XIII. asrın ortaları ile XIV. Asrın başlarında yaşadığı tahmin edilen, ilk Türkçe Dîvân’ı tertip edip Risâletü’n-nushiyye adında bir de Türkçe mesnevi kaleme alan Yûnus Emre’nin, hem Türk tasavvufunda hem de Türk edebiyatında müstesna bir yeri vardır. O, Türkün yaşadığı hemen her coğrafya ve mekânda en çok sevilen, beğenilen, takdir edilen, okunan, okutulan ve şiirleri hafızalarda yer edinen şairlerin başında gelmektedir. Hatta kaleme aldığı şiirleriyle, XIV. asırdan itibaren Abdâlan-ı Rûm vasıtasıyla Osmanlı fetihlerine paralel olarak bütün Türk-İslam coğrafyasına tesir etmiştir. Dinî-ahlâkî-tasavvufî birçok terimi Türkçe manzum olarak terennüm etmiş, bu dilden başka dil bilmeyen büyük Türk kitlelerine anlatıp sevdirmiş ve Haçlılar ile Moğolların altüst ettiği Anadolu topraklarına yeni bir nefes verip umut ışığı yakmıştır.Kitap, Yûnus Emre’nin yeni bilgi ve belgeler ışığında araştırmacılar tarafından yeniden ele alınıp şairin eserleri, dili ve üslubu, etkileri, muhiti, yaşadığı çağ ve bölgeye dair bilgileri ihtiva etmesi bakımdan önemlidir.