Özet: Görsel malzemenin giderek daha da önemli hale geldiğini gözlemlediğimiz gündelik kültür ortamı içinde, sessiz sinema kendine nasıl bir yer edinebilir? Sessiz sinemaya ait görsel mirasın unutulmaması ve hak ettiği yeri bulması konusunda da arşivlerin ve arşivcilerin rolü ne olabilir? Genellikle film arşivlerinin dışarıya açık olmayan ve yeterince film göstermeyen kurumlar olduğundan şikayet edildiğini duyarız. Oysa filmlerini göstermek isteyen arşivler de, (örneğin sessiz filmleri canlı müzikle, doğru çerçeve oranı ve hızla [saniyede 24 yerine 16, 18 veya 20 kare] göstermek her sinemanın harcı olmadığından) birçok engellerle karşılaşıyor. Bu durum karşısında, koleksiyonlarını arzu ettikleri derecede kullanamadıklarından yakmıyorlar. Bu şikayet ortamından kendimizi kurtarıp yapıcı çözümler getirmek için neler yapılabilir? Hızla gelişen teknoloji bizi bu tarz çıkmazlardan kurtarabilir mi?

Abstract: We are witnessing the constantly growing importance of the audio-visual products within the domain of everyday culture. What is the position of silent films within this development? What is the role of archives and archivists in preserving and promoting the visual heritage of silent film? We often hear complaints about film archives for providing limited access and not screening sufficient amount of films. On the other hand, those archieves who want to screen their films face a number of obstructions (not every movie theather can screen silent films with live music, appropriate aspect ratio and projection speed). Thus, many film archives complain about not being able to use their resources fully. What can we do in order to stop complaining and find a constructive attitude? Could the quickly growing technology offer us new solutions?