Engelli Çocuğun Evliliğe Etkisi

Çalışmanın ana problemi, engelli bir çocuğa sahip olmanın evlilik doyumu üzerindeki etkisini anlamaktır. Niteliksel araştırma yöntemi kullanılmış ve oluşturduğumuz soru formu üzerinden katılımcılar ile yüz yüze görüşmeler yapılmıştır. Araştırmaya konu olan engelli çocuğa sahip olan bireyler, Giresun merkez ve çevre ilçelerde yaşayan 36 kişiden oluşmaktadır. Bu kişilerin bazıları çift olarak, bazıları da tek eş olarak araştırmaya dahil olmuştur. Tüm katılımcılar ile bireysel görüşme yapılmıştır. Bireylerin demografik dağılımlarında bir denge gözetilmiştir. Katılımcıların bir yarısı kırk yaşın altında diğer yarısı ise kırk yaşın üstündedir. Eğitim durumları ise ilköğretim, lise ve üniversite mezunu olmak üzere 12’şer kişilik üç gruptan oluşmaktadır. Aynı zamanda katılımcıların yarısı erkek yarısı kadındır. Çalışmada evlilik doyumunun, engelli çocuğun doğumu ile birlikte azaldığı gözlenmiştir. Ancak evliliğin sosyolojik ve ekonomik özellikleri bu sonuç üzerinde etkilidir. Eşler arası sorumluluk paylaşımının ve dayanışmanın varlığı evlilik doyumunu olumlu etkilemektedir. Dindar ve kaderci eğilimleri güçlü olan çiftlerin görece evlilik doyumunun daha yüksek olduğu gözlenmiştir. Gelir seviyesi yüksek olan ailelerin evlilik doyumu görece düşük olan çiftlere kıyasla daha yüksek olarak gözlenmiştir. Eğitim seviyesi yüksek çiftlerde evlilik doyumu düşük gözlenmiş; eğitim seviyesi düşük çiftlerde ise evlilik doyumu daha yüksek gözlenmiştir. Çiftlere yaşadıkları güçlükler karşısında destek sağlandığında evlilik doyumu artmaktadır. Bu destekler yakın çevre ilgisi, profesyonel psikolojik danışma, devletin sosyal ve ekonomik katkıları ve bütünüyle toplumsal destektir.

Anahtar Kelimeler:

Evlilik Doyumu, Engelli Çocuğa Sahip Aile, Engellilik Sosyolojisi, Sağlık Sosyolojisi, Aile Sosyolojisi, Sosyal Hizmet, Toplumsal Destek

The main problem of the study is to understand the effect of having a disabled child on marital satisfaction. The qualitative research method was used and face-to-face interviews were made with the participants over the questionnaire we created. The individuals who have disabled children subject to the study consist of 36 people living in central Giresun and surrounding districts. Some of these people were included in the study as a couple and some as a single partner. An individual interview was held with all participants. A balance has been achieved in the demographic distributions of individuals. Half of the participants are under forty and the other half are over forty. Educational status consists of three groups of 12 people each, being primary, high school, and university graduates. At the same time, half of the participants are male and half female. It was observed in the study that marital satisfaction decreased with the birth of a disabled child. However, the sociological and economic characteristics of marriage affect this result. The existence of the sharing of responsibility and solidarity between spouses positively affects marital satisfaction. It has been observed that couples with prayerful and strong fatalistic tendencies have higher marital satisfaction. It was observed that couples of families with high-income levels have higher marital satisfaction compared to couples with relatively low levels of income. Couples with a high level of education have low marital satisfaction; Couples with low education levels had higher marital satisfaction. Marital satisfaction increases when couples are supported in the face of their difficulties. These supports are close environmental interest, professional psychological counseling, social and economic contributions of the state, and social support.

