Ortognatik cerrahi girişim yapılmış 24 olgu, geç dönem iskelet sonuçlan, relaps ve sonucu olumsuz etkileyebilecek nedenler açısından değerlendirildi. İskelet sonuçlarının analizi, ameliyattan iki hafta öncesi alınmış, ameliyattan bir hafta sonra alınmış ve ameliyattan en az altı ay sonra alınmış yan sefalogramlarının karşılaştırmasına dayalı olarak yapıldı. Sefalometrik inceleme sonuçlarının istatistiksel analizi girişim şekline göre ayrılmış gruplar için ayrı olarak yapıldı. Mandibula geriletilen olgularda ortalama %14.2, mandibula ilerletilen olgularda ortalama %24 oranında iskelette relaps saptandı. 14 olguluk mandibula geriletilmesi olgu grubunda temporomandibular eklem sorunu, diş kapanış bozukluğu, girişim şekli, kullanılan tespit yönteminin relaps ile ilişkisi incelendi. Mandibula geriletilen olgularda yapılan tel ya da plakla tespitin relaps oranını azaltmakla beraber istatistiksel olarak relapsı etkilemediği sonucuna varıldı. Bimaksiller girişimlerin mandibula geriletilen olgularda relaps üzerinde fark oluşturmadığı görüldü. Böylece ortognatik cerrahi girişimlerde iskelette elde edilen sonucun değişebileceği ortaya konularak bu konuda etkili olabilecek girişim şekli, tespit yöntemi, diş kapanış bozukluğu ve eklem sorunu olması gibi faktörlerin relaps açısından önemi gözden geçirildi.

Twenty four patients receiving various surgical procedures were studied for evaluating skeletal stability and relapse. The analysis of skeletal results of 24 patients was based on comparison of lateral cephalometric radiographs taken within 2 weeks presurgically, 1 week postsurgically and after a minimum period of 6 months postsurgically. The results were subjected to statistical analysis for different groups of surgical procedures. The rate of relapse was 14.2 % in the group of mandibular advancements and rate of relapse was 24% in the group of mandibular setbacks. In the group of 14 patients having had mandibular setback, results including temporomandibular dysfunction, oclusal disparities, type of surgical procedures and type of skeletal fixation methods were all evaluated as different parameters for predicting their relationship with relapse. In mandibulary setbacks rigid fixation methods such as wire or rniniplate osteösynthesis were found effective in preventing relapse and the relaps rate of bimaxillary procedures were not found different then unimaxillary mandibular setbacks. In this study late results of orthognatic surgical procedures, relapse and the factors affecting relapse were all overviewed.