Kent Sakinlerinin Kent ve Kentsel Dönüşüm Hakkındaki Görüşlerinin Değerlendirilmesi, İzmir-Alaybey Örneği

Endüstri devrimi sonrası kentlerin hızla büyümesi, yeni kentsel dinamikleri doğurmuş ve ortaya çıkan yeni ihtiyaçlar doğrultusunda kentler düzensiz bir şekilde gelişmeye başlamıştır. Bu kontrolsüz gelişme dünyada pek çok ülkede olduğu gibi Türkiye'de de dönüşüm ihtiyacını beraberinde getirmiştir. Türkiye'de kentsel dönüşüm kavramı, maalesef artan rant politikaları ve kontrolsüz yapılan dönüşüm projeleri nedeni ile kentli tarafından yeterince anlaşılamamaktadır. Bu çalışma kentsel dönüşüm konusundaki bu algı karmaşasına dikkat çekmekte ve dönüşüm kavramını Izmir Alaybey örneği ile kent sakinlerinin gözünden incelemeyi hedeflemektedir. Yapılan alan çalışmasında bölgede yaşayan çocuk ve yetişkin iki farklı kullanıcı grup ile çalışılmış, çalışmada veri toplama aracı olarak kısa anket sorularından faydalanılmıştır. Çalışmanın bulguları değerlendirildiğinde, çocuk ve yetişkinlerin, yaşadıkları kentteki problemlere yönelik tespitlerinin benzer olduğu, ancak kentsel dönüşüm kavramının tüm katılımcılar tarafından literatürdeki tanımdan farklı algılandığı tespit edilmiştir. Bu bulguya dayanarak, dönüşüm süreçlerinde kentli kullanıcıların kentsel dönüşüm ile ilgili bilinçlendirilmesi gerektiği söylenebilir. Öte yandan kentsel dönüşüm projesinden beklenenler sorgulandığında, çocuk ve yetişkinler arasında farklılık çıkması, çocuk katılımı almadan, büyüklerin gözü ile yapılan çalışmaların çocukları tam olarak temsil etmediğini göstermiştir. Bu çalışma ile kentsel dönüşümle ilgili yapılacak çalışmalarda çocukların ayrı bir alt grup olarak incelenmesi gerektiği ispatlanmıştır

Evaluation of The Residents’ Perspectıve on Their Neighbourhood in the Context of Urban Transformation: The Case of Alaybey-İzmir, Turkey

The expansion of the cities after the industrial revolution led to new urban dynamics and cities began to develop in a disorganized way according to arising new needs. This uncontrolled development brought the need for urban transformation/renewal in Turkey as well as in other countries. In Turkey, the terms ‘urban transformation’ has not clearly been understood by the city dwellers due to the increasing unearned income policies and unmonitored projects. This paper aims to draw attention to this problem and analyze the notion of urban transformation from the perspective of the city dwellers with a case study carried out in Alaybey-Izmir. In the case study which was implemented on two distinct groups, namely children and adults, the survey was employed for data collection. The findings reveal that both the children and the adults were able to detect the problems in their neighborhoods that cause transformation. But they understood the “urban transformation” differently from the definition given in the literature. Based on this result, it is suggested that the awareness of residents regarding the urban transformation should be raised. On the other hand, the expectations from the transformation project differ between children and adults. This result proves the claim that the studies from the perspective of adults cannot represent children. As is seen in the case study, children should be analyzed as a distinct subgroup in studies concerning the urban transformation

