İbn Hazm’ın düşünce örgüsünü teşkil eden ana eksende hadisin kayda değer bir önemi haiz olduğu anlaşılmaktadır. Özellikle zahirî düşünceye katılmayan âlimlerden farklı olarak benimsemiş olduğu bazı kanaatleri dikkat çekicidir. Bunlar arasında sünneti/sahih hadisi de tıpkı Kur’an gibi vahy-i mervî kapsamında değerlendirmesi, haberi-i vâhidle mütevatir arasında bir ayrım gözetmemiş olması, aksine bir delil olmadıkça fiilî sünneti farziyet olarak değil, sadece örnek alma kabilinden mendubiyet ve mubahâta hasretmesi, kütübü sitte müel-liflerinin eserlerinde geçen kimi hadisleri kendi kanaatine ve usûlüne uymadığı gerekçesiyle eleştiri konusu yapması dikkat çeken hususlardandır.

Hadith has a special place within the systematic organization of İbn Hazm concerning the question religious truth. From this perspective, he has some opinions which differs significantly from the majority of Islamic scholars who deny theoretically Zahirite legal system.