2006 yılında Alberto Arbasino'nun Dall'Ellade a Bisanzio kitabı yayımlanmıştır. Genel olarak bu metin, 1960 yılında Olimpiya'ya ve, sonra, İstanbul 'a gitmek için Roma'da gerçekleşen kaotik Olimpiyatlardan çakmak isteyen "birkaç iyi okumuş genç" tarafından yapılan seyahatin anlatısıymış gibi görünmektedir. Bu durumda Arbasino, henüz kitle turizminin bulaşmadığı yerleri keşfetmek için savaş sonrası dönemin tüketim toplumundan "romantik kaçış"ın temasını tekrar biçimlendirmektedir. Fakat Arbasino'nun kitabı, geleneksel kurallara göre şekillendirilmiş bir seyahat anlatısı değil, Oryantalizm ve Klasisizm arasında asılı kalan, edebiyattan ve halk kültüründen alınan metinlerarası göndermelerden oluşan bir çeşit kolajdır. Böylece yazar, postmodern açıdan 18. ve 19. yüzyıllarda kaleme alınan Grand Tour seyahat anlatılarının geleneğini yeniden yorumlamaktadır. Özellikle yeni seyahat edebiyatında/ark edilen parçalılık, anlatımın gerçek amacı olan seyahatin ve onun güzergahının anlatısını gölgeleyen bir metinlerarası oyunu kullanarak okurları teşvik etmeye çalışmaktadır. Bu yüzden Arbasino'nun anlatısı, keşfedilmesi ve görülmesi gereken hiçbir şeyin kalmadığı bir "küresel köy "e karşı duyu­ lan kaygıdan uzaklaşıp kurtulmak için bir kaçış olarak kabul edilebilir.

In 2006, Alberto Arbasino published the book Dall'Ellade a Bisanzio was. In general, this text seems to be a report of a travel experience made in I960 by "some well-read youth" eager to escape the chaotic Olympics in Rome to reach Olympia and, finally, Istanbul. Arbasino, thus, elaborates the theme of "romantic escape" from the society of the post-war economic boom to discover places where mass tourism has not arrived yet. Yet, the Arbasino’s travelogue is not a text constructed according to the traditional rules, it is rather a collage of intertextual literary and popular references that oscillate between Classicism and Orientalism. In this framework Arbasino rewrites the typical travel writing of the Grand Tour of the Eighteenth and Nineteenth century with a postmodern approach. In particular, the fragmentariness, typical of the new travel literature, is an expression of an attempt to excite the audience in a game of references, which often obscures the real purpose of the narrative, that is, the description of the trip and its itinerary. Arbasino’s writing, therefore, can be considered a way to exorcise the sense of anguish against the global village where there is nothing to be discovered and seen.