Bu yazı, Phaidon diyaloğunda Sokrates’in ruhun ölümsüzlüğünü ispatlamak için öne sürdüğü argümanlardan biri olan Karşıtların Döngüselliği argümanını değerlendirmektedir. Argümanın merkez terimleri olan “yaşıyor olma” ve “ölü olma”nın argüman boyunca aldığı ya da alabileceği çeşitli anlamlar göz önüne alınarak dört itiraz öne sürülmektedir. Bu iki terimin alabileceği farklı anlamlar, öznenin “beden” ya da “ruh” olarak alınmasına göre farklılık göstermektedir. Yazıda, bu terimlerin alabileceği anlamların hiçbirinde Karşıtların Döngüselliği argümanının başarılı sayılamayacağı yani ruhun ölümsüzlüğünü ispatlayamadığı ileri sürülmüştür. Argümandaki temel sorun, ruhun yaşıyor olması ve ölü olmasının döngüselliğe izin veren bir karşıtlık oluşturacak şekilde kullanılamamasıdır.

This paper evaluates the so-called Cyclical Argument for the immortality of the soul in the Phaedo. The Cyclical Argument turns around the concepts of “being alive” and “being dead” as opposites. However, throughout the argument these central concepts seem to assume different meanings according to whether they have “the body” or “the soul” as their subjects. This paper develops four objections to Socrates’ Cyclical Argument on the grounds of its ambiguous use of these central concepts; and it argues that in none of their uses as opposites, Socrates can prove the immortality of the soul. The main problem with the argument is its inability to establish “being alive” and “being dead” as cyclical opposites for the soul.