Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi Uygulamalarının Kurumsallaşma Sürecine Etkisi: Kamu Hastanelerinde Bir Araştırma

Günümüzde, sağlık sektörlerindeki rekabet ortamlarının da gelişip zorlaşmasıyla, stratejik insan kaynakları yönetiminin, kurumsallaşma süreç ve sonuçları üzerine etkileri, belirgin bir şekilde ortaya çıkmıştır. Bu çalışmada, stratejik insan kaynakları yönetiminin kurumsallaşma etkisi Türkiye’deki kamu hastanelerinde araştırılmıştır. Kuramsal açıdan, personel yönetimi olarak başlayan, sonra insan kaynakları yönetimine evrilen, daha sonra değişerek stratejik insan kaynakları yönetimi halini alan sürecin fonksiyonel dinamikleri; kurumsallaşma kapsamında değerlendirildiğinde, önemli olduğu görülmektedir. Sağlık kurumlarında, kurumsallaşma yönünden; insan kaynakları planlaması, insan kaynağı bulma ve seçimi, işe alım ve değerlendirme süreçleri, çalışanların eğitimi, kariyer planlaması, performans değerlendirilmesi, ücret yönetimi, iş güvenliği ve iş gören sağlığı fonksiyonları, önemli etkenler haline gelmiştir. Araştırmada, bu etkenlerin, stratejik insan kaynakları yönetim sistemi içerisinde, Türkiye’deki kamu hastanelerinin kurumsallaşma süreçleri üzerine etkileri, anket tekniği kullanılarak tespit edilmeye çalışılmıştır. Saha çalışması, 2019 yılında İstanbul’da Avrupa Yakasında bulunan kamu hastanelerinde çalışan 390 personele uygulanmıştır. Araştırma bulgularına göre, ödül sistemi ve performans değerlendirme, işe alma, kararlara katılımı teşvik etme ve eğitimin kurumsallaşma süreci üzerinde etkisi bulunmaktadır. Araştırma modelinde ödül sistemi ve performans değerlendirmenin kurumsallaşma süreci üzerinde büyük bir etkisi olmasına rağmen, eğitimin kurumsallaşma sürecine etkisi son derece düşük fakat, istatistiki olarak anlamlıdır. Çalışma sonunda elde edilen bulgular, akademik yazına katkı sağlamakta olup, bu bağlamda kamu hastanelerinde çalışan yöneticilere öneriler sunulmaktadır

Anahtar Kelimeler:

Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi, Kurumsallaşma, Kurumsallaşma Süreci, Kamu Hastaneleri

The Effect of Strategic Human Resource Management Practices on The Institutionalization Process: A Research in Public Hospitals

Nowadays, as the competitive environments in the healthcare sectors are developing and becoming more difficult, the effects of strategic human resources management on the institutionalization process and results have become evident. In this study, the effects of institutionalization of strategic human resource management have been investigated, in public hospitals in Turkey. Theoretically, the functional dynamics of the process, which started as personnel management, then evolved into human resources management and then changed to become strategic human resources management; When considered within the scope of institutionalization, it is seen that it is important. In health institutions, in terms of institutionalization; human resources planning, recruitment and evaluation processes, recruitment and evaluation processes, employee training, career planning, performance evaluation, wage management, occupational safety and employee health functions have become important factors. The fieldwork was applied to 390 staff working in public hospitals on the European side of Istanbul in 2019. According to the research findings; The reward system and performance evaluation, recruitment, encouragement to participate in decisions and training issues have an impact on the institutionalization process. In the research model, although the award system and performance evaluation issue have a great effect on the institutionalization process, the education issue has an extremely low impact on the institutionalization process, but it is statistically significant. The findings obtained at the end of the study contribute to the academic literature, in addition to this, suggestions were presented to the managers working in public hospitals

Keywords:

Strategic Human Resources Management, Institutionalization, Institutionalization Process, Public Hospitals,

PDF

___

Alston, L. J., Eggerston, T. ve North, D. C. (1996) Empirical studies of organizational change. Cambridge: Cambridge University Press.

