Herhangi bir ulusun veya inanç mensuplarının genel olarak ana yurtları dışında azınlık olarak yaşadıkları yer ve herhangi bir ulusun yurdundan ayrılmış kolu anlamına gelen diaspora, 20. yüzyıldan itibaren devletlerin dış politikalarında önemli bir etki aracı olarak öne çıkmaktadır. Dünyadaki nüfusunun 20 ile 30 milyon arasında olduğu tahmin edilen Rus diasporası da bu gruba dâhil edilmektedir. Sovyetler Birliği’nin dağılmasından sonra Rusya Federasyonu’nun (RF) yönünü Batı’ya doğru çeviren Yeltsin yönetimi başlangıçta Rus diasporası ile ilgili meseleleri gündeme getirmek istemese de ülkenin muhtelif kanatlarına mensup siyasal elitlerinden gelen baskılara dayanamayarak Rus diasporasının haklarının korunmasını RF dış politikasının önceliklerinden biri haline getirmiştir. Bu bağlamda, 1992 yılının sonlarından itibaren RF dış politikasındaki bu konumunu muhafaza eden ve bu süreçte kavramsal, coğrafi ve hukuki olarak kapsamı genişletilmiş olan Rus diasporası, RF’nin temelde dünyada Rus dili ve kültürünün yaygınlaştırılması, RF ile ilgili olumlu imajın oluşturulması faaliyetleri aracılığıyla yumuşak gücüne ve kamu diplomasisine katkı sağlaması ile post-Sovyet coğrafyasında bulunan devletlerin dış politikalarına etki ederek kendi nüfuz alanını muhafaza etmeye yönelik dış politika amaçlarının gerçekleştirilmesinde önemli bir unsur/araç ve dayanak işlevi görmektedir.