Yöneticilerin Öz Yeterlilik İnançları, Yönetsel Güçlülük Düzeyleri ve Karar Verme Stilleri Arasındaki İlişki

Amaç – Bu çalışma otel işletmelerinde görev yapan yöneticilerin öz yeterlilik inançlarının karar verme stillerine etkisinde yönetsel güçlülük düzeylerinin aracılık rolünü tespit etmeyi amaçlamıştır. Yöntem – Bu doğrultuda öz yeterlilik ve yönetsel güçlülük düzeyinin karar verme stillerine etkisi belirlemeye yönelik model oluşturulmuş ve analizler gerçekleştirilmiştir. Analizler esnasında regresyon analizi ve Sobel testinden faydalanılmıştır. Araştırmanın bağımsız değişkenini öz yeterlilik, aracı değişkenini yönetsel güçlülük kavramı, bağımlı değişkenini ise karar verme stilleri oluşturmuştur. Çalışmada veri toplamak için Magaletta ve Oliver (1999) tarafından geliştirilen Yıldırım ve İlhan (2010) tarafından geçerlilik ve güvenirlik analizleri yapılan Öz Yeterlilik Ölçeğinden, Kanungo ve Menon (2005) tarafından geliştirilen Yönetsel Güçlülük ölçeğinden, Scott ve Bruce (1995) tarafından geliştirilen karar verme stilleri ölçeğinden faydalanılmıştır. Çalışmada evrenin bütününe ulaşma şansı olduğu için örnekleme gidilmemiş evrenin tümünden veri elde edilmiştir. Alan araştırması kapsamında Nevşehir il ve ilçelerinde yer alan dört ve beş yıldızlı otellerde görev yapan tepe yöneticileri ve kısım yöneticilerine anket uygulaması gerçekleştirilmiştir. Bulgular – Araştırma sonucunda öz yeterlilik ve yönetsel güçlülüğün karar verme stilleri üzerinde pozitif yönlü etkisinin olduğu ve aynı zamanda yönetsel güçlülüğün aracılık rolü gösterdiği belirlenmiştir. Tartışma – Bu çalışmanın sonuçları doğrultusunda otel işletmeleri, yöneticilerinin öz yeterlilik inançlarını ve yönetsel güçlülük düzeylerini geliştirmeye yönelik tutum içerisinde olursa yöneticilerine etkili kararlar vermelerinde yardımcı olabilecekleri ifade edilebilir. İşletmelerde görev yapan yöneticiler öz yeterlilik inançlarını geliştirirse yönetsel açıdan da güçlü olacakları için problem çözme becerilerini de geliştirebilirler ve etkili problem çözebildikleri için de verdikleri kararlarda daha başarılı sonuçlara ulaşabilirler.

Relationship Between Self Efficacy Managerial Resourcefulness and Decision Making Styles of Managers

Purpose – This study aims to determine the mediating role of managerial resourcefulness level in the impact of hotel managers’ self-efficacy believes on their decision-making styles. With this end in view, a model for determining the impact of self-efficacy and managerial resourcefulness on decision-making styles was developed and analyses were made. Design:/Methodology/Approach – As the method of analysis, regression and Sobel test were used. The independent variable of the research is self-efficacy, whereas mediating variable is managerial resourcefulness and the dependent variable is decision-making styles. Self-efficacy scale which was developed by Magaletta and Oliver (1999) and validity and reliability tests of which were done by Yıldırım and İlhan (2010), managerial resourcefulness scale which was developed by Kanungo and Menon (2005), and decision-making styles scale which was developed by Scott and Bruce (1995) were used in order to collect data for the study. Due to the accessibility of the whole population of the study, sampling was not needed and data were collected from the whole population of the study. As field study part of the research, questionnaires were applied to the top managers and department managers of the 4- and 5-star hotels in Nevşehir and its districts. Findings – In the result of the study, it was determined that self-efficacy and managerial resourcefulness had a positive impact on decision-making styles and that managerial resourcefulness played a mediating role. Discussion – In line with the results of this study, it could be argued that if the hotel businesses are in an attitude that supports the development of managers’ belief of self-efficacy and their level of managerial resourcefulness, then they can help the managers decide effectively. If the managers improve their belief of self-efficacy, then they can also improve their problem-solving skills because they will be managerially resourceful too in this way and they can achieve successful results through their decisions because they can

