POSTMODERNİZM ÇERÇEVESİNDE HALKLA İLİŞKİLERİ YENİDEN DÜŞÜNMEK

Uzun yıllar “modernist örgüt” anlayışı çerçevesinde bir “yönetim işlevi” olarak ele alınan halkla ilişkilerin ortaya çıkan yeni paradigmalardan etkilenmesi geç olmaktadır. Makale kapsamında postmodern teorilerin halkla ilişkilerin tanımlanmasında ve uygulamaların dönüşmesinde sağlayabileceği katkı tartışılmaktadır. Bu bağlamda Boje (2001) ‘nin örgüt teorisine uyguladığı farklı postmodernizm yaklaşımları halkla ilişkiler bağlamında ele alınmıştır. Postmodernizmi bir dönem olarak kabul eden yaklaşım, halkla ilişkilerin postmodern dönemde sistem içindeki konumu üzerine odaklanmaktadır. Epistemolojik postmodernizm, halkla ilişkiler tanımını ve uygulamalarını yapısöküme uğratarak, modern uygulamalardaki güç eşitliksizlerini ortaya çıkarmayı amaçlamaktadır. Eleştirel postmodernizmde ise, postmodern teori modern halkla ilişkilere uygulanarak, postmodernizmin alana sunabileceği katkı tartışılmaktadır. Bu çalışmanın halkla ilişkileri yeniden düşünmek, yeniden tanımlamak, postmodernizmin halkla ilişkiler yaklaşımlarının dönüşmesi için nasıl bir potansiyel taşıdığını tartışmak açısından alana katkı sunabileceği düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler:

halkla ilişkiler, postmodernizm, yapısöküm, epistemoloji

RETHINKING PUBLIC RELATIONS WITHIN THE FRAMEWORK OF POSTMODERNISM

Public relations has been accepted as “management function” due to “modernist organization” understanding. Therefore, it couldn’t easily adapt to new paradigms. The contribution of postmodern theories to the definition of public relations and transformation of practices is discussed within the scope of the article. In this context, the different postmodernism approaches Boje (2001) applied to the organization theory were discussed in the context of public relations. The approach that accepts postmodernism as an epoch focuses on the position of public relations in the postmodern era. Epistemological postmodernism aims to reveal power equations in modern practices by deconstructing the definition and practices of public relations. In critical postmodernism, by applying postmodern theory to modern public relations, the contribution postmodernism can provide to the field is discussed. It is thought that postmodern theories can make significant contributions to the field in terms of rethinking and redefining public relations, and discussing the potential for transformation of public relations approaches.

Keywords:

