Sovyet Kürt edebiyatı farklı nedenlerden dolayı 1970’li yıllara kadar tek sesli bir edebiyat olarak etnik, ideolojik ve toplumsal bir anonimlik içinde üretilir. Bu genel temayülden farklı olarak Emerîkê Serdar yetmişli yıllardan Sovyetler Birliğinin nihayetine kadar üç öykü kitabıyla bu edebiyata yeni bir ses ve perspektif kazandırır. Bir yönüyle edebi geleneğinin sürdürücüsü olurken bir diğer yanıyla bu geleneğe yeni bir bakış açısı kazandırır. Eskinin izinde o da öncülerinin konularını ve mirasını işlerken onlardan farklı olarak propagandist bir dil kullanmaz ve şahsi bir bakış açısıyla konuları ele alır. Bunun yanısıra hem içerik hem de anlatı bakımından yenilenmeye giderek tek-anlatıcılı anlatıdan çok-anlatıcılı bir anlatıma, folklorik dilden şahsi bir üsluba, basit düğümlerden karmaşık düğümlere ve tanıdık olaylardan yeni olaylara yönelir. Bu makale bu değişimi ele almakta ve Emerîkê Serdar’ın Sovyet Kürt Edebiyatının özgün bir sesi olduğu sonucuna ulaşmaktadır.