Dil, insanlar arasında anlaşmayı sağlayan bir vasıtadır. Dolayısıyla insanların birbirleriyle anlaşmalarını sağlayan her vasıtayı "dil" genel kavramının muhtevası içinde düşünmek ve öyle değerlendirmek gerekir. Bu düşünceden hareket eden dilbilimciler, insanların birbirine bilgi aktarımında kullandıkları her vasıtayı; sağır-dilsizlerin el-kol, jest-mimik hareketlerini; her rengi ve şekli değişik mânâ ifade eden trafik lambaları ve işaretlerini; savaşta teslim olmak isteyen bir askerin beyaz mendilini çıkarıp sallamasını vs.'yi, belli ölçülerde de olsa insanlar arasında anlaşma sağladıkları için biren "dil" sayarlar. Fakat insanların birbirlerine bilgi göndermede kullandıkları en gelişmiş dil, hiç şüphesiz "sesli dil" denilen konuşma dilidir. Her konuşma dilinin belli bir mantığa dayanan bir sistemi vardır. Her dil bağlı olduğu bu mantık ve sistem içinde çalışır ve o dili konuşan insanlar arasında anlaşmayı sağlar. Dillerin yapılarına ve işleyişlerine yön veren sistemler genel olarak onların ses yapılarıyla, kelime türetme ve yeni kavramları karşılama ilkeleriyle, kelime gruplarının yapılarıyla ve cümle kuruluşlarıyla ilgilidir. Gramer kitapları, dillerin bağlı oldukları bu sistemleri "ses bilgisi (fonetik), "şekil bilgisi (morfoloji)", "sözdizimi (sentaks)" gibi ayrı ayrı bölümler halinde ele alırsa da bu, öğretimde kolaylık sağlamak bakımından düşünülmüş bir ayırımdır.