did not change while moving to city due to internal migration. Yet, even country seems to chance and has a place in a new perspective. The essence of stories consists that new story writers mention country in the decency of adolescence years and that they cannot find their past years in today’s perceptive.