Bu makalede fotoğraf faaliyetinin sanat olarak kabul görme talebinin yaklaşık iki yüz yıldır ne şekilde itirazlara uğradığı incelenmiştir. Fotoğraf ilk ortaya çıktığı dönemden itibaren mekanik bir yapım olarak nitelenmiş ve bu yüzden yaratıcı ve özgün bir sanat faaliyeti olarak kabul edilmemiştir. Bu incelemenin temelinde Roger Scruton’ın “Photography and Representation” makalesine yöneltilen eleştirel okuma yer alır. Scruton, fotoğraf eserine karşı sergilediği olumsuz yaklaşım neticesinde fotoğrafın temsiliyet özelliğinden mahrum olduğunu ve buna mukabil onun temsili sanat olarak kabul edilemeyeceğini iddia eder. Scruton’a karşıt görüş sunmak adına Richard Wollheim’in en özgün kavramlarından biri olan seeing-in kavramı aracılığıyla fotoğrafın değersiz bir imitasyon olarak değerlendirilmesi yerine neden ve nasıl gerçek bir sanat eseri olarak ele alınması gerektiği tartışılmıştır.

This article is basically developed upon a valid request of photography in order to become a genuine art. For generations this request has been neglected by means of the claims such as that photography is just a mechanical production which renders no creative or imaginative artistic act. This work specifically criticizes Roger Scruton’s article called “Photography and Representation” where he declares the unfavourable attitude towards photography which is mainly consistes of the claim that photography is deprived of the ability to represent; therefore photography is not a representational art. By criticising Scruton’s article, I tried to argue how and why the photographs should be considered as genuine artworks rather than artificial and inferior imitations of the so called reality. In order to object to Scruton, I tend to recall Richard Wollheim’s well known concept of seeing-in for the sake of the photographic activity to be considered as a genuine art.