Yöneticiler Zamanı Nasıl Yönetiyor? Ankara'daki Hastanelerde Bir Uygulama

Son dönemlerde teknoloji, bilgi ve iletişim alanlarındaki sürekli değişim ve gelişimler ile işletmeler arasındaki yoğun rekabet, yöneticiler üstünde önemli bir baskı oluşturmaktadır. Yöneticiler, ellerindeki kısıtlı kaynaklarla hem yukarıda bahsedilen durumlarla başa çıkmaya, hem de örgütsel amaçları gerçekleştirmeye çalışmaktadır. Zaman, diğer kaynaklarla karşılaştırıldığında üretilemediği, satın alınamadığı, kiralanamadığı ve depolanamadığı için yöneticiler açısından kritik öneme sahiptir. Bu bilgiler ışığında gerçekleştirilen araştırmada, Ankara'da faaliyet gösteren hastanelerde görev yapan yöneticilerin zaman yönetimi becerilerinin tespit edilmesi amaçlanmış, bu kapsamda Zaman Yönetimi Ölçeği'nden yararlanılmıştır. Söz konusu ölçekten anlamlı ve yararlı birtakım sonuçlar çıkarabilmek ve ilgili literatüre katkı sağlayabilmek için amacıyla, öncelikle ölçeğin güvenilirlik ve geçerlilik boyutları dikkate alınmış, ifadelere yönelik aritmetik ortalamalar da incelenmiştir. Zaman yönetimi boyutları (zaman planlaması, zaman tutumları ve zaman tuzakları) açısından yöneticilerin cinsiyet, yaş, medeni durum ve eğitim gibi demografik özellik ortalamaları arasında, zaman yönetimi boyutları itibarıyla anlamlı bir farklılık olup olmadığını tespit etmek amacıyla T-Testi ve Varyans Analizi uygulanmıştır. Bu testler sonucunda, yöneticilerin demografik özellikleri itibarıyla, zaman yönetimi boyutları açısından anlamlı farklılıklar tespit edilmiştir

How do Managers Manage the Time: a Research in Ankara Hospitals?

In recent years, constant change and improvement in technology, information, and communication with extensive competition between companies, creates pressure on managers. Managers both try to cope with these hard situations and also try to attain organizational goals with limited resources. Raised and complicated business and activities forced managers who work within a limited time units to feel time pressure densely. For this reason, this condition increases the impact of time and effective time usage especially for managers and organizations.Managers, who are responsible for utilization of existing resources in these organizations, have to use time in the most effective way if they want to be successful. Time cannot be produced, hired, bought, and stored when compared with other resources on hand. So it is more critical for managers' success. In light of this fact, this study aims to measure time management skills of hospital managers in Ankara by using Time Management Questionnaire. The reliability and validity dimensions of the scale were taken into consideration, so as to be capable of obtaining reasonable results and making contribution to literature, and arithmetic means are also investigated. Moreover in this study, independent t-test and analysis of variance tests were used to investigate differences among types of time management dimensions (time planning, time attitudes and time wasters) in terms of respondents' demographic characteristics. The results demonstrated several significant differences among types of time management dimensions in terms of managers' gender, marital status, age, and education

PDF

___

AKATAY, A. (2010). Örgütlerde Zaman Yönetimi. Selçuk Üniversitesi SBE Dergisi, http://www.sosyalbil.selcuk.edu.tr/sos_mak/makaleler/Ayten%20AKATAY/281 -300.pdf. Erişim Tarihi: 10.08.2010
ALAY, S. ve S. KOÇAK. (2002). Validity and Reliability of Time Management Questionnaire. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 22: 9-13.
ARDAHAN, F. (2003). Küçük ve Orta Boy İşletme Yöneticileri İçin Zaman Yönetimi. Antalya: Akdeniz Üniversitesi Yayın No: 59.
BAŞAK, T., Ş. UZUN ve F. ARSLAN. (2008). Hemşirelik Yüksek Okulu Öğrencilerinin Zaman Yönetimi Becerileri. TAF Preventive Medicine Bulletin, 7 (5), 429-434.
BRITTON, B. K. Ve A. TESSER. (1991). Effects of Time Management Practices on College Grades. Journal of Educational Psychology, 83 (3): 405-410.
CAN, H. (1999). Organizasyon ve Yönetim. Ankara: Siyasal Kitabevi. DANIELSON, L. E. (1963). Management of Time. Management of Personnel Quarterly, 2 (1), Spring, 14-18.
DRUCKER, P. F. (1996). Etkin Yöneticilik. Çevirenler: A. ÖZDEN ve N. TUNALI. İstanbul: Eti Kitapları.
ERDEM, R. ve S. KAYA. (1998). Zaman Yönetimi. Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, 7 (2), Nisan, 99-120.
HACIOĞLU, N., A. GÖKDENİZ ve Y. DİNÇ. (2003). Boş Zaman ve Rekreasyon Yönetimi. Ankara: Detay Yayıncılık.
MACAN, T. H. (1994). Time Management: Test of a Process Model. Journal of Applied Psychology, 79 (3), 381-389.
MACKENZIE, R. A. (1989). Zaman Tuzağı: Zamanı Nasıl Denetlersiniz? Çeviren: Y. GÜNERİ. İstanbul: Amacom İlgi Yayınları.
ORPEN, C. (1993). The Effect of Time Management Training on Employee Attitudes and Behavior: A Filed Experiment. The Journal Psychology, 128 (4), 267-274.
SABUNCUOĞLU, Z. ve M. TÜZ. (1995). Örgütsel Psikoloji. Bursa: Ezgi Kitabevi. SÖKMEN, A. (2010). Yönetim ve Organizasyon. Ankara: Detay Yayıncılık.
SÜVARİOĞLU, S. (2002). Zaman/Yaşam Yönetimi. Örgütte Kişisel Gelişim. Editör: A. E. ASLAN. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
TRUEMAN, M. Ve J. A. HARTLEY. (1996). A Comparison Between the TimeManagement Skills and Academic Performance of Mature and Traditional-Entry University Students. Higher Education, 32 (2), 199-215.
TÜRK DİL KURUMU SÖZLÜĞÜ. (2011). Zaman. http://tdkterim.gov.tr/bts/?kategori=verilst&kelime=zaman&ayn=tam. Erişim Tarihi: 21.08.2010.
WOOLFOLK, A. E. Ve R. L. WOOLFOLK. (1986). Time Management: an Experimental Investigation. The Journal of School Psychology, 267-274.
YILMAZ, A. ve S. ASLAN. (2002). Örgütsel Zaman Yönetimi. C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 3 (1), 25-46.