19 yy. sonlarında ortaya çıkan sembolizm, fotoğraf sanatında da karşılığını bulur. Sanatçının öznel duygu durumlarının ifadesinde etkin bir anlatım dili haline gelir. Resim sanatının etkisi ile başlayan fotoğrafta sembolizm, fotoğrafta anlamın yüzeydeki ton ve ışık değerlerinde belirlenmesi ile karşılık bulur. Anlam, tarihsel süreçte figür ve mekanın öznel bir tutumla bütünde muğlaklaşarak değişim gösterir. Bu türden bir değişim teknik olanaklar, fotoğraçıların konusunu ele alışının değişimi ve düşünce bazlı fotoğrafik üretimlerin yoğunlaşması ile ilişkili değerlendirilebilir. Fotoğrafta sembolizm günümüzde tam bir akım özelliği göstermese de çağdaş fotoğrafik kompozisyonlarda tamamen veya kısmen  varlık gösterir. Sembolik etkilere sahip Nazif Topçuoğlu’nun fotoğrafları Joel Peter Witkin ile benzerlikler gösterir. Witkin’in fotoğrafları bilinçdışına ilişkin metaforlar sunarken, Topçuoğlu’nun fotoğrafları Rönesans kompozisyonlarını yerel hikayeler ve feminist söylem ile birleştirir. İki yaklaşımda da metaforik bağlamlar sembolizmin önceki dönemlerine göre daha yoğundur. Metaforik bağlamlar sanatçının estetize etme kaygısından bilgiyi aktarma süreçlerine güncel olanla ilişki kuracak düzeyde rol üstlenir. Fotoğrafta Sembolizmin gelişiminin bir diğer yönü nesne, mekan ve kurgunun metaforik bağlamı oluşturma etkinliği olarak öne çıkar. Metaforik bağlam tarihsel süreçte ton ve ışık değerlerinden; nesne, mekan ve kurguya bağlı değişim göstererek çağdaş fotoğraf kompozisyonlarının sembolik etkilerini belirler.