PDF

___

Aaen S. (1999). National Strategies For Urban Renewal and Housing Rehabilitation in Norway. Andersen H. S. and Leather P. (ed.s) Housing Renewal in Europe, Great Britain: The Policy Press.
Appleyard, B. (2003). Planning safe routes to school. Planning Magazine. Available at: http://www.saferoutestoschools.org/Pressroom/Planning SRTS.shtml. Last accessed: March, 29, 2014.
Appleyard, D. (1981). Livable streets. Berkeley and Los Angales: University of Californıa Press.
Arnstein, S.R. (1969). A ladder of citizen participation. Journal of American Institute of Planners, 35, 216-224.
Ataöv, A and Osmay, S. (2007). A methodological approach to urban regeneration in Turkey. Metu Jfa, 24 (2) 57-82.
Bailey, N. (2004). Konuta yönelik dönüşüm. Glasgow Deneyimi. Uluslararası Kentsel Dönüşüm Uygulamaları Sempozyumu: Küçükçekmece atölye çalışması, 27-30 kasım 2004 istanbul.
Bineth, G. (2014). Urban planning with and for children as a lever for collaborative urban renewal, Available at: http://www.democratic.co.il/media/ capsules_file/ urban_planning_IDE.pdf. Last accessed: June, 17, 2015.
Chatterjee, S. (2015). Making children matter in slum transformations: Lessons from India’s National urban renewal mission. Journal of Urban Design 20 (4), 479-506.
Demirkıran, S. (2008). Türkiye’de kentsel dönüşüm uygulamalarinda yerel yönetimlerin rolü: Bursa Büyükşehir Belediyesi örneği. Master Thesis, Edirne: Trakya University Institute of Social Sciences.
Emms, H. (2011). Street design guide. Developer guidance. Newcastle City Council. Available at: https://www.newcastle.gov.uk/wwwfileroot/legacy/regen/plantrans/Street DesignGuideMarch2011.pdf. Last accessed: August, 22, 2014.
Fitzpatrick, S., Hastings, A., & Kintrea, K. (1995). Including young people in urban regeneration: A lot to learn? Bristol, UK: The Polity Press.
Francis, M. (2003). Urban open space: designing for user needs. Washington, DC: Island Press.
Genç, N. (2008). Türkiye’de kentsel dönüşüm: Mevzuat ve uygulamaların genel görünümü. Yönetim ve Ekonomi 15 (1), 115-130.
Gibson, M., and Langstaff, M. (1981). An introduction to urban renewal. London, UK: Hutchinson Publishers.
Göksu, E. and Bal, E. (2010).Türkye’de neoliberal mekansal gelişim staratejisi olarak kentsel dönüşüm projeleri, D. Özdemir (ed), Kentsel Dönüşümde Politika, Mevzuat, Uygulama. Avrupa Deneyimi, İstanbul Uygulamaları içinde, Ankara: Nobel Yayınları.
Görgülü, Z. (2009). “Kentsel Dönüşüm ve Ülkemiz”, TMMOB, İzmir Kent Sempozyumu Bildiriler, 08–10 Ocak: Sayfa: 767-780 İzmir.
Gülay Taşçı, B. (2010). An Evaluation of Street as Children Play space. Master Thesis, İzmir: Dokuz Eylül University the Graduate School of Natural and Applied Sciences.
Hall, P. (1997). The first megacities lecture. Megacities, World Cities and Global Cities, The Hague, Available at: http://www.megacities.nl/ Last accessed: June, 01, 2016.
Hasol, D. (1998). Ansiklopedik Mimarlık Sözlüğü, İstanbul: YEM Yayınları. Jacobs, B., Dutton, C.(2000): ‘Social and community issues’ in Roberts, P and Sykes, H (ed.s) Urban regeneration handbook, London: Sage.
Keleş, R. (2003). Urban Regeneration in İstanbul, paper presented at the priority action programme, Regional Activity Centre, May 2003:Split.
Keleş, R. (2004). Kentleşme Politikası. Ankara: İmge Kitabevi Yayınları.
Kocabaş, A. (2006). Kentsel Dönüşüm, İngiltere Deneyimi ve Türkiye’deki Beklentiler, İstanbul: Literatür Yayıncılık.
