Yazılı Anlatım Becerilerinin Değerlendirilmesi İçin Dereceli Puanlama Anahtarı Geliştirme Çalışması

Bu araştırmanın amacı, ilköğretim 5. sınıf düzeyindeki öğrencilerin yazılı anlatım becerilerini değerlendirmek üzere analitik dereceli puanlama anahtarı (DPA) geliştirmek ve bu DPA’nın geçerlik ve güvenirlik kanıtlarını sunmaktır. Araştırma verileri, Ankara ve Denizli’deki görev yapan 22 öğretmenin öğrenci yanıtlarını değerlendirmesiyle elde edilmiştir. Geliştirilen analitik DPA’nın geçerlik kanıtı için alan öğretmeni ve ölçme ve değerlendirme uzmanlarının her bir ölçüt ve tanımlamalara ilişkin görüşleri arasındaki uyum, basit uyuşum yüzdesi ile değerlendirilmiştir. Puanlayıcılar arası güvenirlik için Kendall’s W katsayısı ve puanlayıcı içi tutarlılık için uyuşum yüzdesi hesaplanmıştır. Araştırma bulguları DPA’da yer alan ölçütler ve bunlara ilişkin tanımların uygunluğu ve yeterliği konusunda uzmanlar arasında görüş birliği olduğunu; aynı puanlayıcı ve farklı puanlayıcılar tarafından yapılan değerlendirmeler arasında yüksek düzeyde tutarlılık olduğunu göstermiştir. Araştırma bulguları ilgili litaratür çerçevesinde tartışılmış ve önerilerde bulunulmuştur.

Anahtar Kelimeler:

yazılı anlatım becerisi, analitik dereceli puanlama anahtarı, puanlayıcılar arası uyum

