Sahâbe-i kirâm, Kur’ân-ı Kerîm’in inmeye başlamasıyla birlikte vahye muhatap kılınan ilk Müslümanlar olmaları, Resûlüllâh’ın (s.a.v.) rahle-i tedrîsinden geçmeleri ve Kur’ân ile Sünneti sonraki nesillere aktarma uğrunda büyük fedakârlıklar göstermeleri hasebiyle hususiyet kazanmış müstesna bir nesildir. Kur’ân-ı Kerîm ve Sünnet-i Seniyye bünyesinde, sahâbenin adâlet ve faziletini ortaya koyan çok sayıda nassın mevcut bulunması ise sahâbîlerin, ümmetin diğer fertlerine nazaran daha özel bir mevkie sahip olduklarını gösteren bir diğer husustur. Söz konusu vasıflarına binâen İslâm ümmeti için büyük önem arz eden sahâbîler, ilk asırlardan itibaren başta muhaddisler olmak üzere bazı ilmî çevreler tarafından çeşitli zaviyelerden inceleme konusu edilmişlerdir.