Sünnetin dinin ikinci kaynağı olduğu hususunda muhaddisler ile mutasavvıflar paralel düşünmekle birlikte mutasavvıfların hadisleri anlama ve yorumlama biçimleri çoğu zaman muhaddislerin metotlarından farklı bir nitelik arz eder. Sûfilerin rivayet ve isnad olgusu karşısındaki tutumları, lâfzî rivayete fazla ehemmiyet vermemeleri ve keşif, rüya, ilham gibi kendilerine has yöntemlerle Hz. Peygamber’den hadis aldıklarını söylemeleri İslâm âlimleri, özellikle de muhaddisler tarafından, erken dönemlerden itibaren eleştiri konusu yapılmıştır. Hadis-tasavvuf ilişkileri konusunda yakın tarihimizde Türkiye’de gerçekleştirilen bazı akademik çalışmalar yapılmakla birlikte, bu alandaki çabalar henüz yeterli düzeye ulaşmamıştır. Özellikle mutasavvıfların kullandıkları hadis malzemesinin hadis usûlü çerçevesinde tenkide tabi tutulması, bu sahada daha tutarlı değerlendirmelerin yapılmasına imkan tanıyacak, sonuçta elde edilenbulgular hem hadis hem de tasavvuf ilminin zenginleşmesine vesile olacaktır. Seyit Avcı tarafından doktora tezi olarak hazırlanan ve daha sonra Sûfilerin Hadis Anlayışı (Bursevî Örneği) adıyla yayımlanan eser, hadis-tasavvuf tartışmalarını aydınlatma çabalarını sürdüren önemli bir çalışmadır.