İnsanlar cinsiyet i’tibârıyla iki büyük kısım arz ederler. Kadın ve erkekden ibâret olan bu iki mühim cinsin “tekevvüni şekli” hayatının en yüksek tekâmül cereyânını temsîl eder. Nemâ-yı hayatdan nasîb-dâr olan hayvanî, nebâtî mevcûdiyetler ve bunlardan teferru’ eden bütün hayevî varlıkların husûsî birer tekessür ve tenâsul tarzı vardır. Mevcûdât, ezlî ve zarûrî bir çiftleşme ile-keyfiyet ve kemiyet husûslarına tâbi’ olarak-teşekkül etmişlerdir. Cümle-i hayat bu zarûretin kâhir bir kuvve-i fâilesidir. Hayatın tekevvününe cevf ü mahal olmakla muvazzaf olan kadın, Tabîatın muhtas hizmetini görmüş, muhît-i ictimâinin telakki tarzlarını ve onun tenkîs etdiği âmillere itâatkâr olmak mecbûriyetini dâimâ hissetmişdir. Tarihin muzlim devirlerine doğru uzandıkca muhtelif kavimlerin nazarında kadın, müstakil bir hüviyet olmak üzere düşünülmekden hiç âzâde kalmamışdır. Çünkü insanlar arasındaki ictimâî râbıtaların en kavî ve tabîatları, cinsiyet münâsebetlerinden mütevellid olanlar-kadınlar ile erkekler, vâlidler ile mevlüdler arasındaki tesessüs edenlerdir. Bu tabiî râbıtaların tecelligâhı olan-yekdiğeriyle münâsebet-i cinsiyede bulunan kadın ve erkekler ile onların zürriyeti olan evladdan teşekkül eden-hey’etlerdir ki âile ismini alırlar. Kadın felsefe-i ictimâiye i’tibârıyla nasıl cemiyetlerin ayrı telakkiyâtına zemîn teşkîl etmişse, hayat-ı tabiiyenin sâiki ve zarûreti karşısında âilevî te’sîsât, muhtelif kavimler arasında pek büyük farklar göstermişdir. Kable’t-tarihî vahşet-i mutlaka devirlerine, ibtidâî cemiyetler devrine âid (tetebbuât-ı rıc’ıyye) bize ibtidâî kavimlerin kadın telakkisini en garîb eşkâl altında tasvîr ediyor. Bugün bile seyyâhlar bil-hâssa Malenezya, Polenezya, Kaledenya vahşîlerinin kadınlarını sünnet etmek, işe yaramayan ihtiyâr kadınları katl, zevceyi âhârın firâş-ı ezvâkına terk etmek gibi mehrûh hâllerini tetkîk ve müşâhede ederek bize naklediyorlar.