Yaklaşık 160 üzerinde tanımı bulunan iletişim pek çok bilim dalı için cazip bir konudur. Sözlü iletişim; ‘Retorik’ olarak kaynaklara geçen bir iletişim türüyken dil, bunun temel yapı taşını oluşturmakta, yazılı anlatımda ise dili sembolize eden işaretler sistemi bulunmaktadır. Dilin artzamanlı (diachronic) evrimleri incelenince 1970ler’den sonra nerdeyse Göstergebilim’le eşdeğer tutulduğu görülmektedir. İnsanların, birbirleriyle iletişim kurmak için kullandıkları diller, vücut hareketleri, yazınsal yapıtlar vb. anlamlı, bütünsel ve çeşitli birimlerden oluşan bir dizgeye sahiptirler. Bu dizgelerin birimleri de GÖSTERGE olarak adlandırılırlar. Tüm iletişim tanımlarında ortak olan, bir bilgi akışının varlığıdır. Bu çalışmada, iletişimi sağlamada mesajın anlaşılır, tutarlı, okunaklı ve hedef kitle için anlaşılabilir olmasını gerektiren özelliklerinin zaman içinde gösterdiği değişim ve gelişim incelenmiştir. Semantiğin mesaj gönderilişindeki önemi, kültürel ikonografi’nin bağ kurmada üstlendiği önem araştırılmıştır. Sanatsal yaklaşımların ve teknolojinin grafik tasarımdaki yansımalarına değinilmiştir. İletişim eyleminde ve kültürlerin aktarımında görev alan sembol ve simgelerin bu özelliklerinin sonucu olarak işaretlerin birer sembol olarak kullanıldığı bu görsel sistemin (Isotype) çok uluslu tüm mekan ve aktivitelerde detaydan yoksun ancak bilgi ile donanık yüksek bir anlatım gücüne ulaşması hedeflenmektedir.