Hz. Ebû Bekir halîfe olduğunda öncelikle Arabistan’da ortaya çıkan kargaşayı önlemeye çalışmış, bunda başarılı olduktan sonra dış politikaya yönelik kararlar almıştır. Hz. Ebû Bekir’in dış politikasında dikkat çeken en önemli husus Hz. Peygamber dönemindeki anlayışa tamamen bağlı kalmaktır. Onun döneminde dikkat çeken ikinci önemli husus, göreve geldiği sırada komşu devletlerle bazı problemlerin mevcut olmasıdır. O, öncelikle bu devletlerle eşit şartlar altıda diplomatik görüşmeler sürdürebilmek için, onlara karşı kendi devletinin gücünü kabul ettirmeyi hedeflemiş, bunda belli bir başarı sağladıktan sonra barış görüşmelerini başlatmıştır. Nitekim Bizans Devleti’ne karşı kısmî başarı sağladıktan sonra bu devletle olan problemleri barış yoluyla halletmek için Bizans İmparatoruna bir elçilik heyeti göndermiştir. Ancak O’nun bu girişimi İmparatorun uzlaşmaz tutumu nedeniyle başarısızlıkla sonuçlanmıştır. O’nun dış politika anlayışını kararlılık, tutarlılık, ahlâkilik ve hukuka bağlılık ilkeleri belirlemiştir. O uluslararası düzeyde yapılan anlaşmalara sıkı sıkıya bağlı kalmış, yabancı devlet temsilcilerinin dokunulmazlıklarına son derece riayet etmiştir.

After being the find khalif of the Muslim community, Abû Bakr had struggled some political confusions, which came out after the death of the Prophet Mohammad. After over coming all these confusions, he had starter to be interested in the foreign policy of the muslim community. The most significant point of his foreign policy was that he had the path of the Prophetas it was. The other important point of his foreign policy of Abû Bakr was that he had continued to fight with those states which the Prohet had already started to fight with them. By doing this, he was aiming to overcome/ to beat them find and then to by to contact them dilomatically with equal circumstances. When we see the early period of Islamic history, we can see that after goining some succes against Byzantine Empire he sent his envoys to the Emperor of Byzantine in order to start peace-talking with him. However this attemt of Abû Bakr had been failed, because of some cicumstances. As a coclusions, we can say that he carried out a stabl foreign poicy. Because he followed a connsistent foreign policy by depending on the law and the ethical priciples of Islam. By doing this, he tolerated all the foreign envoys and followed the rules of the treatments which he made with his neighbouring countries.