TERMINATION OF EMPLOYMENT: A CASE STUDY OF TURKISH LABOUR LAW TO COMPARE ILO CONVENTION NO. 158

Bağımlı çalışanları doğrudan ilgilendiren iş güvencesi ; haklı bir nedene dayanmaksızın , hizmet sözleşmesinin sona erdirilmesi durumunda , keyfıyete karşı işçiyi korumayı amaçlayan ve işçi-işveren ilişkisinde hukukilik arayan bir kurumdur. Dolayısıyla çalışma hukukunun en dinamik ve en sorunlu alanlarından birini teşkil etmektedir. Bu çalışmada " iş güvencesinin" bilincinde olarak bir çok ülke mevzuatında yer alan ve gerçek anlamda iş güvencesiyle ilgili olarak uluslar arası düzeyde normatif bir zemin hazırlayan İLO'nun hizmet ilişkisinin sona erdirilmesiyle ilgili 158 sayılı sözleşmesiyle Türk İş Hukuku'ndaki düzenlemeler karşılaştırılmak istenmiştir. Öncelikle 158 sayılı sözleşmede öngörülen düzenlemelerin mahiyeti belirtilmiş daha sonra Türk İş Hukuku'nda yer alan düzenlemelerin neler olduğu vurgulanmış , sonuçta ise İLO'nun 158 sayılı sözleşmesiyle Türk İş Hukuku karşılaştırılmış ve Türk İş Hukuku'nun handikapları ortaya konulmaya çalışılmıştır.

Today, employment security is a most important need for wage-earners, especially in developing countries which have a high rate of unemployment, where firing workers is a way to lower wages. Because of that there are some provisions of international regulations that need to be addressed. Job security and restrictions on firing figure prominently in much national labour legislation. These provisions and principles are underlined in ILO Recommendation No. 119 and Convention No. 158. In this paper, attention is focused on ILO Convention No. 158 and its repercussions on Turkish labour law.