Fakirlik ve zenginlik, insanlık için yaşanan ve yaşanacak olan varoluşsal bir gerçeklik ve sosyal bir vakıadır. Nitekim yaşanan tarihî süreç de, böyle bir realitenin toplumsal hayatta her zaman var olduğunu göstermektedir. İnsandan kaynaklanan sebeplerle birlikte, yaratılıştan gelen güç, kabiliyet farklılıkları ve buna bağlı olarak dünyanın imarının gerekliliği de bu sonucu tabiî kılmaktadır. Meseleye dinler açısından bakıldığında zenginlik ve yoksulluk, dinlerin dünyaya bakış açısıyla yakından ilişkilidir. Dinlerin özünde dünyaya karşı tamamen olumsuz bir tutum içine girilmeyip, çalışma ve mülkiyete olumlu bakıldığı görülür. Fakat bu bağlamda esas problem, kaynağını yine dinlerin kutsal metinlerinden alan tarihî dinî yaklaşımlarda âdeta dinî yaşantı ile fakirlik özdeşleştirilmiştir. Bu çerçevede fakirlik bir yönüyle problem olarak görülerek bir taraftan yüceltilmiş ve gönüllü fakirlik kurtuluşa ermek için ideal bir araç olarak kabul edilirken, diğer taraftan fakirliğin karşıtı zenginlik yüceltilmemiş, bir nevi yerilmiş ve aşağılanmıştır. Bu durum üzerinde durulması, irdelenmesi gereken bir husus olsa gerektir