public relations, postmodernism, deconstruction, epistemology,

PDF

___

Allagui, I. (2017). “Towards Organizational Activism in the UAE: A Case Study Approach”, PR Rewiev, 43, 258-266.
Artan Özoran, B. (2018). Postmodern Kültür ve Halkla İlişkiler. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Baudrillard, J. (2008). Tüketim Toplumu. H. Deliceçaylı, F. Keskin (Çev.). İstanbul: Ayrıntı.
Baudrillard, J. (2012). Kusursuz Cinayet. N. Sevil (Çev.). İstanbul: Ayrıntı.
Baudrillard, J. (2014). Simülakrlar ve Simülasyon. O. Adanır (Çev.). Ankara: Doğu Batı.
Beck, U. (2011). Risk Toplumu: Başka Bir Modernliğe Doğru. K. Özdoğan, B. Doğan (Çev.). İstanbul: İthaki.
Boje, D. M. (2001). “What is Critical Postmodern Theory?”, https://business.nmsu.edu/~dboje/pages/what_is_critical_postmodern.htm, Erişim Tarihi: 1.09.2020.
Boje, D.M, Fitzgibbons, D. E. & Steingard, D.S. (1996). “Storytelling at Administrative Science Quarterly”. Postmodern Management and Organization Theory içinde, D. M. Boje, R.P. Gephart & T.J. Thatchenkery (Der.), California: Sage.
Caldiero, C. (2016). Neo-PR: Public Relations in a Postmodern World. NY: Peter Lang.
Curtin, P. & Gaither, K. (2005). “Privileging Identity, Difference and Power: The Circuit of Culture As a Basis for Public Relations Theory”, Journal of PR Research, 17: 2, 91-115.
Çetin, M. (2016). “Çerçeveleme Kuramı Bağlamında Kamuoyu Oluşturmada Spin: Birinci Körfez Savaşı”, İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 42, 213-232.
Dozier, D. ve Grunig, L. (2005). Halkla ilişkiler İşlevinin Örgütlenişi. Halkla İlişkiler ve İletişim Yönetiminde Mükemmellik içinde (ss. 417-239), J. Grunig (Ed.). İstanbul: Tribeca.
Duffy, M. E. (2000). “There's No Two‐way Symmetric About It: A Postmodern Examination of Public Relations Textbooks”, Critical Studies in Media Communication, 17:3, 294-315.
Dühring, L. (2015). “Lost in Translation? On the Disciplinary Status of Public Relations”, PR Inquiry, 4: 1, 5-23.
Edwards, L. (2011). “Defining The Object of PR Research: A New Starting Point”, PR Inquiry, 1:1, 7-30.
Erdemir, E. & Koç, U. (2010). “Postmodernizm ve Komplekslilik”, Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İİBF Dergisi, 5(1), 25-48.
Featherstone, M. (2005). Postmodernizm ve Tüketim Kültürü. M. Küçük (Çev.). İstanbul: Ayrıntı.
Gower, K. (2009). “Halkla İlişkiler Araştırmaları Yol Ayrımında”. Halkla İlişkiler Üzerine. İçinde Der. Keskin, F., Özdemir, P. , Ankara: Dipnot.
Grunig, J. & Grunig, L. (2005). “Halkla İlişkiler ve İletişim Modelleri”. Halkla İlişkiler ve İletişim Yönetiminde Mükemmellik içinde (ss. 307- 348), J. Grunig (Ed.), İstanbul: Tribeca.
Harvey, D. (2003). Postmodernliğin Durumu. İstanbul: Metis.
Holtzhausen, D. (2000). “Postmodern Values in Public Relations”, Journal of PR Research, 12: 1, 93-114.
Holtzhausen, D. (2002a). “Towards a Postmodern Agenda for Public Relations”, PR Rewiev, 28, 251-264.
Holtzhausen, D. (2002b). “A Postmodern Critique of Public Relations Theory and Practice”, Communicatio, 28:1, 29-38. Holtzhausen, D. & Voto, R. (2009). “Resistance From The Margins: The Postmodern Public Relations Practitioner as Organizational Activist”, Journal of Public Relations Research, 14:1, 57-84.
Hutton, J. G. (1999). “The Definition, Dimensions and Domain of Public Relations”, PR Review, 25: 2, 199-214.
Jameson, F. (2008). Postmodernizm ya da Geç Kapitalizmin Kültürel Mantığı. Plümer, N., Gölcü, A.), Ankara: Nirengi Kitap.
Leitch, S. & Nielson, D. (2001). “Bringing Publics into Public Relations”, Handbook of Public Relations içinde, R. Heath (Der.), USA: Sage.
L’Etang, J. (2013). “Public Relations: A Discipline in Transformation”, Sociology Compass, 7: 10, 799-817.
Lyotard, J. F. (2014). Postmodern Durum. İ. Birkan (Çev.). Ankara: Bilgisu.
Marsh, C. (2008). “Postmodernism, Symmetry, and Cash Value: An Isocratean Model for Practitioners”, PR Rewiev, 34, 237-243.
Marshall, G. (2009). Sosyoloji Sözlüğü. D. Kömürcü (Çev.). İstanbul: Bilim ve Sanat.
McKie, D. (2001). “Updating Public Relations: ‘New Science’, Research Paradigms and Uneven Developments”. Handbook of Public Relations içinde, R. Heath (Der.), USA: Sage.
Mickey, T. (1997). “A Postmodern View of Public Relations: Sign and Reality”, PR Review, 23: 3, 271-284.
Radford, G. (2011). “Public Relations in a Postmodern World”, PR Inquiry, 1: 1, 49-67.
Ritzer, G. (1997). Postmodern Social Theory. New York: The Mcgraw-Hill.
Ritzer, G. (2011). Büyüsü Bozulmuş Dünyayı Büyülemek. İstanbul: Ayrıntı.
Toth, E. (2002). “Postmodernism for Modernist Public Relations: The Cash Value and Application of Critical Research in Public Relations”, PR Review, 28, 243-250.
Yıldız, N. (2013). Aşk Yüzyılı Bitti: Aşk’ta, İş’te, Siyaset’te Yeni Zamanlar. İstanbul: Doğan.
Zompetti, J. P., Moffitt, M.A. “Revisiting Concepts of Public Relations Audience Through Postmodern Concepts of Metanarrative, Decentered Subject, and Reality/Hyperreality”, Journal of Promotion Management, 14:3, 275-291.