FÂTİH SULTAN MEHMED’İN HİKMETE “SIĞINMASI” ÜZERİNE

II. Mehmet’in, diğer bilimler yanında felsefe (hikmet) ile olan ilişkisi, kayda değer bir önem arz etmektedir. Son derece sıra dışı bir karaktere sahip olduğunu düşündüğümüz Fâtih Sultan Mehmet’in felsefeye olan düşkünlüğünün sebebi nasıl açıklanabilir? Bu yalnızca onun eleştirel zekâsının bir hediyesi midir? Yoksa yaşam serüveninde karşılaştığı haller de etkili olmuş mudur? Çalışmamızda bu soruların cevaplarını bulmaya çalışacağız

Anahtar Kelimeler:

II. Mehmet, Hikmet, Felsefe, Osmanlı Devleti

About Fatih Sultan Mehmed’s ‘Taking Refuge’ to Wisdom

II. Mehmet’s relation with philosophy (wisdom) besides other sciences, has a significant importance. How can the reason of Fâtih Sultan Mehmet’s devotion to philosophy, who we thinkhas an enormously extraordinary character, be explained? Is it only a gift of his critical intelligence ? Or are the circumstances that he came across in his life adventure also effective? We are going to try to find the answers of these questions.

Keywords:

II. Mehmet, Wisdom, Philosophy, Ottoman Empire,

PDF

___

Adıvar, A. (2000). Osmanlı Türklerinde ilim, İstanbul: Remzi Kitabevi.
Alâaddin Ali Tûsî (1990). Tehâfüt’ül-felâsife (Kitâbu’z-zuhr). (R. Duran, Çev.). Ankara: Kültür Bakanlığı.
Âşıkpaşaoğlu (1949). Tevârih-i âl-i Osman. (Çiftçioğlu N. Atsız, Düz.). Osmanlı Tarihleri I. İstanbul: Türkiye Yayınevi.
Babinger, F. (2003). Fatih sultan Mehmed ve zamanı. İstanbul: Oğlak.
Bernstein, J. (2007). Albert Einstein fiziğin sınırları. (Y.Uzunefe, Çev.). Ankara: TÜBİTAK.
Ünsel, K.E.(Yay. Haz.).(1946) Fatih’in Şiirleri Ankara: TTK Francis, Y. (1993). Şehir düştü. (K.Dinçmen, Çev.). İstanbul: İletişim.
Gelibolulu Mustafa Âli (2003). Kühnü’l-ahbâr. (M. H. Şentürk, Haz.). Ankara: TTK .
Hoca Sadettin Efendi (1999). Tâcü’t-tevârih, (İ.Parmaksızoğlu, Haz.). Ankara: Kültür Bakanlığı.
İbn-i Kemâl, Tevârih-i âl-i Osman, VII. defter, (Ş.Turan, Haz.). Ankara: TTK.
İnalcık, H. (1998). “Mehmed II”, MEB İslam Ansiklopedisi. c.7. İstanbul: MEB.
İnalcık, H. (1995). Fatih devri üzerinde tetkikler ve vesikalar I. Ankara: TTK.
Kâtip Çelebi (2007). Keşfü’z-zünûn. (R. Balcı, Çev.). İstanbul: Tarih Vakfı Yurt.
Kâtip Çelebi (2007). Mizanü’l-hakk fi ihtiyâri’l-ehakk. (S. Uludağ, Çev.). İstanbul: Kabalcı.
Kıvâmî (2007). Fetihnâme. (C. V. Uygur, Haz.). İstanbul: YKY.
Kritovulos (2005). İstanbul’un fethi. (Karolidi, Çev.). İstanbul: Kaknüs.
Lütfi Paşa (2001). Tevârih-i âl-i Osman. (K. Atik, Haz.). Ankara: Kültür Bakanlığı.
Mehmed Neşrî (1995). Kitâb-ı cihan-nümâ. (F. R. Unat ve M.A.Köymen.) Ankara: TTK.
Ocak, A. Y. (1998). Din ve düşünce. Osmanlı medeniyeti tarihi. (E. İhsanoğlu, Ed.). İstanbul: IRCICA.
Ocak, A. Y. (1999). Kalenderîler. Ankara: TTK.
Oruç Beğ (1972). Oruç Beğ tarihi. (N.Atsız, Haz.). İstanbul: 1001 Temel Eser.
Öçal, Ş. (2009). Mutlak varlık ve diğerleri: Molla Câmî’de tasavvuf felsefesi. Tasavvuf Dergisi, sayı I. 12 Kasım 2009 tarihinde http:// www.nurbaki.com/?p=169. adresinden ulaşıldı.
Özcan, E. S. (2005). Bilginler bilgini İbn-i Sînâ. İstanbul: Ötüken.
Skirbekk G. ve Gilje N. (2006). Antik Yunan’dan modern döneme felsefe tarihi. İstanbul: Kesit.
Şükrullah (1949). Behçetüttevârih. (N. Atsız, Haz.). Osmanlı Tarihleri I. İstanbul: Türkiye.
Taşköprülüzâde (1989). Şakâiku’n-nûmâniyye. (Cilt. I.). İstanbul.
Tursun Bey (1977). Târîh-i ebü’l-feth. (M.Tulum Haz.). İstanbul: İstanbul Fetih Cemiyeti.
Türker, M. (1956). Üç tehâfüt bakımından felsefe ve din münasebeti. Ankara: Ankara Üniv. DTCF.
Ünver, S. (1953). İlim ve sanat tarihimizde Fatih Sultan Mehmed. İstanbul: İstanbul Üniversitesi.