LİDER İLETİŞİM TARZLARININ ÖRGÜTSEL MUHALEFETE ETKİSİNDE ÖRGÜTSEL ERDEMLİLİĞİN DÜZENLEYİCİ ROLÜ: OTEL İŞLETMELERİ ÜZERİNE BİR ÇALIŞMA

Her liderin farklı bir liderlik davranışı ve bunu gösterdiği bir iletişim tarzı bulunmaktadır. Çalışanların liderleriyle olan ilişkilerinde liderlerin iletişim tarzlarının çalışanların davranışlarını değiştirdiği, örgütsel muhalefet konusunun da temelde bir iletişim faaliyeti olarak çalışanların farklı görüş, fikir ve önerilerini dile getirmeleriyle işletmeye katkısı olduğu düşünülmektedir. Örgütsel erdemlilik kavramı da çalışanların iyilik, hoşgörü, sosyal gelişim, ahlaki iyilik, dürüstlük gibi özellikleriyle ifade edilmektedir. Bu çalışmada lider iletişim tarzlarının örgütsel muhalefete etkisinde örgütsel erdemliliğin düzenleyici rolü incelenmiştir. 4 ve 5 yıldızlı 851 otel çalışanın üzerinde yapılan araştırmanın birinci modeline ilişkin sonuçlarının analizinde örgütsel erdemlilik algısının hem aktif iletişim tarzının açık muhalefet üzerindeki etkisinde hem de gizli muhalefet üzerindeki etkisinde düzenleyici rolü olduğu görülmüştür. Araştırmanın ikinci modeline ilişkin sonuçlarda ise örgütsel erdemlilik algısının hem pasif iletişim tarzının açık muhalefet üzerindeki etkisinde düzenleyici rolü, hem de pasif iletişim tarzının gizli muhalefet üzerindeki etkisinde düzenleyici rolü olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Lider iletişim tarzları, örgütsel muhalefet, örgütsel erdemlilik, otel işletmeleri

PDF

___

KAYNAKÇA
AKBOLAT M. ve DURMUŞ A., Özgün Ü, (2017), “Örgütsel Erdemliliğin Personel Güçlendirmeye Etkisi Ve Otantik Liderliğin Aracı Rolü”, İşletme Bilimi Dergisi (JOBS), 5(2): 71-87.
AYDIN M. A., (2015), Sınıf Öğretmenlerinin Örgütsel Muhalefet, Örgütsel Politika ve Politik Davranış Algıları Arasındaki İlişkiler, (Yüksek Lisans Tezi), Abant İzzet Baysal Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Bolu.
BARON R., A and GREENBERG J., (2000), Leadership in Organizations, Behavior in Organizations, Prentice-Hall Inc., Seventh Edition, New Jersey.
BAYRAM N., (2010), Yapısal Eşitlik Modellemesine Giriş AMOS Uygulamaları, Ezgi Kitabevi, İstanbul.
BIÇAKÇI İ., (2006), İletişim ve Halkla İlişkiler, Mediacat, İstanbul.
CAMERON K. S., (2004), BRIGHT D., CAZA A, “Exploring The Relationship Between Organizational Virtuousness And Performance”, American Behavioral Scientist, Vol. 47, No 6, 1-24.
CEYLAN A., KESKİN H., EREN Ş., (2005) “Dönüşümcü ve Etkileşimci Liderlik İle Örgütsel Bağlılık Arasındaki İlişkilere Yönelik Bir Araştırma”, Yönetim, 32-42.CHERFAN J., (2016) Preferred Leadership Communication Styles Across Cultures, (Master Thesis), American University of Science and Technology, Lebanon, University of Arkansas, 27-41. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi).
DAĞLI A., (2015), “Örgütsel Muhalefet Ölçeğinin Türkçe’ye Uyarlanması: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması”, Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 2015, Cilt:14 Sayı:53, 198-218.
DOĞANAY A., (2018), Lider İletişim Tarzlarının Örgütsel Muhalefete Etkisinde Örgütsel Erdemliliğin Düzenleyici Rolü: Otel İşletmeleri Üzerine Bir Çalışma, Doktora Tezi, İstanbul Gelişim Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
DRUCKER P. G., (1993), Gelecek İçin Yönetim: 1990’lar ve Sonrası, Çev. Fikret Üçcan, Türkiye İş Bankası, İstanbul,
DURSUN Ö. Ö. ve AYDIN C. H., (2011), “İletişimci Biçimleri Ölçeğinin Türkçeye Çevirisi, Uyarlanması, Geçerlik ve Güvenirliğinin Sağlanması” Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İibf Dergisi, 6(2), 263‐286.
EFİL İ., (1997), Yönetim ve Organizasyon, Ekin Yayınları, Bursa.
ERKMEN T., ve ESEN E., (2012), “Örgütsel Erdemlilik Ölçeğinin Uyarlanması: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması”, Business And Economics Research Journal, 2012, 107-121.
ERKUŞ A., ve GÜNLÜ E., (2009) “İletişim Tarzının ve Sözsüz İletişim Düzeyinin Çalışanların İş Performansına Etkisi: Beş Yıldızlı Otel İşletmelerinde Bir Araştırma”, Anatolia: Turizm Araştırmaları Dergisi, Cilt 20, Sayı 1, 7-24.
EROĞLU E., (2011), İletişimci Liderlik, Lt, Konya.
GAMER J.T., (2013), “Dissenters, Managers, And Coworkers: The Process Of Co-Constructing Organizational Dissent And Dissent Effectiveness” Management Communication Quarterly, 27, 373-395.
GORDEN I.W., INFANTE D.A., GRAHAM E.E., (1988), “Corporate Conditions Condusive to Employee Voice:A Subordinate Perspective”, Employee Responsibilities and Rights Journal, 101-111.
GÜRBÜZ S., ve ŞAHİN F., (2014), Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri, Seçkin, Ankara.
KASSING J. W., (1997), “Articulating, Antagonizing and Displacing: A Model of Employee Dissent”, Communication Studies, 48 (4), 311-332.
KOÇEL T., (2005), İşletme Yöneticiliği, Arıkan, İstanbul.
NORTON R. W., (1978) Foundation Of A Communicator Style Construct Human, Communication Research, 1978, 99–112.
NORTON R. W., (1983), Communicator Style: Theory, Applications, and Measures, Sage, Beverly Hills, CA.
ODABAŞI H., (2009) 360 Derece İletişim, Babıali Kültür Yayıncılığı, İstanbul.
OSKAY Ü., (2016), İletişimin ABC’si, Inkılap, İstanbul.
ÖTKEN A. B. ve CENKÇİ T., (2013), “Beş Faktör Kişilik Modeli ve Örgütsel Muhalefet Arasındaki İlişki Üzerine Bir Araştırma”, Öneri, 41-51.
TUTAR H., YILMAZ M. K., EROĞLU Ö., (2003), Genel ve Teknik İletişim, Nobel Yayın, Ankara.
URAL A. ve KILIÇ İ., (2003), Bilimsel Araştırma Süreci ve SPSS İle Veri Analizi, Detay Yayıncılık, Ankara.
WADSWORTH W. J., (1999), Atak Yöneticinin Liderlik Rehberi, Çev. Sabri Yarmalı, Hayat Yayıncılık, İstanbul.