PDF

___

Ağın Haykır, H. (2012). İlköğretim 6, 7 ve 8. sınıf öğrencilerinin okuduğunu anlama becerisi ile yazılı anlatım becerisi arasındaki ilişki, Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Ahi Ervan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kırşehir.
Aktaş, M ve Alıcı, D. (2018). Yazılan hikâyeyi değerlendirmeye yönelik analitik rubrik geliştirme: geçerlik ve güvenirlik çalışması. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 14(2), 597-610. DOI: 10.17860/mersinefd.424198.
Akyol, H. (2006). Yeni programa uygun Türkçe öğretim yöntemleri. Ankara: Kök Yayıncılık.
Arter, J. A.ve McTighe, J. (2000). Scoring rubrics in the classroom: Using performance criteria for assessing and ımproving student performance (Experts in Assessment Series). California: Corwin Press.
Atesman, E. (1997). Türkçede okunabilirliğin ölçülmesi. Dil Dergisi, 58, 71-74.
Bıkmaz Bilgen, Ö. ve Doğan, N. (2017). Puanlayıcılar arası güvenirlik belirleme tekniklerinin karşılaştırılması. Eğitimde ve Psikolojide Ölçme ve Değerlendirme Dergisi, 8(1), 63-78. DOI: 10.21031/epod.294847.
Bozkurt, Ü. B.ve Arıca-Akkök, E. (2019). Anadili Türkçe olan yetişkin konuşucular için konuşma becerisi derecelendirme ölçeğinin geliştirilmesi. İlköğretim Online, 18(1), 416-436. DOI: 10.17051/ilkonline.2019.527649.
Büyükkıdık, S ve Anıl, D. (2015). Performansa dayalı durum belirlemede güvenirliğin genellenebilirlik kuramında farklı desenlerde incelenmesi. Eğitim ve Bilim, 40 (177), 285-296. DOI: 10.15390/EB.2015.2454.
Coşkun, E. (2007). Yazma becerisi. A. Kırkkılıç ve H. Akyol (Ed.), İlköğretimde Türkçe öğretimi (Sayfa: 49-91). Ankara: Pegem A Yayıncılık
Christie, J., Enz, B. ve Vukelich, C. (2003). Teaching language and literacy. (Second edition). Boston: Pearson Education Inc.
Cronbach, L.I. (1990). Essentials of psychological testing. New York: Harper and Row.Çeçen, A. (2011). Yazma Eğitimi. M. Özbay (Ed.), Yazma eğitimi açısından metin bilgisi. Ankara: PegemA Yayımcılık.
Dunbar, N.E., Brooks, C. F ve Miller, K. T.( 2006). Oral communication skills in higher education: Using a performance-based evaluation rubric to assess communication skills. Innovative Higher Education, 31(2), 115–28. DOI: /10.1007/s10755-006-9012-x
Elma, C. ve Bütün, E. (2015). İlkokul ve ortaokul öğrencilerinin yazılı anlatım becerilerine ilişkin öğretmen görüşleri. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 15 (2),104-131. DOI: 10.17240/aibuefd.2015.15.2-5000161315
Epçaçan, C. ve Erzen, M. (2008). İlköğretim Türkçe dersi öğretim programının değerlendirilmesi, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 1 (4),182-202. İnternet’ten 10 Mayıs 2019’da http://www.sosyalarastirmalar.com/cilt1/sayi4/sayi4pdf/epcacan_erzen.pdf adresinden alınmıştır.
Evans, J. (2001). Introduction: Learning and teaching the complexities of writing. Evans, Janet (Ed.), Writing in the Elementary Classroom: A Reconsideration, Portsmout, NH: Heinemann.
Goodrich, H. (2001). The effects of instructional rubrics on learning to write. Current Issues in Education, 4(4), 1-21. İnternet’ten 24 Mayıs 2019’da http://scholarsarchive.library.albany.edu/etap_fac_scholar/6 adresinden alınmıştır.
Göçer, A. (2005). İlköğretim ikinci kademe Türkçe öğretiminde ölçme ve değerlendirme. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
Göçer, A. (2011). Öğrencilerin yazılı anlatım çalışmalarının Türkçe öğretmenlerince değerlendirilmesi üzerine. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 30(2), 71-97. İnternet’ten 10 Mayıs 2019’da https://dergipark.org.tr/download/article-file/188013 adresinden alınmıştır.
Güler, N. ve Gelbal, S. (2010). Klasik test kuramı ve çok değişkenlik kaynaklı Rasch modeli üzerine bir çalışma. Egitim Araştırmaları-Eurasian Journal of Educational Research, 38, 108-125. İnternet’ten 21 Mart 2019’da http://www.aniyayincilik.com.tr/main/pdfler/38/7_guler_nese.pdf adresinden alınmıştır.
Haladyna, T. M. (1997). Writing Test Item to Evaluate Higher Order Thinking. USA: Allyn & Bacon.
Hillocks, G. J. (1987). Synthesis of research on teaching writing. Educational Leadership, 44 (8), 71-82.
Howell, D.C. (2002). Statistical methods for psychology (5th ed.). Pacific Grove CA: Duxbury.
Hyland, K. (2002). Authority and invisibility: authorial identity in academic writing. Journal of Pragmatics, 34(8), 1091-1112. Doi: 10.1016/S0378-2166(02)00035-8İlhan, M. (2015). Standart ve SOLO taksonomisine dayalı rubrikler ile puanlanan açık uçlu matematik sorularında puanlayıcı etkilerinin çok yüzeyli rasch modeli ile incelenmesi. Yayımlanmamış doktora tezi, Gaziantep üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Gazinatep.
Karadağ, R., ve Kayabaşı, B. (2011). Yazılı anlatım becerilerinin geliştirilmesinde okuma metinleri olarak gazete köşe yazılarının kullanılması. Turkish Studies-International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 6(3) , 989-1010. İnternet’ten 15 Mayıs 2019’da https://www.researchgate.net/profile/Ruhan_Karadag/publication/271022310_Using_Newspapers_to_Improving_Writing_Skills/links/563894fd08ae7f7eb1859a6b.pdf adresinden alınmıştır.
Karakoç Öztürk, B. (2014). Türkçe öğretmenlerinin yazma eğitimine ve öğrencilerin öykü yazma becerilerine ilişkin görüşleri. International Journal of Language Academy, 2(4), 170-194.