PDF

___

Adair, J., (2000). Karar verme ve problem çözme, Gazi Kitabevi, Ankara.
Alpar, R., (2016). Spor, sağlık ve eğitim bilimlerinden örneklerle uygulamalı istatistik ve geçerlilik-güvenirlik, Detay Yayıncılık, Dördüncü Baskı. Ankara.
Al Shra’ah, M.E.A., (2015). ‘‘The impact of decision making styles on organizational learning: An empirical study on the public manufacturing companies in Jordan’’, International Journal of Business and Social Science, 6(4): 55-62.
Alver, B., (2004). ‘‘Güzel sanatlar eğitimi alan öğrencilerin empatik beceri ve karar verme stratejilerinin çeşitli değişkenlere göre incelenmesi’’, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(2): 93-108.
Bandura, A., (1977). ‘‘Self-efficacy: toward a unifying theory of behavioral change’’, Psychological Review, 84: 191-215.
Bandura, A., (1986). Social Foundations of Thought and Action: A Social Cognitive Theory, Englewood Cliffs, Prentice-hall.
Baron, R.M., ve Kenny, D.A., (1986). ‘‘The moderator-mediator variable distinction in social psychological research: Conceptual, strategic, and statical considerations’’, Journal of Personality and Social Psychology, 51(6): 1173-1182.
Bavolar, J., ve Orosova, O., (2015). ‘‘Decision Making styles and their associations with decision-making competencies and mental health’’, Judgement and Decision Making, 10: 115-122.
Compeau, D.R., ve Higgins, C.A., (1995). ‘‘Computer self-efficacy: development of a measure and ınitial test, Mıs Quarterly, 19(2):189-211.
Cramm, j.m, Strating, M.M.H., ve Nieboer, A.P., (2013). ‘‘The ımportence of general self-efficacy for the quality of life of adolescents with diabets or juvenile rheumatoid arthritis over time: a longitudial study among adolescents and parents’’, Journal Frontiers in Pediatries, 1(40): 1-8.
Çoban, A.E., ve Hamamcı, Z.İ., (2006). ‘‘Kontrol odakları farklı ergenlerin karar stratejileri açısından incelenmesi’’, Kastamonu Eğitim Dergisi, 14(2): 393-402.
Daft, R.L., (1994). Managerial decision making management, 3 th Edition. The Dryden Press, Orlando.
Doğan, S., ve Şahin, F., (2011). Yönetsel güçlülük ve etkililik: Kavramsal bir çalışma, Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 25(2): 61-85.
Ellstrom, P., (2001). Integrating learning and work: problems and prospects. Human Resource Development Journal 14(4): 421-435.
Gist, M,E., ve Journal of Business Ethics Mitchell, T.R., (1992) Self-efficacy: a theoretical analysis of its determinants and malleability. Academy of Management Review 17(2): 183-211.
James, H., (2000). Reinforcing ethical decision making through organizational Structure, Journal of Business Ethics, 28: 43-58.
Jose PE (2003). MedGraph-I: A programme to graphically depict mediation among three variables: The internet version version 2.0. Victoria University of Wellington, Wellington, New Zealand. Retrieved [26.09.2013] from http://www.victoria.ac.nz/staff/paul-jose-files/medgraph/medgraph.php.
Kanungo, R.N., Misra, S., (1992). Managerial Resourcefulness: A reconceptualization of management skills. Human Relations, 45(2): 1311-1332.
Kanungo, R.N., Menon, S.T., (2004). Managerial resourcefulness: The construct and its measurement. The Journal of Entrepreneurship, 13(2): 129-152.
Kanungo, R.N., ve Menon, S.T., (2005). Managerial resourcefulness: Measuring a critical component of leadership effectiveness. The Journal of Entrepreneurship, 14(1): 39-55.
Kara, M., ve Mirici, A., (2002). KOAH öz-etkililik ölçeği Türkçe formunun geçerlilik ve güvenirliği. Atatürk Üniversitesi Tıp Dergisi, 34: 61-66.
Kenny, R.F., Park, C.L., Van Neste-Kenny, J.M.C., Burton, P., ve Qayyum, A., (2012). Using self-efficacy to assess the readiness of nursing educators and students for mobile learning. IRRODL, 13(3): 277-296.
Kıngır, S., ve Şahin, M., (2005). Örgütsel davranış boyutlarından seçmeler. (Ed.) Mehmet T. Nobel Yayın, Ankara.
Koçel, T., (2003). İşletme yöneticiliği, Beta Yayınları, İstanbul
Koparal, C., (2001). Yönetim ve organizasyon. (Ed) İnan, Ö. T.C. Anadolu Üniversitesi Yayınları, Eskişehir.
Leithwood, K., Jantzi, D., (2008). Linking leadership to student learning: the contributions of leader efficacy. Educational Administration Quarterly, 44: 496-528.
Luszczynska, A., Dana, B.G., ve Schwarzer, R., (2005). General self-efficacy in various domains of human functioning: evidence from five countries. International Journal of Psychology 40(2): 80-89.
