Mekteb-i Mülkiye’ye 1979 girişliler olarak Tuncer Hoca’nın derslerini alacak sınıfa geldiğimizde 12 Eylül Darbecileri, kendi kafalarına uymayan akademisyenleri, bilim adamlarını tasfiye etmişlerdi. Tasfiyenin adı 1402 Sayılı Sıkıyönetim Kanunu ile “darbecilerin” görüşlerine uymayan özgür ve bilimsel düşünebilen bilim adamlarının önde gelenlerini tasfiye ederek akademiyi sindirmekti2. Tuncer Hoca da 1402 ile ilk atılanlardan olmuştu. Kendi deyişiyle bu onun onuruydu ama tüllap açısından büyük kayıp, o yılların entelektüel birikiminden uzak kalmak ve o birikimden doğrudan yararlanamamaktı. Biz de bu kaybedenler arasında yer aldık. Tuncer Hocanın dört asistanı Nuri Yıldırım ve Yılmaz Akyüz haricinde Hasan Ersel ve Ercan Uygur’dan ders aldım. Onlar derslerinde Tuncer Bulutay’ın öğrencisi olmaktan dolayı ne kadar şanslı olduklarını ve hocanın kendilerine ve akademik hayata katkılarını anlatırlardı. 12 Eylül Darbecileri maalesef bizi bu onurdan, bu bilimsel kutuptan yararlanma, ondan feyz alma imkânımızı elimizden almıştı. O nedenle Tuncer hocayla Mülkiyeliler Birliği çatısı altında yaptığımız iki çalışma (İsmail Türk’e Armağan3 ve Tuncer Bulutay’ın Bilimsel Yolculuğu4) boyunca birlikteliğimiz ve pandemi nedeniyle getirilen yasaklara kadar ve yasak süresince kaçamak yaptığımız yürüyüşler Hoca’nın benim için özel dersleri oldu. Bir anlamda o kayıp yılları telafi ettim. Hoca, bilimsel hayatının düşüncelerinin nasıl geliştiğini, nasıl evrildiğini, o süreçler içinde dünya ve ülke koşullarının nasıl değiştiğini “Tuncer Bulutay’ın Bilimsel Yolculuğu” adlı söyleşimizde anlattı. Aşağıdaki kısa metinde bu çalışmalardan ve yürüyüşlerden edindiklerimden, okuduklarımdan ve dinlediklerimden hareketle bir bilim insanını ve bilim insanı yetiştirmenin ortamını onun yaklaşımıyla yazmaya çalıştım.