Dokuzuncu yüzyılda Britanya Adaları’na yapılan Viking saldırıları burada hüküm süren yedi bağımsız Anglosakson krallığı için önemli siyasi sonuçlar doğurmuştur. Anglosaksonların ‘Büyük Dinsiz Ordu’ adını verdikleri ordu Britanya’yı istila etmeye başlamış ve Wessex Krallığı dışında tüm diğer krallıklar yıkılana kadar durdurulamamıştır. Alfred ve ondan sonra tahta çıkan Wessex kralları ayakta kalan tek Anglosakson krallığının hükümdarları olarak Viking buyruğu altındaki Anglosaksonları kendi bayrakları altında bir araya getirmeyi ve Wessex değil İngiltere krallığı olarak tanınmayı arzulamışlardır. Dönemin edebi metinleri de gelenekselleşmiş kahramanlık değerlerini güncel siyasi ihtiyaçlara uyumlu hale getirmek suretiyle, alışılmış kabile içi sadakat ve bağlılıkları krala yönlendirmeye ve İngiltere’nin kuruluşu ve kurtuluşunu teşvik etmeye çalışmaktadır. Bu makale İngiltere’nin kuruluşu aşamasında edebiyatın üstlendiği ideolojik rolü tartışmaktadır.

Danish attacks on the British Isles in the 9th century had considerable political consequences for the seven Anglo-Saxon kingdoms reigning independently at the time. ‘The Great Heathen Army’, as the Anglo-Saxon called it, began a series of invasions in Britain and their advance was unstoppable until all Anglo-Saxon kingdoms but Wessex were conquered. Emerging as the rulers of only surviving Anglo-Saxon kingdom, Alfred and the subsequent monarchs of Wessex began a slow process of unifying the subjugated Anglo-Saxons under their banner and they desired to be acknowledged as the kings of England, rather than Wessex. By adapting traditional heroic values to contemporary political needs, literary works of this period similarly attempt to channel former tribal loyalties towards the monarch and propagandize absolute devotion to the survival and construction of ‘England’. This article discusses the ideological role literature played in late Anglo-Saxon era during the formation of England