___

• Abdülmüteâl es-Saîdî. (1996). el-Müceddidûn fi’l-İslâm mine'l-karni'l-evvel ile’r-râbi’ aşer. Kâhire. Aydınlı, A. (2009). Hadis Istılahları Sözlüğü. İstanbul. Aykaç, M. (1999). Ebü’l-Muzaffer İbn Hübeyre. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C.20, ss.82-3). Ankara. Buhârî, Ebû Abdullah Muhammed b. İsmâîl. (2002). Sahîhu’l-Buhârî. Dımaşk. Çakan, İ. L. (2016). Hadis Edebiyatı. İstanbul. Çaldak, H. (2008). İslam Dünyasında Kullanılan Çıkarım Yöntemleri Ve Mantıki Yöntemlerle İlişkisi. Ekev akademi Dergisi, 37, 183-184. Dârekutnî, Alî b. Amr el-Bağdâdî. (2004). es-Sünen. Şauyb el-Arnaût ve Diğerler (thk.) (C. 2). Beyrût. Dârimî, Abdullah b. Abdurrahmân es-Semerkandî. (1966). es-Sünen. Fevvâz Ahmed Zemerlî –Hâlid Sebi’ el-Alemî (thk). Beyrût. Ebû Dâvud, Süleymân b. Eşʻas es-Sicistânî. (1998). es-Sünen. Muhammed Avvâme (thk). Beyrût. Efendioğlu, Mehmet. (2010). Şerh. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C.38, ss.559-60). Ankara. Ekinci, A. (2013). İbn Dakîki’l-Îd ve İhkâmu’l-Ahkâm fî Şerhi Umdeti’l-Ahkâm Adlı Eserinin İslam Fıkhındaki Yeri. (Yayımlanmamış Yüksek Tezi). Necmettin Erbakan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya. Gölcük, Ş. Toprak, S. (2001). Kelam, Konya. İbn Abdilber en-Nemerî, Yûsuf b. Abdullah b. Muhammed el-Kurtubî. (1993). el-İstizkâr. Abdülmu’tî Emîn Kal’acî (thk). (C.22). Beyrût. İbn Abdilber en-Nemerî, Yûsuf b. Abdullah b. Muhammed el-Kurtubî. (1989). et-Temhîd li mâ fi’l-Muvatta mine’l-meânî ve’l-esânîd. Saîd Ahmed A’rab (thk). (C.20). Tıtvân. İbn Abdülhâdî, Ebû Abdullah Muhammed ed-Dımaşkî. (1996). Tabakâtu’l-Ulemâi’l-Hadîs. Ekrem el-Bûşî-İbrâhîm ez-Zeybek. (thk). (C.4). Beyrut. İbn Dakîki’l-Îd, Takiyyüddîn Alî b. Vehb el-Kureşî. (1987). İhkâmu’l-ahkâm fî şerhi Umdeti’l-Ahkâm. Ahmed Muhammed Şâkir (thk). (C.1). Beyrût. İbn Dakîki’l-Îd, Takiyyüddîn Alî b. Vehb el-Kureşî. (2006). el-İktirâh fî Beyâni’l-Istılâh. Beyrût. İbn Dakîki’l-Îd, Takiyyüddîn Alî b. Vehb el-Kureşî. (2013). el-İlmâm bi ehâdîsi’l-ahkâm. Muhammed Hallûf el-Abdullah (thk). (C.1). Dımaşk. İbn Ferhûn, Ebü'l-Vefa Burhaneddin İbrâhim b. Ali b. Muhammed. (1972). ed-Dîbâcu’l-müzheb fî ma’rifeti a’yan ulemâ’i'l-mezheb. Muhammed el-Ahmedî Ebü'n-Nur (thk). (C.2). Kâhire. İbn Hacer, Ahmed b. Alî b. Muhammed el-Askalânî. (ty.). ed-Dürerü’l-kâmine fî a’yâni’l-miete’s-sâmine. (C.4). Beyrût. İbn Kesîr, Ebu’l-Fidâ İmâduddîn İsmâîl b. Ömer. (1997). el-Bidâye ve’n-nihâye. Abdullah Abdulmuhsin et-Türkî (thk). (C.18). Cîze. İbn Manzûr, Muhammed b. Mükerrem b. Alî b. Ahmed el-Ensârî. (ty.). Lisânu’l-Arab. (C.4). Beyrût. İbn Mâce, Ebû Abdullah Muhammed b. Yezîd el-Kazvînî. (1975). es-Sünen. Muhammed Fuâd Abdülbâkî (thk). Kâhire. İbn Rüşeyd, Ebû Abdullah Muhibbüddîn Muhammed b. Ömer. (1982). Mil’ü’l-aybe bi ma cumia bi tûli’l-gaybe fi'l-vicheti'l-veche ile’l-harameyn Mekke ve Taybe. Muhammed el-Habîb İbnü'l-Hoca (thk). (C.3). Beyrût. İsnevî, Abdürrahîm. (1987). Tabakâtu’ş-Şâfiiyye. Kemâl Yûsuf el-Hût (thk). (C.2). Beyrût. İsyûbî, Muhammed b. Alî b. Âdem el-Vellevî. (2003). Zehîratü’l-ukbâ fî şerhi’l-Müctebâ. (C.21). Mekke. Karacabey, S. (1990). Hattâbî’nin Hadis İlmindeki Yeri ve Şerh Metodu. (Yayınlanmamış doktora tezi). Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa. Kaya, Eyyüp Said. (2007). Nevâzil. Diyanet İslam Ansiklopedisi içinde. (C.33, ss.34-5). Ankara. Kuşeyrî, Ebü’l-Kāsım Zeynülislâm Abdülkerîm b. Hevâzin b. Abdilmelik. (1989). er-Risâletu’l-Kuşeyriyye. Mahmûd b. Şerîf (thk.). Kâhire. Kütübî, Salâhuddîn Muhammed b. Şâkir ed-Dârânî. (1973). Fevâtü’l-Vefeyât. İhsân Abbâs (thk). (C.4). Beyrût. Makrîzî, Ebü'l-Abbas Takıyyüddîn Ahmed b. Alî b. Abdülkâdir. (1991). Kitâbü'l-Mukaffe'l-kebîr. Muhammed el-Ya’lavî (thk). (C.6). Beyrût. Müslim b. Haccâc. (2006). Sahihu Müslim. Ebû Kuteybe Nazar Muhammed el-Fâryâbî (thc). Riyâd. Nesâî, Ebû Abdurrahmân Ahmed b. Alî b. Şuayb. (ty). es-Sünen. Riyâd. Neşşâr, Alî Sâmî. (1984). Mebâhisu’l-Bahs inde Müfekkiri’l-İslâm. Beyrût. Nevevî, Ebû Zekeriyâ Yahyâ b. Şeref. (2009). el-Erbaûne’n-Nebeviyye. Mekke. Nevevî, Ebû Zekeriyâ Yahyâ b. Şeref. (1994). el-Minhâc fî Şerhi Sahîhi Müslim b. Haccâc. Beyrût. Özel, A. İbn Dakîki’l-Îd. (1999). Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi içinde. (C.19, ss.407-9). Ankara. Safedî, Ebu’s-Safâ Selâhaddîn Halîl b. İzzuddîn Aybeg b. Abdullah. (2000). el-Vâfî bi’l-Vefeyât. Ahmed el-Arnâût ve Türkî Mustafâ (thk). Beyrût. Süyûtî, Ebu’l-Fazl Celâleddîn Abdurrahmân b. Ebî Bekr. (1967). Hüsnü’l-muhâdara fî târîhi Mısır ve’l-Kâhire, Muhammed Ebu’l-Fazl İbrâhîm (thk). (C.1). Kâhire. Sübkî, Abdülvehhâb b. Alî b. Abdülkâfî. (1964). Tabakâtu’ş-Şâfiiyyeti’l-Kübrâ. Mahmûd Muhammed et-Tanâhî-Abdülfattâh Muhammed el-Hulv (thk). (C.9). Kâhire. Şensoy, S. (2010). Şerh. Diyanet İslâm Ansiklopedisi içinde. (C.38, ss.555-9). Ankara. Şevkânî, Ebû Abdullah Muhammed b. Alî b. Muhammed Havlânî. (2012). el-Bedrü’t-tâli’ bi mehâsin men ba’de’l-karni’s-sâbi’. (C.2). Kâhire. Tirmizî, Muhammed b. Îsâ. (1968). es-Sünen. Ahmed Muhammed Şâkir (thk). Kâhire. Topaloğlu, N. (2002). Ebü’l-Abbâs el-Kurtubî. ss.454-5. Diyanet İslâm Ansiklopedisi içinde. (C.26, ss.454-5). Ankara. Türcan, Z. (2008). Hadis Literatüründe Şerh Geleneği ve Özellikleri (Yayınlanmamış doktora tezi). Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. Türcan, Z. (2011). Anadolu’da hadis şerhçiliği. M. Düzenli (Ed.). Uluslararası Katılımlı Sempozyum: Anadolu’da Hadis Geleneği ve Daru’l-Hadisler Kongresi içinde (s. 339-351). Samsun: Ondokuz Mayıs Üniversitesi. Üdfüvî, Ebü’l-Fazl Ca’fer b. Sa’leb. (1966). et-Tâliu’s-Saîd. Sa’d Muhammed Hasan (thk). Kâhire. Yâfiî, Afîdüddîn Abdullah b. Es’ad b. Alî el-Yemânî. (1997). Mir’âtu’l-Cenân ve İbretü’l-Yakzân fî Ma’rifeti Havâdisi’z-Zamân. (C.4). Beyrût. Zebîdî, Murtazâ. (1969). Tâcu’l-Arûs. Hüseyn Kassâr (thk). (C.6). Küveyt. Zehebî Ebû Abdullah Şemsuddîn Muhammed b. Ahmed b. Osmân. (ty.). Tezkiratu’l-Huffâz. (C.4). Beyrût. Zehebî Ebû Abdullah Şemsuddîn Muhammed b. Ahmed b. Osmân. (1988). el-Mu’cemu’l-Muhtass. Muhammed Habîb Heyle (thk). Tâif.