Luthans, F., ve Peterson, S., (2002). Employee engagement and manager self-efficacy. Journal of Management Development, 21(5): 376-387.
Magaletta, P., ve Oliver, J., (1999). The hope construct, will and ways: Their relations with self-efficay, optimism, and general well-being. Journal of Clinical Psychology. 55:539-551.
Mann, L., Harmoni, R., Power, C., (1989). Adolescent decision-making: The development of competence. Journal of Adolescence, 12: 265-278.
Mau, W.C., (2000). Cultural differences in career decision-making styles and self-efficacy. Journal of Vocational Behavior, 57:365-378.
McLaughlin, K., Moutray, M., Muldoon, O., (2008). The role of personality and self-efficacy in the selection and retention of succesful nursing students: a longitudinal study. Journal of Advanced Nursing, 61(2): 211-221.
Mety, M.T., (2014). Self-efficacy and the gender-specific behaviors of women leaders. Doctoral Thesis. Baker College, Flint, Michingan.
Mintzberg, H., Westley, F., (2001). Decision making: It’s not what you think. Sloan Management Review, 42(3): 89-93.
Öneren, G.E., Çiftçi, M., (2013). Yöneticilerin öz yeterlilik ve karar verme tarzlarına İlişkin özel bankalarda bir araştırma. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 27(3): 305-321.
Parker, A.M., Bruine de Bruin, W., Fischhoff, B., (2007). Maximizers versus satisficers: decision making styles, competence, and outcomes. Judgement and Decision Making, 2(6): 342-350.
Pavic, I., (2008). Nature of managerial decision making along the continium of the decision making pyramid. The Business Review. Cambridge, 10(2):199-206.
Schwarzer, R., Jerusalem, M., (1995). Self-Efficacy and Health Behaviours. M. Corner ve P.Norman (Ed.) Predicting Health Behaviour: Research and Practice with Social Cognition Models. Open University Press, Buckingham.
Schwarzer, R., Jerusalem, M., (1995). Generalized self-efficacy scale. J. Weinman, S. Wright ve M Johnston (Ed.) Measures in Health Psychology: A user’s Portfolio. Causal and control beliefs. Windsor UK, Nfer-Nelson.
Scott, S.G., ve Bruce, R.A., (1995). Decision-making style: The development and assessment of a new measure. Educational and Psychological Measurement 55(5):818-831.
Semmer, N., (2003). Individual differences, work stres and health. In M.J. Schabracq, J.A.M. Winnubst ve C.L. Cooper (ed). Handbook of work and health psychology. Second Edition. Chichester. John Wiley ve Sons..
Sherer, M., Maddux, J.E., Mercandante, B., Prentincedunn, S., Jacobs, B., Rogers, R.W., (1982). The self efficacy scale: construction and validation. Psychological Reports, 51: 663-671.
Shiloh, S., Karen, S., Zakay, D., (2001). Individual differences in compensatory decision-making style and need for closure as correlates of subjective decision complexity and difficulty. Personality and Individual Differences, 30(4): 699-710.
Simon, H.A., (1987). Making management decisions: The role of intuition and emotion. Academy of Management Executive, 57-64.
Staats, J.W., (1968). Learning, language and cognition. New York. Holt, Rinchart and Winston. Stajkovic, A.D., Luthans, F., (1998). Self-efficacy and work related performance: A meta analysis. Psychological Bulletin, (124): 240-261.
Şahin, F., Köksal, O., Ucak, H., (2015). Measuring the relationship between managerial resourcefullness and job performance. Procedia Economics and Finance, 23: 878-884.
Tekin, A.Ö., ve Ehtiyar, R.V., (2010). Yönetimde karar verme: Batı Antalya bölgesindeki otellerde çalışan farklı departman yöneticilerinin karar verme stilleri üzerine bir araştırma. Journal of Yaşar Universty, 20(5): 3394-3414.
Thunholm, P., (2004). Decision-making style: Habit, style or both? Personality and Individual Differences, 36(4): 931-944.
Yalçın, M., (2016). Milli Eğitim Bakanlığı merkez örgütü yöneticilerinin öz yeterlilik düzeylerinin karar verme stilleri ile arasındaki ilişkisi. Doktora Tezi. Ankara Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü. Ankara.
Yıldırım, F., ve İlhan, İ.Ö., (2010). Genel öz yeterlilik ölçeği Türkçe formunun geçerlilik ve güvenirlik çalışması. Türk Psikiyatri Dergisi. 21(4):301-308.
Zausznieswki, J., Bekhet, A.K., (2011). Measuring use of resourcefulness skills: Psychometric testing of a new scale. Erişim: https://www.researchgate.net Zeleny, M., (1982). The practise of decision analysis. The Journal of Operational Research Society, 33(4): 313-318.
Zulkosky, K., (2009). Self-efficacy: A concept analysis. Nursing Forum 44(2): 93-102.