Bagozzi, R., Yi, Y. ve Phillips L. W. (1991), Assessing construct validity in organizational research, Administrative Science Quarterly, 36 (3), 421-458.

Boateng, A. (2007), The Role of HRIS in strategic human resource management. Helsinki, Finland: Swedish School of Economics and Business Administration.

Boselie, P., Paauwe, J. ve Richardson, R. (2002), Human resource management, ınstitutionalisation and organisational performance: A comparison of hospitals, hotels and local governments. ERIM Report Series Research in Management, 1-28.

Bratton, J. ve Gold, J. (2012), Human resource management: Theory and practice. London: Palgrave Macmillan.

Brewster, C. (1999), Strategic human resource management: The value of different paradigms. Management International Review, 39, 45-64.

Brunsson, N. ve Olsen, J. P. (1993), The reforming organization. London: Routledge.

Cania, L. (2014), The ımpact of strategic human resource management, Economia Seria Management, Bucharest, Romania : Carmen Nadia Ciocoiu.

Chang, W-J.A. ve Huang, T. C. (2008), Relationship between Strategic human resource management and firm performance. International Journal of Manpower, 26 (5), 434-474.

Cingöz, A. (2011), SİKY ve SİKY’nin örgütsel performans ve iç girişimcilik üzerine etkileri. Doktora Tezi, E.Ü. İşletme Anabilim Dalı. Kayseri.

Dessler, G. (2012). Human resource management. Florida: Florida International University.

Dimaggio, P. ve Powell, W. (1991), The ıron cage revisited: Institutional ısomorphism and collective rationality in organizational fields. American Sociological Review, 48, 147– 160.

Eldener, Y. (2020), Göbekli Tepe hakkında bilgi. 29.01.2020 tarihinde https://yoncaeldener.wordpress.com/gobekli-tepe-hakkinda-bilgi/ adresinden erişilmiştir.

Eren, E. (2000). Örgütsel davranış ve yönetim psikolojisi.

(6. Bsm). İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım,

Ginter, P., Duncan, W. ve Swayne, L. (2013), Strategic management of health care organization, New Jersey: John Wiley&Sons.

Goodin, R. E. (1996), Political studies: The theory of ınstitutional design. Canberra: Australian National Universty.

Harris, J. (1994). Strategic health management a guide for employers, Employees and policy makers. San Francisco: Jossey-Bass Publishers.

Health Spending (2019), 30.01.2020 tarihinde https://data.oecd.org/healthres/health-spending.htm adresinden erişilmiştir.

Hendry, C. ve Pettigrew, A. (1990), Human resource management: an agenda for the 1990s, international journal of human resource management. Abingdon: Taylor & Francis.

Human Resource Management (2016). Open textbooks for Hong Kong, 28.01.2020 tarihinde http://www.opentextbooks.org.hk/system/files/export/32/32088/pdf/Human_Resource_Management_32088.pdf adresinden erişilmiştir.

Işık, M. ve Çiçek, B. (2019), İnsan kaynakları uygulamalarının kurumsallaşma algısı üzerindeki öncüllük rolü. Journal of Management and Economics Research, 17(2), 128-149.

Ivancevich, J. M. (1996), Human resource management, Boston: McGraw Hill.

Jackson, J. H. ve Mathis, R. L. (1997). Human resource management, New York: West Publishing Company.

Kalaycı, Ş. (2009). SPSS uygulamalı çok değişkenli istatistik teknikleri. Asil Yayın, 4. Baskı.

Karpuzoğlu, E. (2004), Aile şirketlerinin sürekliliğinde kurumsallaşma, 1. Aile İşletmeleri Kongresi (s. 42-52). İstanbul: T.C. İstanbul Kültür Üniversitesi.

Khalil, E. L. (1995), Organizations versus Institutions. Journal of Institutional and Theoretical Economics, 151, 445–66.

Kimberly, J. (1979), Issues in the creation of organizations: Initiation, Innovation, and Institutionalization, Academy of Management Journal, 437-457.