Lawless, P. (2010). Urban regeneration: Is there a future?, People, Place & Policy Online 4 (1), 24-28.
Lees, L. (2003). Visions of ‘urban renaissance’: the Urban Task Force Report and the Urban White Paper, R. Imrie and M. Raco (ed), Urban Renaissance? New Labour, Community and Urban Policy içinde, The Policy Press, Bristol.
Lundy, L. and McEvoy, L. (2011) ‘Children’s rights and research processes: Assisting children to (in)formed views’, Childhood 19 (1), 129-44.
Macgregor, C. (2010). Urban Regeneratıon as a Public Health Interventıon. Journal of Social Intervention: Theory and Practice 19 (3).
Maginn, P.J. (2007). Towards more effective community participation in urban regeneration: The potential of collaborative planning and applied ethnography, Qualitative Research, 7(1), 25-43.
Mukul, İ and Sarı, S. (2015). Cities as Place of Transformation in Turkey: Urban Transformation. The journal of International Social Research 8 (39), 893-921.
O’Connell, C., O’Sullivan, S. & Byrne, L. (2015). Children’s voices in housing estate regeneration. Available at: http://www.dcya.gov.ie/documents/ Publications/20150617 ChildrensVoicesHousingRegeneration.pdf. Last accessed: November, 23, 2015.
Önder, S., Polat, A & Korucu, S. (2011). The evaluation of existing and proposed active green spaces in Konya Selçuklu District, Turkey. African Journal of Agricultural Research 6 (3), 738-747.
Özdemir, D. (2010). Kentsel Dönüşümde Politika, Mevzuat, Uygulama. Avrupa Deneyimi. İstanbul Uygulamaları. Ankara: Nobel Yayınları.
Özden P. P. (2008). Kentsel Yenileme. Ankara: İmge Kitapevi Selltiz, C., Jahoda, M., Deutsch. M & Cook, S.W. (1963). Research methods in social relations. New York: Holt.
Severcan, Y.C. (2012). Chıldren’s attachment to public space ın the context of urban regeneration: Effects of children’s involvement in planning and design activities. Doctorate Thesis, University of Colorado Denver.
Smith, M. K. (2011). ‘Neighbourhoods and regeneration. Theory, practice, issues’. The encyclopaedia of informal education.
Speak, S. (2000). Children in urban regeneration: foundations for sustainable participation. Community Development Journal 35, 31–40.
Technical and Environmental Administration Urban Design Department, (2012). Integrated Urban Renewal in Copenhagen, Available at: http:// kk.sites.itera.dk /apps/kk_pub2/ pdf/870_hHa1d53AJZ.pdf. Last accessed: August, 16, 2015. TUİK, Turkish Statistical Institute (2015). Available at: http://www.tuik.gov. tr/PreHaber Bultenleri.do?id=18616. Last accessed: May, 25, 2015.
Turok, I. (2005). Kentsel dönüşüm neler yapılabilir ve nelerden kaçınılmalı. D. Özdemir, P. Özden ve S. Turgut (ed), Uluslararası Kentsel Dönüşüm Uygulamaları Sempozyumu İçinde, 27-30 Kasım 2004, Küçükçekmece Belediyesi Yayınları, İstanbul.
Türkün, A. (2011). Urban Regeneration and Hegemonic Power Relationships. International Planning Studies 16 (1), 61-72.
UN Convention on the Rights of the Child (1989), Available at: http://www. unicef.org. Last accessed: March, 08, 2015.
Ülger, N. E. (2010). Türkiye’de Arsa Düzenlemeleri ve Kentsel Dönüşüm. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Wells, N.M., Evans, G.W. and Yang, Y. (2010). Environments and health: Planning decisions as public-health decisions. Journal of Architectural and Planning Research 27 (2), 124–143.
Akkoyunlu Ertan, K., Ökmen, M. & Zeybekoğlu Sadri, S. (2013). “Kentsel dönüşüm ve insan haklari”, Istanbul:Bilgi Üniversitesi Yayınları.