Karakoç Öztürk, B. (2016). Yazma becerisine ilişkin süregelen uygulamaların türkçe dersi öğretim programı (2006) çerçevesinde değerlendirilmesi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16(4), 1921-1945. İnternet’ten 15 Mayıs 2019’da https://dergipark.org.tr/download/article-file/291948 adresinden alınmıştır.
Karatay, H. (2011). 4+1 Planlı yazma ve değerlendirme modelinin öğretmen adaylarının yazılı anlatım tutumlarını ve yazma becerilerini geliştirmeye etkisi. International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 6(3), 1029-1047. İnternet’ten 24 Mart 2019’da http://www.turkishstudies.net/DergiTamDetay.aspx?ID=2622 adresinden alınmıştır.
Karatay, H. (2013). Süreç temelli yazma modelleri: 4+1 Planlı yazma ve değerlendirme modeli. M. Özbay (Ed.) Yazma eğitimi (s. 21-40). Ankara: Pegem.
Knoch, U. (2009). Diagnostic assessment of writing: A comparison of two rating scales. Language Testing, 26(20), 275-304. DOI: 10.1177/0265532208101008
Köse, İ. A., Usta, H. G. ve Yandı A. (2016). Sunum yapma becerilerinin çok yüzeyli rasch analizi ile değerlendirilmesi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16(4), 1853-1864. İnternet’ten 12 Mart 2019’da https://dergipark.org.tr/download/article-file/291940 adresinden alınmıştır.
Lan, Y., Hung, C. ve Hsu, H. (2011). Effects of guided writing strategies on students’ writing attitudes based on media richness theory. TOJET: The Turkish Online Journal of Educational Technology, 10(4), 148-164. İnternet’ten 19 Mart 2019’da https://files.eric.ed.gov/fulltext/EJ946620.pdf adresinden alınmıştır.
MEB (2019). Türkçe dersi öğretim programı (1-8. Sınıflar). İnternet’ten 12 Mart 2019’da http://mufredat.meb.gov.tr/ProgramDetay.aspx?PID=663 adresinden alınmıştır.
Mertler, C. (2001). Designing scoring rubrics for your classroom. Practical Assessment, Research & Evaluation, 7(25). İnternet’ten 14 Nisan 2019’da http://PAREonline.net/getvn.asp?v=7&n=25 adresinden alınmıştır.Moskal, B. M. ve Leydens, J. A. (2000). Scoring rubric development: Validity and reliability. Practical Assessment, Research & Evaluation, 7(10). İnternet’ten 7 Nisan 2019’da http://pareonline.net/getvn.asp?v=7&n=10 adresinden alınmıştır.
Mullis, I. V. S. ve Martin, M. O. (Eds.). (2015). PIRLS 2016 Assessment Framework (2nd ed.). İnternet’ten 21 Mart 2019’da http://timssandpirls.bc.edu/pirls2016/framework.html adresinden alınmıştır.
Norman, K. A. ve Spencer, B. H. (2005). Our lives as writers: examining preservice teachers’ experiences and beliefs about the nature of writing and writing instruction, Teacher education quarterly, 32 (1), 25-40. İnternet’ten 3 Nisan 2019’da https://files.eric.ed.gov/fulltext/EJ795300.pdf adresinden alınmıştır.
Okurer, C. (1967). Kompozisyon öğretimi bakımından İngiltere maarifi hakkında bir inceleme (Neticeler ve Bazı Teklifler). İstanbul: Millî Eğitim Basımevi.
Onursal, D. (2003). Türkçe metinlerde bağdasıklık ve tutarlılık. A. Kıran, E. Korkut, S. Ağıldere (Yayına Hazırlayanlar), Günümüz dilbilim çalısmaları (Sayfa: 121-132). İstanbul: Multilingual Yayınları.
Popham, W. J. (1997). What’s wrong-and what’s right-with rubrics. Educational Leadership, 55(2), 72-75. İnternet’ten 2 Mart 2019’da http://skidmore.edu/assessment/handbook/Popham_1997_Whats-Wrong_and-Whats-Right_With-Rubrics.pdf adresinden alınmıştır. Popham, W.J. (2000). Modern educational measurement: Practical guidelines for educational leaders (3rd Ed.). Boston: Allyn and Bacon.
Raimes, A. (1983). Techniques in teaching writing. Oxford: Oxford University Press.
Sencan, H. (2005). Sosyal ve davranışsal ölçümlerde güvenirlik ve geçerlilik (1. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Şengül, M.(2011). İlköğretim II. kademe Türkçe öğretiminde yazma becerilerine yönelik öğretim ve ölçme-değerlendirme yaklaşımlarının uygulamadaki etkililiğinin değerlendirilmesi. Yayımlanmamış doktora tezi, Fırat Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Elazığ.
Tavşancıl, E. & Aslan E. (2001). İçerik analizi ve uygulama örnekleri. İstanbul: Epsilon Yayınları.
TED (2009). Öğretmen yeterlikleri - özet rapor. Ankara: Türk Eğitim Derneği Yayınları.
Tok, R. ve Erdoğan, Ö. (2017). İlkokul 2. 3. ve 4. sınıf öğrencilerinin yazma becerilerinin incelenmesi. YYÜ Eğitim Fakültesi Dergisi (YYU Journal of Education Faculty),14(1),1003-1024. İnternet’ten 13 Mayıs 2019’da http://dergipark.org.tr/yyuefd/issue/28496/341239 adresinden alınmıştır.
Topuzkanamış, E. (2014). Yazma stratejileri öğretiminin Türkçe öğretmenliği birinci sınıf öğrencilerinin yazılı anlatım başarısı ve yazma kaygısına etkisi. Yayımlanmamış doktora tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Ungan, S. (2007). Yazma becerisinin gelişimi ve önemi. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 23(l), 461-472.
Wiener, H. S. (2003). Any child can write, New York: Oxford University Press.
Yıldız, S. (2018). Akademik dinleme becerisi yeterliliği ölçeği: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 18 (2), 1210-1230. İnternet’ten 6 Haziran 2019’da https://dergipark.org.tr/download/article-file/485121 adresinden alınmıştır.
Yüzüak, A. V., Yüzüak, B. ve Kaptan, F. (2015). Performans görevinin akran gruplar ve öğretmen yaklaşımları doğrultusunda çok-yüzeyli rasch ölçme modeli ile analizi. Eğitimde ve Psikolojide Ölçme ve Değerlendirme Dergisi, 6(1), 1-11. DOI: doi.org/10.21031/epod.57425
Zamel, V. (1982). Writing: the process of discovering meaning. TESOL QUARTERLY, 16 (2), 195-209. DOI: doi.org/10.2307/3586792