Keywords:

Sociology of Disability, Sociology of Health, Sociology of Family, Marriage satisfaction, , Families with disabled children, Social support,

PDF

___

Adak, N. Ö. (2015). Sağlık Sosyolojisi. Ankara: Siyasal.
Akkaya, C. (2018). Eş Seçimi ve Evlilik. N. Adak içinde, Değişen Toplumda Değişen Aile (s. 147-162). Ankara: Siyasal.
Birleşmiş Milletler. (1971). Engelli Hakları Bildirgesi.
Burcu, E. (2015). Engellilik Sosyolojisi. Ankara: Anı Yayıncılık.
Cüceloğlu, D. (2000). İyi Düşün Doğru Karar Ver. İstanbul: Sistem.
Çağ, P., & Yıldırım, İ. (2013). Evlilik Doyumunu Yordayan İlişkisel ve Kişisel Değişkenler. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(39), 13-23.
Demir, G., Özcan, A., & Kızılırmak, A. (2012). Zihinsel Engelli Çocuğa Sahip Annelerin Depresyon Düzeylerinin Belirlenmesi. Anadolu Hemşirelik ve Sağlık Bilimleri Dergisi, 53-58.
Engelli ve Yaşlı Hizmetleri Genel Müdürlüğü. (2014, 11 13). Engelli Bakım Hizmetleri. 05 02, 2018 tarihinde Engelli ve Yaşlı Hizmetleri Genel Müdürlüğü Web Sitesi: https://eyh.aile.gov.tr/sikca-sorulan-sorular/engelli-bakim-hizmetleri adresinden alındı
Engelli ve Yaşlı Hizmetleri Genel Müdürlüğü. (2017). Evde bakım uygulaması. 04 30, 2018 tarihinde Engelli ve Yaşlı Hizmetleri Genel Müdürlüğü Web Sitesi: https://eyh.aile.gov.tr/haberler/evde-bakim-uygulamasi-kapsaminda-yaklasik-500-bin-engelli-yasli-vatandasimizin-yakinina-evde-bakim-ayligi-veriyoruz adresinden alındı
Gönen, A. (2016). Engelli Çocuğa Sahip Annelerde Yas Süreci. Cumhuriyet İlahiyat Dergisi, 225-244.
Hatun, O., Birben, F. Y., İnce, Z., & Yeni, G. K. (2016). The Ticket to Heaven: A Spritiual Resource for Coping wit Disability. Spiritual Psychology and Counseling, 209-235.
Karadağ, G. (2009). Engelli Çocuğa Sahip Annelerin Yaşadıkları Güçlükler ile Aileden Algiladıkları Sosyal Destek ve Umutsuzluk Düzeyleri. TAF Preventive Medicine Bulletin, 315-322.
Morris, J. (2001). Impairment and Disability: Constructing an Ethics of Care That Promotes Human Rights. Hypatia(16), 1-16.
Oktik, N. (2018). Aile ve Toplum: Sosyolojik Yaklaşımlar. N. Oktik, & H. Ü. Reşitoğlu içinde, Aileyi Anlamak Disiplinler Arası Yaklaşım (s. 1-26). Ankara: Nobel.
Özcanarslan, F., Karataş, H., & Aydın, D. (2014). Şanlıurfa İlinde Engelli Çocuğa Sahip Annelerin Depresyon Durumlarının Belirlenmesi. Journal of Harran universitey Medical Faculty, 75-82.
Özen, A. (2015). Özel Gereksinimli Aileler. E. T. İftar içinde, Özel Gereksinimli Bireyle ve Bakım Hizmetleri (s. 72-87). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Özer, E. (2016). Evlilik Doyumu ve Çift İlişkisi. Ankara: Akademisyen Kitabevi.
Rosen-Grandon, J. R., E.Jane, M., & Hattie, J. A. (2004). The Relationship Between Marital Characteristics, Marital Interaction Processes, and Marital Satisfaction. Journal of Counseling and Development(82).
S.Turner, B. (2017). Tıbbî Güç ve Toplumsal Bilgi. (Ü. Tatlıcan, Çev.) İstanbul: Sentez.
Şentürk, M., & Saraçoğlu, G. V. (2013). Eğitilebilir Zihinsel, Bedensel Engelli Çocuğa Sahip Olan ve Olmayan Annelerin Aileden Algıladıkları Sosyal Destek İle Depresyon Düzeylerinin Karşılaştırılması. International Journal of Basic and Clinical Medecine , 40-49.
T.Gladding, S. (2012). Aile Terapisi. Ankara: Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Derneği.
Uyaroğlu, A. K., & Bodur, S. (2009). Zihinsel Yetersizliği Olan Çoccukların Anne-Babalarında Kaygı Düzeyi ve Bilgilendirmenin Kaygı Düzeyine Etkisi. TAF Preventive Medicine Bulletin, 405-412.