İslâm dininin temel kaynaklarından biri olan sünnetin doğru bir şekilde tespiti, ilk asırlardan itibaren gayretli ve özverili çalışmaların en önemli gayelerinden biridir. Bu gaye doğrultusunda, doğruya ulaşmada farklı yollar benimseyen âlimler arasında zaman zaman görüş ayrılıklarının yaşanması ve takip edilen metot ve uygulamaların eleştiri konusu olması da kaçınılmazdır. Bu kapsamda başta Ebû Hanîfe olmak üzere Hanefî mezhebine mensup âlimler hadis bilgilerinin azlığı, mütesâhil tutumları, re’yi çokça kullanmaları, hadis kabul şartları, sahih hadislere muhalefet, zayıf hadisle amel gibi konularda özellikle de muhaddisler tarafından eleştirilerin odağı olmaktan kurtulamamışlardır. Hanefîlerin hadis anlayışları üzerine yapılan kıymetli çalışmalar olmakla birlikte bazı detayların incelenip akademik araştırmalara konu edilmesi de bir gerekliliktir. Bu kapsamda Yard. Doç. Dr. Mahmut Esad Erkaya’nın 2009 yılında savunduğu yüksek lisans tezinin gözden geçirilmiş hâli olan Hanefî Fakîhlerin Zayıf Hadisle Hüküm Verme Gerekçeleri (el-Hidâye Örneği) adlı çalışma, Hanefî mezhebinin en çok eleştirilen yönlerinden biri olan zayıf hadis kullanımı konusunu gündeme taşımakta ve bu realitenin altında yatan sebepleri, örneklerle ortaya koymayı amaçlamaktadır.