Son yıllarda gerek dünyada gerek Türkiye’de turistlerin turizm eğilimleri incelendiğinde turizm hareketlerine katılanların turizmden beklentilerinin değişmekte olduğu görülmektedir. İnsanlar kalabalık ve alışılmış turizm merkezlerinden uzaklaşarak alternatif turizm türlerinden biri olan ekoturizme gittikçe daha fazla katılmaktadırlar. Çiftlik turizmi, gelen ziyaretçilerin hem tarım ve hayvancılık, hem de çeşitli ekoturizm faaliyetlerini birlikte kullanabilmesini sağlayan, bunun yanı sıra yöre halkına ekonomik anlamda ek gelir kazandıran, aynı zamanda bölgenin kültürel anlamda tanıtılmasına da katkıda bulunan bir turizm çeşididir. Çevreye geri dönüşü olmayan zararlar veren kitle turizminin aksine sürdürülebilir ilkeler doğrultusunda gelişen çiftlik turizminin Türkiye’de de uygulama alanları genişlemektedir. Bu çalışmanın amacı, Buğday Ekolojik Yaşamı Destekleme Derneği’nin TaTuTa projesi kapsamında Türkiye’nin farklı bölgelerinde faaliyet gösteren organik ekoturizm çiftliklerinin turizm işletmeciliği açısından incelenmesidir. Bu kapsamda bu çiftliklerin müşteri profilleri, sunulan ürün özellikleri, yönetim ve organizasyon biçimleri, pazarlama stratejileri, insan kaynakları yönetimi gibi turizm işletmeciliği uygulamaları araştırılmıştır. Bu doğrultuda çiftliklere anket çalışması uygulanarak çiftlik yöneticilerinin fikir ve düşünceleri incelenmiş, ortaya çıkan bulgular tartışılmıştır. Araştırmada elde edilen bulgular doğrultusunda çiftliklerin müşteri profillerinin çoğunlukla gönüllü, stajyer, yarı gönüllü, aynı zamanda belirli bir ücret karşılığında gelen yabancı ve yerli misafirler olduğu sonucuna varılmıştır. Çiftliklerin tanıtımı ve pazarlama faaliyetleri genelde Buğday Derneği tarafından gerçekleştirilse de organik ürün pazarlaması yapan çiftlikler aynı zamanda bu ürünlerin üretimi, tanıtımı, satışı ile de uğraşmaktadır. Çiftliklerin büyük bir kısmında insan kaynakları yönetimi departmanı bulunmamakta, bu görevi çiftlik sahibi veya yöneticisi olan bir kişi üstlenmektedir. Bu çalışmada ayrıca elde edilen bulgular tartışılarak yerel ve merkezi hükümetlere, çiftlik yöneticileri ve araştırmacılara öneriler sunulmuştur.