sonra İran edebiyatlarında görülen naat türünün Türk edebiyatında da hak ettiği yeri ve değeri bulduğunu belirtir. (s. 42). Bunun sonucu olarak şairler, “..İster dinî konularda, ister lâ-dinî konularda yazsın, eserlerinin baş taraflarında tevhid ve münacattan sonra Hz. Peygamber övgüsüne yer vermişlerdir…Bunu sadece gelenek zaruretine bağlamak doğru olmasa gerektir.Muhakkak geleneğin bunda payı vardır ama çoğu medrese eğitimi almış divan şairlerinin gerçek inançlarını dile getirdiklerini göz ardı etmek mümkün değildir. Şiirlerindeki samimi ifadeler bunun açık delilidir…” der. (s. 43)