Video Konferansla Pediatrik EKG Eğitimi Alan Tıp Eğitimcilerinin Memnuniyetleri ile Bu Teknolojiyi Benimseme Düzeyleri

İnternet teknolojileri, bireylerin sosyal etkileşimle öğrenmelerine imkân sağlayan sohbet odaları ve video konferans gibi bilgi paylaşım ve aktarım ortamlarının altyapısını sağlamaktadır. Video konferans sistemi ile bireyler bulundukları ortamdan ayrılmadan eş zamanlı olarak, düşük maliyetle, etkileşimli eğitim alabilmektedirler. Tıp eğitimi değişim ve yenilenmenin hızlı olduğu alanlardan biridir. Hem hastalara hizmet vermek, hem araştırma yapmak, hem de bir yandan eğitim almak ya da vermek zorunda kalan hekimler bunların tümüne zaman ayırmak ve de yoğunlaşmak konusunda sıkıntı yaşamaktadırlar. Video konferans, hem sürekli tıp eğitimi hem de örgün tıp eğitimini desteklemek adına uygulanabilecek en uygun teknolojik çözümlerden biridir. Bu çalışmada video konferans ile tıp eğitimi ve özellikle de pediatrik kardiyoloji eğitimine odaklanılmıştır. Araştırmacı video konferansla pediatrik elektro kardiyografi (EKG) eğitimi almış tıp eğitimcilerinin bu eğitsel teknolojiden ne kadar memnun kaldıkları ve kendi verdikleri eğitimlerde kullanmak üzere bu teknolojiyi ne kadar benimsedikleri ve avantajları hakkında düşüncelerini araştırmaktadır. Araştırmanın sonuçlarına bakıldığında tıp eğitimcilerinin video konferans sistemiyle verilen eğitimden memnun kaldıkları, bu teknolojinin eğitim ve öğretim amaçlı olarak kullanılmasına karşı güven duymakta oldukları ve bu yöntemin yaygınlaşmasını istedikleri görülmektedir. Eğitim amaçlı kullanılan bu teknoloji tıp eğitimcileri tarafından kabul görmüş ve onları memnun etmiştir. Video konferans sisteminin sağladığı en önemli avantaj olarak ise yer esnekliğinin getirdiği rahatlık ile zaman tasarrufu ifade edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Uzaktan eğitim, tıp eğitimi, video konferans, elektrokardiyografi

PDF

___

jjan, H. ve Hartshorne, R. (2008). Investigating faculty decisions to adopt Web 2.0 technologies: Theory and empirical tests. The Internet and Higher Education, 11 (2), 71-80.
Ajzen, I. (1991). The theory of planned behavior. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 50, 179-211.
Baturay, M. H. ve Kula, S. (2010). Video konferansla tıp eğitimi: dinamikler, zorluklar ve tavsiyeler. 9. Ulusal Pediatrik Kardiyoloji ve Kalp Damar Cerrahisi Kongresi, Osmangazi Üniversitesi, 5-8 Mayıs 2010, Eskişehir.
Caplan, W. (2001). Student experiences with synchronous computer conferencing. University of Cilt 6, Sayı 1, Haziran 2010 Alberta. Department of Educational Policy Studies. Edmonton, Alberta.
Dal Bello, A., Knowlton, E. ve Chaffin, J. (2007). Interactive videoconferencing as a medium for special education: Knowledge acquisition in preservice teacher education. Intervention in School and Clinic, 43 (1), 38-46.
Davis, F. D. (1989). Perceived usefulness, perceived ease of use, and user acceptance of information technology, MIS Quarterly, 13, 319-340.
Fishbein, M. ve Ajzen, I. (1975). Belief, attitude, intention, and behavior: An introduction to theory and research. Reading, MA: Addison-Wesley.
Fraenkel, J. R ve Wallen, N.E. (2006). How to design and evaluate research in education 6th ed. NY: McGraw Hill
Gunawardena, C.N. ve Duphorne, P.L. (2000). Predictors of learner satisfaction in an academic computer conference. Distance Education, 21 (1), 101-117.
Gunawardena, C. N. ve Zittle, F. J. (1997) Social presence as a predictor of satisfaction within a computer-mediated conferencing environment. American Journal of Distance Education, 11 (3), 8-26.
Huang, E. ve Chuang, M. H. (2007). Extending the theory of planned behavior as a model to explain post-merger employee behavior of ıs use. Computers in Human Behavior, 23 (1), 240-257.
Katz, Y. (2000). The comparative suitability of three ICT distance learning methodologies for college level instruction. Educational Media International, 37 (1), 25-30.
Ma, Q. ve Liu, L. (2005). The role of Internet self-efficacy in the acceptance of web-based electronic medical records. Journal of Organizational and End User Computing. 17 (1), 38-57.
Marshall, C. ve Rossmann, G.B. (1999). Designing qualitative research. 3rd ed. Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
Özçakır, A. (2001). Tıp eğitiminde değişim rüzgârları ve probleme dayalı tıp eğitimi. T Klin Tıp Bilimleri Dergisi, 21, 324-328.
Öztürk, R. (2006). Ülkemizde tıp eğitimine genel bir bakış. [An overview of medical education in our country] SD Sağlık Düşüncesi ve Tıp Kültürü, Aralık.
Palloff, R ve Pratt, K. (1999). Building learning communities in cyberspace: effective strategies for the online classroom. San Francisco: Jossey- Bass Publishers.
Rogers, E. M. (2003). Diffusion of innovations. 5th ed. New York: Free Press.
Schultze-Mosgau, S., Zielinski, T. ve Lochner, J. (2004). Interactive, web-based e-lectures with a multimedia online examination. Medical Education, 38 (11):1184.
Selim, H. M. (2005). Videoconferencing-mediated instruction: Success model. International Journal of Distance Education Technologies, 3 (1): 62-81.
Shimabukuro, J. (2000). The evolving virtual conference: Implications for professional networking.
The Technology Source, September/October. Erişim tarihi: 07.03.2010. Strauss, A. and Corbin, J. (1990). Basics of qualitative research: Grounded theory procedures and techniques. Sage Publications.
Taylor, S. ve Todd, P.A. (1995). Understanding information technology usage: a test of competing models. Information Systems Research, 6 (2),144-76.
Woods, T.J. (2005). Instructor and student perceptions of a videoconferencing course. Lethbridge, Alberta, Erişim : 02.03.2010.