Koschaker, P. ve Ayiter, K. (1977), Modern özel hukuka giriş olarak Roma Özel hukukunun ana hatları, Ankara:Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları, No. 414.

March, J. (1996), Continuty and change in theories of organizational action. Administrative Science, 278-279.

March, J. G. ve Olsen, J. P. (1984), The new ınstitutionalism: Organizational factors in political life. American Political Science Review, 78, 738–749.

Mert, G. ve Neslihanoğlu, S. (2020). Y Kuşağının kariyer algısı ve gelecek beklentisi: Kocaeli Organize Sanayi Bölgesi örneği. MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(2), 927- 945.

Nicolopoulou, K., Karataş-Özkan, M., Tatlı, A. ve Taylor, J. (2011), Strategic human resource management:Global knowledge work. London: Edward Elgar.

North, D. C. (1990). Institutions, ınstitutional change, and economic performance. Cambridge: Cambridge University Press.

O’Connor, L. (2011). The Institutionalization of sustainability: Observations from the Australian local government sector. CSEAR 2011 Australiasian Conference (s. Session 12 – Tram Room 29). Launceston : University of Tasmania.

Öğüt, A., Akgemci, T. ve Demirsel, M. (2004). stratejik insan kaynakları yönetimi bağlamında örgütlerde işgören motivasyonu süreci. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 284-285.

Olsen, J. P. ve Peters, B. G. (1996), Introduction: Learning from Experience?, In (Olsen and Peters, eds.), Lessons from Experience: Experiential Learning from Administrative Reform in Eight Democracies, Oslo: Scandinavian University Press.

Peters, B. (2000), Institutional theory: problems and prospects, American Political Science Review, 1.

Peters, B. (2011), Institutional theory in political science, London: The Continuum International Publishing Group.

Sağlık Bakanlığı, İstanbul İl Sağlık Müdürlüğü (t.y). 03.10.2019 tarihinde istanbulism.saglik.gov.tr adresinden erişilmiştir.

Sani, A. D. (2012), Strategic Human resource management and organızational performance in the nigerian ınsurance ındustry: The ımpact of organizational climate. Business Intelligence Journal, 5(1), 8-20.

Şantaş, G. ve Şantaş, F. (2019), Sağlık kurumlarında stratejik yetenek yönetimi: kavramsal bir çalışma. Sağlık Bilimleri ve Meslekleri Dergisi, 6(2), 446-453.

Schaal, G. S. ve Brodocz, A. (2001). Politische theorien der gegenwart II. Wiesbaden: Springer Fachmedien.

Scott, W. R. (1995), Institutions and organizations. Thousand Oaks, CA: Sage.

Selznick, P. (1996), Institutionalism “old” and “new”.Administrative Science Quarterly, 270-277.

Tengilimoğlu, D. ve Işık, O. (2012), Sağlık işletmeleri yönetimi. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.

Tolbert, P. S. ve Zucker, L. G. (1994), Institutional analyses of organizations: legitimate but not institutionalized. Institute for Social Science Research - Biotechnology Studies, 6(5).

Wright, P. (1998), Strategic human resource management research in the 21st., Human Resource Management Review, Chief: J. Delery.

Wright, P. ve McMahan, G. (1992), Theoretical perspectives for strategic human resourge management. Journal of Management, 18, 298.

Yılmaz, Y. (2018), Stratejik insan kaynakları yönetiminin kurumsallaşma sürecine etkisi. Doktora Tezi, Gebze Teknik Üniversitesi, SBE, Gebze.

Yılmaz, Y. ve Kitapçı, H. (2017). The ımpact of strategic human resource management on ınstitutionalization process. Business Management and Strategy, 8(2), 77-93.

Yılmazöz, M. (2009), Türkiye’de kamu personel yönetimi sorunu, Maliye Dergisi, 157, 293-302.

Zucker, L. (1987), Institutional theories of organization. Annual Review of Sociology, 443-464.